Είναι αλήθεια ότι η οπτική με την οποία προσεγγίζουν το ελληνικό πρόβλημα στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, διαφέρει αισθητά και ουσιωδώς, σε σχέση με το βλέπουν την Αθήνα οι Ευρωπαίοι εταίροι της χώρας, ιδιαιτέρως η Γερμανία και οι πολιτικοί δορυφόροι της εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η διαχρονική διάθεση πατερναλισμού των διεθνών εξελίξεων από τη μια, και η οδυνηρή εμπειρία των συνεπειών της κατάρρευσης της Lehman Brothers απ’ την άλλη, γεννούν κύματα συμπάθειας και συμπαράστασης προς την Ελλάδα.
Οι θέσεις που διατυπώνονται είναι περισσότερο επικριτικές για την αδυναμία της Ευρώπης, και ειδικότερα της Γερμανίας να αντιληφθεί εγκαίρως και πλήρως τις πραγματικές διαστάσεις του ελληνικού προβλήματος, επομένως και να δρομολογηθούν σε καίριο χρόνο τα αναγκαία αντίμετρα.
Το συγκεκριμένο κλίμα άλλωστε αποτυπώνεται και στις κατά καιρούς δημόσιες τοποθετήσεις του ίδιου του Αμερικανού Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα και του υπουργού Οικονομικών Τίμοθι Γκάιτνερ, οι οποίοι δεν κουράζονται να παροτρύνουν την πολιτική ηγεσία της Ευρώπης να δράσει άμεσα, στοχευμένα και με αποφασιστικότητα.
Καμία ωστόσο αντίστοιχη παρέμβαση δεν περιείχε την… άβολη αλήθεια που ανέπτυξε με άρθρο-ανάλυσή του στην ιστοσελίδα του CNN, ο δημοσιογράφος Ρίτσαρντ Κουέστ. Ο οποίος αναρωτιέται αν η Ελλάδα του 2012 θα εξελιχθεί σε ένα ιστορικό ισοδύναμο της Συνθήκης των Βερσαλλιών του 1919, που υποτίθεται ότι σφράγισε το τέλος του Μεγάλου Πολέμου, στην πραγματικότητα όμως άνοιξε τον δρόμο για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο Κουέστ επισημαίνει ότι, όπως η Γερμανία το 1919, έτσι και η Ελλάδα σήμερα, υφίσταται την επιβολή υποτιμητικών όρων από τους «νικητές», στα όρια της εξαθλίωσης. Με αποτέλεσμα, όπως τότε καλλιεργήθηκε στη γερμανική κοινωνία ο σπόρος του εθνικισμού, που οδήγησε στην άνοδο του Χίτλερ και το αιματοκύλισμα του πλανήτη για δεύτερη φορά, έτσι και σήμερα στην Ελλάδα, η κοινωνική έκρηξη να βρίσκεται προ των πυλών.
Σύμφωνα με τον Ρίτσαρντ Κουέστ, είναι εξαιρετικά πιθανό η Ιστορία να καταγράψει αυτές τις στιγμές ως ένα μοιραίο λάθος, καθώς η ελληνική κοινωνία και η συνοχή της οδηγούνται στα άκρα. Δεν παραλείπει μάλιστα να επικρίνει την ευρωζώνη, ως ένα μόρφωμα που είναι συνηθισμένο σε… καθυστερημένη αντίληψη της πραγματικότητας. Και ακόμη πιο αργόσυρτη δράση, για να παρέμβει στις εξελίξεις αντί να τις παρακολουθεί.
