Το επικοινωνιακό τέχνασμα, του ασφυκτικού χρονοδιαγράμματος, για όλο το πακέτο των συμφωνιών, που θα καθορίσουν το μέλλον της Ελλάδας για τις επόμενες δεκαετίες, μόνο τυχαίο δεν είναι.
Οι νέες επώδυνες αποφάσεις και μέτρα για τον Ελληνικό λαό, δεν γίνονται αντικείμενο δημόσιας διαβούλευσης, ή συλλογικής δημοκρατικής επιλογής μέσω εκλογών, αλλά λαμβάνονται με τη μέθοδο της κατεπείγουσας χειρουργικής επέμβασης.
Η αφόρητη πίεση που διαχέεται από τα ΜΜΕ, που και αυτά έχουν πέσει σε αυτή την παγίδα του «Όλα ή Τίποτα, Εδώ και Τώρα», είναι κλασική συνταγή, όταν λαοί πρέπει να υποκύψουν και να ακολουθήσουν τις λύσεις των εξουσιαστών τους, ως θεόσταλτες.
Όταν μπήκαμε στο πρώτο μνημόνιο, το κάναμε ως μοναδική κι αναγκαία λύση, για τη ρευστότητα. Έτσι μας είχαν πει. Κι όλα τα μέτρα που ακολούθησαν είχαν την ίδια αιτιολογία. Κι άλλες δανειακές συμβάσεις που ακολούθησαν, έφεραν κι άλλα μέτρα, που κάθε φορά ήταν τα «τελευταία», αλλά πάντα αναγκαία και πάντα χειρότερα και πάντα αντικοινωνικά. Όλα μα όλα, οδήγησαν στη χειρότερη μεταπολεμική ύφεση.
Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Κανείς δεν υπόσχεται πως αυτό θα σταματήσει.
Όμως παρουσιάζεται ως η μοναδική σωτηρία.. η περαιτέρω περικοπή των εισοδημάτων, οι αδιάκριτες απολύσεις, η συνέχιση της άγριας φοροεπιδρομής.
Οι αντοχές της κοινωνίας έχουν τελειώσει προ πολλού.
Όποιες και αν είναι οι αποφάσεις και συμφωνίες της κυβέρνησης ειδικού σκοπού, ΑΝ δεν έχουν τα χαρακτηριστικά της Εθνικής αξιοπρέπειας και της προστασίας των περιουσιών και των ανθρώπων αυτού του τόπου, ΑΝ δεν σώσουν αλλά ξεπουλήσουν τη χώρα.. τότε..
..τότε καμία εφαρμογή δεν θα είναι εφικτή, καμία ανοχή.
Ξένοι και Έλληνες «σωτήρες» θα είναι συνυπεύθυνοι για τη χειρότερη κοινωνική έκρηξη που έζησε ποτέ αυτή η χώρα.
