Η κρίση της Ελλάδας, είναι πρωτίστως ηθική, είναι συστημική, είναι θεσμική. Η οικονομική κατάρρευση, είναι το αποτέλεσμα αδιεξόδων και πρακτικών πολλών δεκαετιών, που εξυπηρέτησαν και εξυπηρετήθηκαν από κόμματα, συμφέροντα και από το κομμάτι της κοινωνίας που βολεύτηκε αλλά και μπλέχτηκε στον ιστό της μικρής ή μεγάλης διαπλοκής.
Οι αιτίες πολλές, όπως η έλλειψη εθνικού οράματος και στόχου. Η έλλειψη πολλών μικρών ηγετών ή εθνικών καθοδηγητών, σε καίριες θέσεις του δημοσίου βίου, που θα μπορούσαν να πείσουν και να εμπνεύσουν σε βάθος χρόνου. Η υποταγή της χώρας στην εύκολη ανάπτυξη, μέσω του δανεισμού κι όχι της πραγματικής παραγωγής. Η αποδοχή της μίζας και του ρουσφετιού, ως μεθόδων επίλυσης κοινωνικών και επιχειρηματικών θεμάτων. Και άλλα πολλά.
Η πρόσφατη πολιτική ιστορία, έδειξε πως ο λαός επέλεγε ή τουλάχιστον προσπαθούσε να αλλάξει τη ρότα της χώρας, όταν πλέον ένιωθε ότι η σήψη και η διαφθορά, μπορούσαν να αναχαιτιστούν μόνο με την αλλαγή των προσώπων εξουσίας.
Στις εκλογές του 2004 ο κ. Καραμανλής ήρθε για να συγκρουστεί με τους «νταβατζήδες», να επανιδρύσει το κράτος και να μην ξαναζήσει η χώρα το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου. Το 2009 ο κ. Παπανδρέου, ήρθε για να διερευνήσει με εξεταστικές τα σκάνδαλα τύπου «Siemens» και «Βατοπέδι», να ακυρώσει τις «κακές» εθνικές συμφωνίες με Ρώσους και Κινέζους – ασχέτως αν μετά, κάποιες τις αναβάθμισε- και κυρίως να δώσει στον κόσμο τα «λεφτά που υπήρχαν».
Σήμερα ήρθε ο κ. Παπαδήμος, αυτή τη φορά όχι από τον λαό… αλλά από το πλειοψηφικό στη βουλή κόμμα, που αρνιόταν να οδηγήσει τη χώρα στις εκλογές.
Μία ακόμη ελπίδα, στο πρόσωπο εντός τεχνοκράτη, ως πολιτική συνειδητοποίηση, πως αυτοί που εκλέχτηκαν δεν τα καταφέρνουν και ακόμη χειρότερα, κάθε κρίσιμη ημέρα που περνά, τα επιδεινώνουν.
Ωστόσο τα σκάνδαλα που βγαίνουν στην επιφάνεια όπως για τα στοιχήματα στο ποδόσφαιρο ή για τα καύσιμα, οι γκρίζες συνομιλίες της εξουσίας με τα εκδοτικά σχήματα όπως «καταγγέλλονται» δια στόματος τ. Πρωθυπουργού και Εκδότη, οι παρεμβάσεις ξένων χωρών στην προφυλάκιση ενός μοναχού, οι «άγνωστες» παρενοχλήσεις στο έργο των οικονομικών εισαγγελέων, όλα αυτά, δημιουργούν την αίσθηση πως αυτή η κοινωνία είναι τελικά απροστάτευτη, πέρα από οικονομικά εξαθλιωμένη. Πως το φοροεπιδρομικό κυνήγι έχει λεία μόνο τους ταξικά ευπαθείς και πως άλλα παιχνίδια παίζονται για τους ισχυρούς.
Συνδυαστικά και συσσωρευτικά, το μίγμα, της φτώχειας και του ελλείμματος δημοκρατίας και ίσων ευκαιριών, συνιστά το αναμμένο φυτίλι που θα οδηγήσει μαθηματικά στην κοινωνική έκρηξη. Τα όρια ανοχής έχουν ξεπεραστεί προ πολλού. Η εκτόνωση πρέπει να έλθει με δημοκρατικές διαδικασίες.
Η κυβέρνηση ειδικού σκοπού πρέπει να δικαιολογήσει εμπράκτως και με επιτυχία το λόγο ύπαρξής της. Και με τη στήριξη όλων. Σύντομα όμως.
Η επόμενη όμως, η εκλεγμένη, θα πρέπει να αποδώσει επιτέλους στην κοινωνία το ισοδύναμο της Δημοκρατίας της ασφάλειας και της οικονομικής σταθερότητας, που έχει αφαιρεθεί με βίαιο τρόπο.
