Για να υποστηρίζει σήμερα ένας πολιτικός ότι, η πολιτική αυτής ή της προηγούμενης κυβέρνησης είναι «νεοφιλελεύθερη», δύο πράγματα ενδέχεται να συμβαίνουν. Ή έχει πλήρη άγνοια βασικών αρχών της οικονομικής σκέψης, ή τελεί υπό πλήρη σύγχυση.
Σε καμία περίπτωση η ακολουθούμενη πολιτική δεν είναι «νεοφιλελεύθερη», αφού κι ένας πρωτοετής του οικονομικού πανεπιστημίου, ξέρει ότι δεν είναι καν φιλελεύθερη. Ποιο από τα μέτρα που εφαρμόστηκαν τα τελευταία χρόνια είναι φιλελεύθερο;
Η Θάτσερ-για να μιλήσουμε με όρους «νεοφιλελευθερισμού»- μείωσε ποτέ μισθούς και συντάξεις; Σε ποιο εγχειρίδιο φιλελεύθερης σκέψης η ανάπτυξη συνδυάζεται με υψηλή φορολόγηση ή με έκτακτες εισφορές; Που ακούστηκε να θεωρείται φιλελεύθερο μέτρο η παρέμβαση του κράτους στη σχέση εργοδοτών και εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα; Και τέλος, είναι «νεοφιλελεύθερη» πολιτική η αύξηση των δημοσίων δαπανών;
Η συνεχής επίκληση του «νεοφιλελευθερισμού», από άσχετους πολιτικούς όλων των κομμάτων, προκειμένου να αποκρύψουν από τον ελληνικό λαό την πραγματικότητα είναι απάτη. Όλοι αυτοί εξαπατούν τους πολίτες βαπτίζοντας τον κρατισμό και τα μέτρα που λαμβάνονται για να προστατεύσουν τις πελατειακές σχέσεις, ως «νεοφιλελεύθερες» επιλογές.
Είναι προφανές ότι η πραγματικότητα τους διαψεύδει. Ωστόσο, επειδή κάποτε θα πρέπει να πάψουμε να ζούμε με ψέμματα και μύθους, καλό θα ήταν όσοι πιστεύουν ακόμα τα παραμύθια της λαϊκής δεξιάς ή το ιδεοληπτικό παραλήρημα της ριζοσπαστικής αριστεράς, να πάνε να δούνε την ταινία The Iron Lady. Θα καταλάβουν τι σημαίνει-πραγματικά- «νεοφιλελευθερισμός»…
