Υπάρχει πραγματικά κάποιος που δεν περίμενε ότι ο Γιώργος Παπανδρέου θα επικαλείτο μια βιωματική οικογενειακή και πολιτική εμπειρία, στην πλέον οριακή για τον ίδιο προσωπική συγκυρία; Τη στιγμή που μετά την απώλεια του πρωθυπουργικού θώκου, υποχρεώνεται ουσιαστικά από τις εξελίξεις και τη συγκυρία της εποχής, να αποχωρήσει και από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, και μάλιστα περίπου… αδιαμαρτύρητα;
Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είχε καμία διάθεση για εκπλήξεις. Γι’ αυτό και ενέταξε στην ομιλία του στη χθεσινή συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, μια αποστροφή του Ανδρέα Παπανδρέου, με συγκινησιακή φόρτιση, αλλά και ταυτόχρονα βαθιά πολιτικά χαρακτηριστικά.
«Εδώ, είμαι, χτυπήστε εμένα», είχε πει ο Ανδρέας Παπανδρέου στο μακρινό 1994, στη συνέντευξη Τύπου της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης, απαντώντας σε όσους ασκούσαν δριμεία κριτική στη (δική του) Δήμητρα, αντί να επιλέξουν να πλήξουν ευθέως τον ίδιο.
Μια αντίστοιχη ρητορική άρθρωσε ο Γιώργος Παπανδρέου, για να «δείξει» εκείνους που χτυπούν την οικογένειά του. Κυρίως τους δυο αδερφούς του, τον Νίκο και τον Αντρίκο. Ωστόσο, η αναφορά και η απευθείας παραπομπή σε εκείνη τη φράση του Ανδρέα, δεν ξύπνησαν μονάχα μνήμες από εκείνο το παρελθόν. Άνοιξαν και… παράθυρο ευκαιρίας για συγκρίσεις.
Ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε ελλειμματικό «delivery» της προειδοποίησής του. Ενώ ο Ανδρέας, αν και ασθενής, είχε στείλει το μήνυμα που ήθελε, στους αποδέκτες που επιθυμούσε, με τη σφοδρότητα που απαιτούσε η συγκυρία της εποχής.
Αυτός όμως ήταν ο Ανδρέας. Γι’ αυτό δεν είχε ουσιαστική δυσκολία να ξεγελάσει έναν ολόκληρο λαό… για πάντα. Όσο δηλαδή κυριάρχησε. Και κυριάρχησε μέχρι να φύγει από τη ζωή. Με αποτέλεσμα η Ελλάδα να πληρώνει σήμερα τον λογαριασμό εκείνου του εθνικού… ξελογιάσματος.
