Η χθεσινή αποστροφή του Ανδρέα Λοβέρδου περί «μακελειού», στην περίπτωση που ο Γιώργος Παπανδρέου βρεθεί ενώπιον της Δικαιοσύνης για την παραποίηση των στοιχείων του ελλείμματος του 2009, εξαιτίας της οποίας η Ελλάδα προσέφυγε στον μηχανισμό στήριξης του Μνημονίου, διαμορφώνει νέα δεδομένα στο πολιτικό σκηνικό.
Ο Υπουργός Υγείας απέδειξε ότι δεν έχει… σκοτώσει τον πανεπιστημιακό καθηγητή μέσα του. Παραμένει αυθόρμητος και πηγαίος, όπως θα ήταν, αν απαντούσε στην «πονηρή» ερώτηση ενός φοιτητή του, στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα.
Η φανατική υπεράσπιση του Γιώργου Παπανδρέου έχει την πολιτική, αλλά και την ανθρώπινη πτυχή της. Ανθρώπινη, όπως αρμόζει στο κορυφαίο στέλεχος ενός Κινήματος, απέναντι στον αρχηγό του ο οποίος βάλλεται. Πολιτική, επειδή ο Ανδρέας Λοβέρδος λέγεται ότι τα έχει βρει πλήρως με τον Γιώργο Παπανδρέου, και ουσιαστικά θα είναι εκείνος που θα πάρει στα χέρια του το ΠΑΣΟΚ. Ακόμη κι αν χρειαστεί η «παρένθεση Βενιζέλου», ώστε να του παραδοθεί το Κίνημα «καθαρό» από το πρόσφατο, αμαρτωλό κυβερνητικό παρελθόν του. Δηλαδή από το Μνημόνιο.
Η τοποθέτηση του Ανδρέα Λοβέρδου ωστόσο εγείρει δυο βασικά ερωτήματα: Γιατί να γίνει τώρα μακελειό στη χώρα, τη στιγμή που δεν έγινε για το Μνημόνιο και τη διαρκή υποτίμηση της αξιοπρέπειας των πολιτών. Και πόσους… εθελοντές, πιστεύει αλήθεια ο Υπουργός Υγείας ότι θα βρει, πρόθυμους να υπερασπιστούν φανατικά τον Γιώργο;
Το δεύτερο ερώτημα είναι ακόμη πιο σημαντικό: Αφού το ΠΑΣΟΚ αισθάνεται την ανάγκη να στηρίξει με τέτοιο πάθος τον Γιώργο Παπανδρέου, για μια υπόθεση, την παραποίηση των στοιχείων του ελλείμματος του 2009, που σχετίζεται άμεσα με το Μνημόνιο, γιατί σπεύδει να τον αποκαθηλώσει από την προεδρία του Κινήματος;
Γιατί δεν παραμένει ο Γιώργος Παπανδρέου Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ; Ώστε να έχει πολιτικό περιεχόμενο το… μακελειό, και να αιτιολογηθεί η… πολιτική δίωξη;
