Η πρόταση του Μίμη Ανδρουλάκη για πολιτική συμφωνία του Ευάγγελου Βενιζέλου με τον Ανδρέα Λοβέρδο, στα πρότυπα του αντίστοιχου… συμφώνου ελεύθερης συμβίωσης που είχαν «υπογράψει» το 1994 ο Τόνι Μπλερ και ο Γκόρντον Μπράουν για τη διαχείριση του μέλλοντος των Νέων Εργατικών αλλά και συνολικά της Μεγάλης Βρετανίας, έχει το ενδιαφέρον της.
Κυρίως επειδή προέρχεται από έναν αθεράπευτο αμφισβητία των συστημικών συμπεριφορών και του ορθού πολιτικού λόγου, έστω κι αν ο ίδιος άλλαξε… πολλά κόμματα στην προσωπική διαδρομή του, επιχειρώντας να βρει αυτό που έψαχνε εναγωνίως.
Τι υπονοεί λοιπόν ο Μίμης Ανδρουλάκης με την πρότασή του; Ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος, στον οποίο αναγνωρίζει την ηγετική πρωτοκαθεδρία είναι ο Τόνι Μπλερ, και ο Ανδρέας Λοβέρδος ο Γκόρντον Μπράουν του ΠΑΣΟΚ και της «Δημοκρατικής Παράταξης».
Αν ο Μίμης έκανε την πρόταση για να κολακεύσει τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και Υπουργό Οικονομικών, πιθανότατα έκανε λάθος εκτίμηση της πολιτικής πραγματικότητας. Το παράδειγμα Μπλερ, ή μάλλον η… πολιτική γκάφα του Γκόρντον Μπράουν, ο οποίος τον πίστεψε και λίγο έλειψε να μην γίνει ποτέ αρχηγός των Νέων Εργατικών και πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, λειτουργεί διαχρονικά ως… καμπανάκι αποφυγής, για όσους έχουν ηγετικές φιλοδοξίες.
Απ’ την άλλη, αν κάποιος μέσα από το ΠΑΣΟΚ μπορεί να υποστηριχτεί ότι προσομοιάζει στον Τόνι Μπλερ, στη βάση των επικοινωνιακών προσόντων του, αυτός είναι ο Ανδρέας Λοβέρδος, και όχι ο Ευάγγελος Βενιζέλος.
Επιπροσθέτως, Μπλερ και Μπράουν, στην πολιτική… εφηβεία τους, εμπνεύστηκαν το ιδεολογικό μανιφέστο των Νέων Εργατικών, στην κατεύθυνση της αντιγραφής της στρατηγικής του «μεσαίου χώρου», που είχε εφαρμόσει στις Ηνωμένες Πολιτείες ο Μπιλ Κλίντον. Βενιζέλος και Λοβέρδος δεν βρίσκονται στην πολιτική εφηβεία τους, και ο «μεσαίος χώρος» μάλλον αποστρέφεται όσους προσπαθούν να καταργήσουν την κοινή λογική, αναφορικά με τις προτεραιότητας της χώρας, και πως μπορούν να εξυπηρετηθούν καλύτερα.
Με τον Μίμη Ανδρουλάκη βέβαια, πρέπει πάντοτε να κοιτάζει κανείς και να σκέφτεται… πιο μακριά. Κάτι άλλο θα έχει σκεφτεί, και το εκφέρει συγκεκαλυμμένα. Ενδεχομένως, η συσχέτιση με τη βρετανική πολιτική ιστορία, να αφορά το… τι διαδέχτηκε το δίδυμο Μπλερ και Μπράουν στους Νέους Εργατικούς.
Δηλαδή, να προσπαθεί ο Μίμης Ανδρουλάκης να μας δείξει ότι αυτό που έχει ανάγκη το ΠΑΣΟΚ, είναι ένας… Εντ Μίλιμπαντ, που να βρεθεί πιο κοντά στην παραδοσιακή βάση του, και να διαμορφώσει τις προοπτικές για την πολιτική ανάκαμψη του Κινήματος.
Ακόμη και αυτή η συσχέτιση όμως, είναι στρεβλωτικά λανθασμένη. Ο Εντ Μίλιμπαντ ήταν ο… λάθος Μίλιμπαντ, καθώς αν είχε εκλεγεί ο αδελφός του Ντέιβιντ, πιθανότατα οι Εργατικοί (σκέτο, χωρίς το Νέοι… πλέον) θα είχαν ήδη ανακάμψει, απέναντι στην κυβέρνηση συνεργασίας των Τόρις με τους Φιλελεύθερους.
Αντί να συμβαίνει βέβαια αυτό, στη Μεγάλη Βρετανία ο Ντέβιντ Κάμερον απολαμβάνει μια πρωτοφανή πολιτική ηγεμονία, παρά τη σκληρή λιτότητα που έχει επιβάλλει. Επειδή δεν υπάρχει αντίπαλο δέος. Και επειδή οι Βρετανοί αισθάνονται περήφανοι που ο δικός τους ηγέτης είναι ο μόνος που όρθωσε ανάστημα απέναντι σε εκείνη την… πρώην Ανατολικογερμανίδα.
Όλα αυτά, φυσικά και τα γνωρίζει ο Μίμης Ανδρουλάκης. Μάλλον λοιπόν… κάτι θέλει να πει για το ΠΑΣΟΚ του μέλλοντός μας. Αλλά δεν το λέει ευθέως.
