Όση καλή διάθεση κι αν έχεις απέναντι στους κυβερνώντες, τα γεγονότα μοιραία σε οδηγούν σε συμπεράσματα διόλου κολακευτικά για τις ικανότητές τους αλλά κυρίως για την έλλειψη σθένους έναντι των παράλογων απαιτήσεων της τρόικα. Ασφαλώς και δεν τίθεται ζήτημα ως προς τις προθέσεις τους.
Κανένας σοβαρός άνθρωπος σ’ αυτή τη χώρα δεν πιστεύει ότι, ηθελημένα με τις αποφάσεις τους οδηγούν στην πλήρη εξαθλίωση τους πολίτες. Κάθε άλλο. Ωστόσο είναι εμφανές ότι δεν πιστεύουν ότι μπορούν να πετύχουν κάτι περισσότερο από το ελάχιστο. Γι αυτό και δεν ρισκάρουν. Φοβούνται. Και όταν φοβάσαι η «μυρωδιά» φθάνει εύκολα στα ρουθούνια εκείνων που βάζουν τους όρους.
Δεν είμαι από εκείνους που θεωρούν ότι στη θέση που έχει περιέλθει η χώρα υπάρχουν πολλά περιθώρια χειρισμών. Ούτε από εκείνους που νομίζουν ότι με «μαγκιές» θα κερδίσουμε ότι χαρίσαμε με «παλικαριές». Όλα αυτά λέγονται και γράφονται από όσους δεν έχουν συναίσθηση της πραγματικότητας και κυρίως επίγνωση των μεγεθών. Ακούω για παράδειγμα ότι, ο Ιταλός πρωθυπουργός τα είπε «χύμα» στη Μέρκελ, ενώ οι δικοί μας δεν τολμούν ούτε να την κοιτάξουν. Μιλάμε όμως για την Ιταλία του 25% της ευρωπαϊκής οικονομίας και για την Ελλάδα του 3% αντίστοιχα. Ωστόσο θα περίμενα από τους κυβερνώντες πιο έξυπνους χειρισμούς. Περισσότερη ευελιξία και λιγότερη ανασφάλεια στις διαπραγματεύσεις. Πάνω απ’ όλα όμως μια πράξη, μια κουβέντα που να τονώσει το καταρρακωμένο ηθικό του ελληνικού λαού. Αφού φάγαμε που φάγαμε το ξύλο, τουλάχιστον να δώσουμε κι εμείς ένα χαστούκι. Τι χειρότερο θα μπορούσε να μας συμβεί;
