Ο Κώστας Λαλιώτης ήταν εκείνος ο οποίος ιστορικά εισήγαγε στο λεξιλόγιο της τρέχουσας πολιτικής καθημερινότητας του τόπου, την έννοια της «παρένθεσης». Ο άλλοτε πανίσχυρος Γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, αλλά και εξίσου ισχυρός υπουργός των κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη, είχε διατυπώσει τη θεωρία της «γαλάζιας παρένθεσης», ενόψει των εκλογών του 2004.
Εκτιμούσε δηλαδή ότι, η ήττα του ΠΑΣΟΚ ήταν βέβαιη, καθώς το Κίνημα θα πλήρωνε βαρύ λογαριασμό για τις αντιλαϊκές πολιτικές που είχε εφαρμόσει ο Κώστας Σημίτης, αλλά και τις υποθέσεις με οσμή σκανδάλων που είχαν σημαδέψει την οκταετή διακυβέρνηση του τόπου, μετά το 1996.
Πίστευε λοιπόν ότι η Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή θα έβγαινε νικήτρια από εκείνη την αναμέτρηση, προσδοκούσε ωστόσο ότι η παραμονή της στην εξουσία θα ήταν εξαιρετικά σύντομη. Και με αφορμή τις προεδρικές εκλογές του 2005, το ΠΑΣΟΚ, το οποίο σύμφωνα με τον Κώστα Λαλιώτη θα είχε καταφέρει να ανακάμψει, κάτω από τη νέα ηγεσία του, θα προκαλούσε εκλογές και θα τις κέρδιζε.
Η Ιστορία φυσικά δεν γράφτηκε όπως… υπονοούσε και προέβλεπε ο Κώστας Λαλιώτης. Η Νέα Δημοκρατία του Καραμανλή έμεινε στην εξουσία 5 ½ χρόνια, το ΠΑΣΟΚ δεν κατάφερε να ανακάμψει εγκαίρως, και στην προεδρική εκλογή του 2005 τα δυο παραδοσιακά κόμματα εξουσίας της Ελλάδας, συντάχθηκαν πίσω από την επιλογή του Κάρολου Παπούλια για τη διαδοχή του Κωστή Στεφανόπουλου στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Το σενάριο της «παρένθεσης», επανέρχεται και πάλι σήμερα στο προσκήνιο. Ή μάλλον, στο παρασκήνιο του ΠΑΣΟΚ. Και αφορά στο ενδεχόμενο διαδοχής του Γιώργου Παπανδρέου από τον Ευάγγελο Βενιζέλο, με τη θητεία του δεύτερου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ να έχει ημερομηνία λήξεως.
Πιο συγκεκριμένα, δεν είναι λίγα τα στελέχη που… οσφραίνονται ότι υπάρχει άτυπη συμφωνία ανάμεσα στον Γιώργο Παπανδρέου και τον Ευάγγελο Βενιζέλο, για διαδοχή… χωρίς να ανοίξει μύτη, παρά τις εκατέρωθεν διαψεύσεις, και τις αποστάσεις που χωρίζουν πλέον τους δυο κορυφαίους πολιτικούς της Κεντροαριστεράς.
Μόνο που, μια εκλογή του Ευάγγελου Βενιζέλου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ πριν από τις εθνικές εκλογές, θα συνεπάγεται ότι ο Υπουργός Οικονομικών θα κάνει ποδαρικό στο ηγετικό imperium του, με μια βαριά ήττα. Πιθανότατα, την πιο σφοδρή που θα έχει γνωρίσει το ΠΑΣΟΚ στην ιστορική διαδρομή του, από το 1974 μέχρι και σήμερα.
Παράλληλα, ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι το τρίτο πρόσωπο του Μνημονίου, μετά τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου. Έχοντας αναλάβει την υπεράσπιση μιας πολιτικής που και ο ίδιος αμφισβητεί, χάνει σε δυο επίπεδα:
Απ’ τη μια γίνεται μέρος του προβλήματος, καθώς ταυτίζεται στα μάτια της κοινωνίας με μια πολιτική άγριας λιτότητας, που δεν θεραπεύει την ύφεση, αλλά σπρώχνει την οικονομία πιο βαθιά στην καταστροφή. Και από την άλλη, δεν διατηρεί εφεδρείες στην ιδεολογική και κοινωνική βάση του ΠΑΣΟΚ, ώστε να καταφέρει να τη συσπειρώσει, και να ξεκινήσει την ανάκαμψη του Κινήματος από ένα αξιοπρεπές εκλογικό ποσοστό.
Το σενάριο της «παρένθεσης Βενιζέλου» λοιπόν, θέλει τον Υπουργό Οικονομικών να χρεώνεται μεγάλο μερίδιο της ήττας του ΠΑΣΟΚ στις επόμενες εκλογές. Και στο Συνέδριο το οποίο θα ακολουθήσει τον Ιούνιο, οπότε και θα τεθεί θέμα ιδεολογικής και πολιτικής φυσιογνωμίας του ΠΑΣΟΚ, να αμφισβητείται, και να οδηγείται εκ νέου στη βάση.
Εκεί όπου, θα επιχειρήσουν, σύμφωνα με το ίδιο σενάριο, να διεκδικήσουν το «καθαρό» πλέον από κυβερνητικά αμαρτήματα ΠΑΣΟΚ, ο δημοφιλέστερος των στελεχών Ανδρέας Λοβέρδος, και ο Χρήστος Παπουτσής, ο οποίος αποτελεί την επιλογή των προεδρικών.
