Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στην Εκκλησία γι αυτά που κάνει για τους άστεγους αλλά και για την πρωτοβουλία της να παράσχει, μαζί με τον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών, δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε συμπολίτες μας που έχουν ανάγκη.
Κανονικά δεν θα έπρεπε η Εκκλησία να λαμβάνει τέτοιου είδους επαίνους, απλούστατα γιατί αυτός είναι ο ρόλος και η αποστολή της. Κι εδώ εντοπίζεται το πρόβλημα. Όταν φθάνει κανείς στο σημείο να εξάρει τη βοήθεια που παρέχει η Εκκλησία, αποκαλύπτεται το πρόβλημα που λέγεται «Κράτος».
Το ελληνικό κράτος όχι μόνο απέχει από κάθε ανάλογη προσπάθεια, αλλά και επί δεκαετίες αποτελεί τον μεγαλύτερο εχθρό της κοινωνίας και του πολίτη. Αν δεν υπήρχε η ιδιωτική πρωτοβουλία, οι «καλοί Σαμαρείτες» να συμπονέσουν τους φτωχούς, τα πράγματα θα ήταν χειρότερα.
Κάντε μια βόλτα μετά τα μεσάνυχτα στην Αθήνα- όπως εγώ χθες- και θα διαπιστώσετε το μέγεθος της τραγωδίας και συνάμα της ντροπής. Συμπολίτες μας κουλουριασμένοι σε χαρτόκουτα, τυλιγμένοι με κουβέρτες, εγκαταλελειμμένοι στη τύχη τους και αβοήθητοι να περιμένουν το θάνατο ως λύτρωση.
Το κράτος, τις υπηρεσίες του οποίου πληρώνουμε πανάκριβα με φόρους και έκτακτες εισφορές αλληλεγγύης, είναι κοινός απατεώνας. Υφαρπάζει τα λεφτά των φορολογούμενων και αντί να τα επιστρέφει προσφέροντας ένα δίχτυ ασφάλειας σε αυτούς που έχουν ανάγκη, τα προσφέρει για να συντηρεί τους μηχανισμούς του. Τις ΔΕΚΟ και όλες αυτούς τους οργανισμούς που θα έπρεπε να είχαν κλείσει ακόμα κι αν δεν μας το ζητούσε η τρόικα.
Το κράτος είναι ο «αρχινονός» που πουλάει προστασία και εκβιάζει ώστε με τα δικά μας λεφτά να ζει πλουσιοπάροχα η «μαφία» του Δημοσίου. Δήθεν παρέχει «δωρεάν» Παιδεία, Υγεία και Ασφάλιση, αλλά στην πραγματικότητα δεν παρέχει τίποτα, ή καλύτερα παρέχει μπόλικο συνδικαλισμό, άφθονη γραφειοκρατία, αδιαφάνεια και διαφθορά. Για να τελειώνουμε κάποτε με όλα αυτά τα παραμύθια περί «κοινωνικού κράτους» και τις σαχλαμάρες των πολιτικών, θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια κοιτώντας την στα μάτια. Μια είναι η λύση αν πραγματικά θέλουμε να υπάρξει ανάπτυξη και εξάλειψη της φτώχειας. Το κράτος να περιοριστεί στο ρυθμιστικό του ρόλο, να αναλάβει η ιδιωτική πρωτοβουλία το μεγαλύτερο μέρος των δραστηριοτήτων του και οι Περιφέρειες να αυτονομηθούν πλήρως από την κεντρική διοίκηση. Χρειαζόμαστε ένα νέο 1909 που στην ουσία θα επανιδρύσει το ελληνικό κράτος.
