Τα νέα επαχθή τεκμήρια διαβίωσης, ουδέν χαρακτηριστικό δικαίου φέρουν. Αποτελούν την χιλιοστή φοροεπιδρομή σε ένα μονοπάτι που οδηγεί αποδεδειγμένα πια, στην εθνική καταστροφή.
Η φορολαγνεία ως μέτρο αντιμετώπισης της κρίσης και η αδιάκριτη χαρατσοποίηση της καθημερινότητας του πολίτη, όχι με αντικειμενικά κριτήρια, αλλά με υποθετικά, ολοκληρώνει την διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής.
Εξυπηρετεί μόνο τις λογιστικές υποχρεώσεις της πατρίδας μας, έναντι των δανειστών και αυτό πάλι χωρίς επιτυχία.
Η πραγματική φοροδιαφυγή δεν αντιμετωπίζεται, με αποτέλεσμα οι κοινωνικές τάξεις των «αθλίων» και των «πλουσίων» να γίνονται ολοένα και πιο ευδιάκριτες. Η μεσαία τάξη εξαφανίζεται. Η κοινωνική έκρηξη, θα είναι αναπόφευκτη και ανεξέλεγκτη. Στην Ελλάδα του συσσιτίου, οι «καταδικασμένοι» στην ανέχεια δεν θα αντέξουν, η μισή Ελλάδα να είναι άνεργη, άστεγη και καταχρεωμένη και η υπόλοιπη να φοροδιαφεύγει και να ζει πλουσιοπάροχα, με την ανοχή και ανικανότητα του κράτους.
Τα έσοδα της χώρας, δεν πρόκειται ποτέ να αυξηθούν, η ευημερία των πολιτών δεν πρόκειται ποτέ να επιτευχθεί, όσο η αγορά δεν κινείται, όσο η ανεργία φτάνει το 20%, όσο δεν πριμοδοτούνται νέες επιχειρηματικές δραστηριότητες, όσο ο δημόσιος τομέας συνεχίζει να είναι δυσκίνητος και αντιεμπορικός.
Ακόμη όμως και η παραδοχή πως η φοροδιαφυγή είναι δεδομένη, δεν απαγορεύει την εκπόνηση τέτοιων πολιτικών που οδηγούν σε νέες εργασιακές ευκαιρίες, σε κεντρικό εθνικό σχεδιασμό που εκμεταλλεύεται επιτέλους τα παγκόσμια συγκριτικά πλεονεκτήματα της Ελλάδας. Τον τουρισμό, τον πολιτισμό, τη ναυτιλία, το φυσικό ενεργειακό πλούτο, κ.α.
Για τη χώρα μας, τα τελευταία χρόνια, η κλεψύδρα έχει στομώσει, και μαζί και τα μυαλά, αυτά τα ανίκανα πολιτικά μυαλά, που μέσα από τη γυάλα πολυτέλειας που ζουν, ευθαρσώς βαυκαλίζονται πως αναλαμβάνουν το πολιτικό τους κόστος, στο βωμό της σωτηρίας της χώρας.
Ουδείς εκ των κατεστραμμένων κοινωνικά, οικονομικά και ηθικά, έχει την παραμικρή υπαρξιακή αγωνία, για το πολιτικό μέλλον των Παπαντωνίου, Αλογοσκούφη, Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλου και άλλων πολλών που κάθε φορά, «έσωζαν» την Ελλάδα.. με πειραματόζωα τους Έλληνες και την ίδια την εθνική αυτοτέλεια της χώρας μας.
Τα συνεχή και απάνθρωπα μέτρα, που ταυτόχρονα δεν ορίζονται από ημερομηνία λήξης και δεν έχουν ίχνος ανάπτυξης, έχουν αφαιρέσει από τους συνανθρώπους μας και το σημαντικότερο, το βαθύτερο, το πλέον ελεύθερο προσωπικό δικαίωμα, το όνειρο, την ελπίδα.
Τα τεκμήρια διαβίωσης, είναι τεκμήρια «επιβίωσης». Είναι μία από τα ίδια. Αντλούν, χρήμα και ψυχική δύναμη από μία κοινωνία που έχει ήδη συνθλιφτεί.
Το πείραμα στις πλάτες της Ελληνικής κοινωνίας, πρέπει να λάβει ένα τέλος, με χρονικό ορίζοντα τις εκλογές.
Μετά την κυβέρνηση «Ειδικού Σκοπού» που έχει αναλάβει να σώσει τα επιτόκια των δανειστών, πρέπει να αναλάβει η κυβέρνηση «Εθνικού Σκοπού» που θα αναλάβει να σώσει τους ανθρώπους και την εθνική ακεραιότητα της Ελλάδας!
