Το σενάριο της ιστορικής διαδρομής ενός έθνους, περιλαμβάνει πλείστους πρωταγωνιστές, διαφορετικές προσεγγίσεις, καθώς και… tipping points. Δηλαδή στιγμές στις οποίες δεν αρκεί η καλή διάθεση για να γίνει κάτι. Πρέπει να προκύψει αποτέλεσμα, απτό και με… ηχώ που ακούγεται στο μέλλον. Ακούγεται καθαρά και χωρίς παράσιτα ή υποβολείς.
Ένα τέτοιο tipping point θα έπρεπε να είναι για την Ελλάδα η βαθιά, πολυεπίπεδη και σύνθετη κρίση που βιώνουμε, με αφετηρία τα περί «Τιτανικού», σημείο αιχμής το διάγγελμα στο Καστελλόριζο, και κορύφωση το «κούρεμα» του χρέους, όπως περιγράφεται… ευγενικά η χρεοκοπία της οικονομίας.
Ενώ ωστόσο η κρίση βαθαίνει, η Ελλάδα δείχνει αδιόρθωτη. Στριφογυρίζοντας γύρω από τον εαυτό μας. Αναζητώντας απαντήσεις και λύσεις στα προβλήματα, σε εκείνους που κατά κύριο λόγο τα προκάλεσαν. Αδυνατώντας να κατανοήσουμε το βαθύτερο νόημα της ιστορικής προτροπής ίσως του πλέον «αντικαθεστωτικού» μυαλού της εποχής, που χάθηκε πρόσφατα: Σε αντίθεση με την αφήγηση του μέλλοντος από τον Στιβ Τζομπς, εμείς δεν «σκεφτόμαστε διαφορετικά».
Πως θα μπορούσε να αλλάξει αυτό; Αν αρχίζαμε να ψάχνουμε εφεδρείες. Εθνικές εφεδρείες. Σε όλους τους χώρους και τομείς της εθνικής δραστηριότητας. Κι αν στην πολιτική τα πράγματα είναι μάλλον εύκολα, αφού δεν θα χρειαστεί παρά να παραμερίσουμε όσους μετέτρεψαν την προσωπική και κομματική διαδρομή τους σε μια ωδή στην προχειρότητα, αδυνατώντας να εμβαθύνουν και να αντιμετωπίσουν την καθημερινότητα με όρους οπτικής απεικόνισης του μέλλοντος, στους υπόλοιπους τομείς της ζωής μας, θα πρέπει να προσπαθήσουμε περισσότερο.
Στην κοινωνία, την οικονομία, την παιδεία, τον πολιτισμό, τις τέχνες και τα γράμματα. Στον χώρο της Εκκλησίας. Στη δημοσιογραφία. Παντού υπάρχουν εξαιρέσεις στον κανόνα της ήσσονος ικανότητας, των ελλειμματικών προσόντων, ενός dna μπολιασμένου στο δήθεν.
Αρκεί βέβαια, να έχουμε διάθεση να ψάξουμε. Και να μην διστάσουμε να σκοτώσουμε την εθνική εγωπάθεια. Που θέλει τον καθένα από εμάς, να νομίζει ότι το σύμπαν περιστρέφεται γύρω από τον άξονά μας. Δεν…
