Διαβάζοντας.. από βίτσιο, το Σαββατοκύριακο, τις συνεντεύξεις και τις δηλώσεις των πρωτοκλασάτων του ΠαΣοΚ, και δη αυτών που ονομάζονται δελφίνοι-διεκδικητές του «Στέμματος», θα έλεγε κανείς πως σχεδόν όλοι, στον πρότερο επαγγελματικό τους βίο, ήσαν δημοσιογράφοι .. και δυστυχώς παραμένουν.
Το πρόβλημα δεν είναι πως φέρονται ως δημοσιογράφοι, αναλώνοντας τη σκέψη τους και των αναγνωστών σε βαθυστόχαστους συνειρμούς-σχολιασμούς, περί επανένωσης της κεντροαριστεράς και επαναπροσδιορισμού του σοσιαλιστικού οράματος … Το πρόβλημα είναι πως αυτοί συμμετείχαν στον έσχατο καταστροφικό κυβερνητικό βίο της χώρας και τώρα ως απλοί παρατηρητές ενός τελειωμένου συστήματος που οι ίδιοι στήριξαν, αποδεικνύουν, πως η όρεξή τους για ηγεσία και σωτηρία της χώρας, περνά μόνο μέσα από κομματικές δομές κι όχι μέσα από κάτι νέο και επαναστατικό.
Απορίας άξιο είναι, όχι και τόσο, κρίνοντας από το αποτέλεσμα, πως ακόμη και τώρα που το «σώμα» της Ελλάδας έχει πεθάνει και βρίσκεται σε προχωρημένη σήψη, οι ίδιοι αρχηγολάγνοι, προτάσσουν την έλλειψη ιδεολογικής στόχευσης και συνέπειας σε μεγάλες αξίες, ως αιτία πολλών δεινών, όταν τις εγκατέλειψαν οι ίδιοι, στο βωμό της πρόσκαιρης εξουσίας.
Κάποιοι από αυτούς, ίσως παρήγαγαν έργο και ήρθαν σε ρήξη με συμφέροντα, όμως σήμερα, υποτελείς στο κομματικό κράτος, δεν ορθώνουν ανάστημα ηγέτη με πολιτικές ουσίας για την όποια Ελλάδα του αύριο, διαισθανόμενοι έτσι το μεγάλο μερίδιο ευθύνης τους.
Η Ελλάδα των συσσιτίων, δεν έχει ανάγκη από ιδεολογήματα και ευφυήματα που επάνω τους χτίζονται περιουσίες. Ούτε από βαρύγδουπες εγκεφαλικές παλινδρομήσεις, όλων των καλοζωισμένων πρεσβευτών εν Ελλάδι, του τάχαμου σοσιαλισμού.
Έχει ανάγκη από γενναία κινητροδότηση της επιχειρηματικής ανάπτυξης και άμεση αποκατάσταση του κοινωνικού κράτους.
Έχει ανάγκη από Εθνικούς Ηγέτες και όχι από «Ολίγους».
