Είναι εύκολο να κρίνεις, να επικρίνεις, να αποδομείς και να πετάς στην πυρά έναν πολιτικό, και μάλιστα ηγέτη, όταν βρίσκεται σε προφανή αδυναμία να αμυνθεί και να απαντήσει. Μια τέτοια συμπεριφορά κρίνει πρωτίστως τους θύτες, και όχι το «θύμα», που είναι ο εν λόγω πολιτικός.
Εσχάτως, μια τέτοια πραγματικότητα βιώνει ο Γιώργος Παπανδρέου. Με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς και προσωπικές επιθέσεις, που ξεπερνούν τα εσκαμμένα. Και επειδή «το μέσο είναι το μήνυμα», σημασία έχει το ποιοι είναι εκείνοι που τον λοιδωρούν. Τους οποίους όταν δει κανείς, καταλαβαίνει και τη… σημασία της λοιδωρίας.
Δεν αξίζει τέτοια συμπεριφορά στον Γιώργο Παπανδρέου. Όχι μόνο στον ίδιο προσωπικά, αλλά και σε όποιον άλλο πολιτικό βρέθηκε επί σειρά ετών στο προσκήνιο. Οι ευθύνες δεν έγκεινται στον ίδιο, αλλά σε όσους… του επέτρεψαν να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Το εκ των υστέρων «ανάθεμα» λοιπόν, προφανώς και εκθέτει ανεπανόρθωτα όσους το αποτολμούν. Τους εκθέτει ανεπανόρθωτα.
Η Ιστορία θα καταγράψει με μελανά χρώματα τη θητεία του Γιώργου Παπανδρέου στην πρωθυπουργία. Περί αυτού, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Υπήρξε εκείνος που, δια της υπογραφής του, έβαλε την Ελλάδα στο Μνημόνιο. Αφαίρεσε από τη χώρα την αξιοπρέπεια, την αυτοδιάθεση, μέρος της ανεξαρτησίας της. Υποθήκευσε το μέλλον της χώρας.
Ακόμη όμως και για το ΠΑΣΟΚ, οι αποφάσεις του υπήρξαν μοιραίες, καθώς απομάκρυναν το Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου από την παραδοσιακή εκλογική και κοινωνική βάση του.
Αναφορικά ωστόσο με τον απολογισμό της θητείας του στην ηγεσία του Κινήματος, η εκτίμηση δεν είναι τόσο ξεκάθαρη. Για εκείνους λοιπόν που σπεύδουν να διαγράψουν τον Γιώργο Παπανδρέου από την πρόσφατη ιστορία του ΠΑΣΟΚ, να τονίσουμε… τι παρέλαβε το 2004.
Όχι απλώς ένα «θαμπό δαχτυλίδι», όπως είχε πει ο αδελφός του, Νίκος. Αλλά ένα διαλυμένο κόμμα, στα πρόθυρα της απαξίωσης, μετά την οκταετή θητεία του Κώστα Σημίτη και των «εκσυγχρονιστών» στην ηγεσία του. Ένα κόμμα που είχε βρεθεί αντιμέτωπο με σωρεία σκανδάλων: Από την υπόθεση Οτσαλάν και το Χρηματιστήριο, μέχρι τον τρόπο με τον οποίο η Ελλάδα μπήκε στην ΟΝΕ.
Θα μπορούσε φυσικά να πει κανείς ότι το μεγαλύτερο «σκάνδαλο» από όλα ήταν η προσφυγή της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης του Μνημονίου. Ενδεχομένως έτσι να έχουν τα πράγματα.
Αυτό ωστόσο δεν αλλάζει το γεγονός ότι ο Γιώργος Παπανδρέου, τις ικανότητες του οποίου αμφισβητούσαν οι περισσότεροι, παρέλαβε… ερείπια το 2004, και μετά από πέντε χρόνια ξαναέφερε στην εξουσία το κόμμα που συνδέθηκε με το κράτος και τα κακώς κείμενα της σύγχρονης Ελλάδας.
Σε όλη αυτή τη διαδρομή δε, κανείς δεν τον αμφισβήτησε ουσιαστικά. Ακόμη και μετά την ήττα στις εκλογές του 2007, το ΠΑΣΟΚ στάθηκε και πάλι στο πλευρό του. Η… καθυστερημένη απολογία λοιπόν, δεν υπολογίζεται ως ειλικρινής. Και περισσότερο αποκαλύπτει προσωπικές εμπάθειες, παρά πολιτικές διαφορές. Ή δημοσιογραφική κριτική.
