Η μάχη για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή για τη διαδοχή του Γιώργου Παπανδρέου, θα μπορούσε να έχει τα χαρακτηριστικά κούρσας ταχύτητας. Δεν συμβαίνει έτσι. Με το ΠΑΣΟΚ να έχει χάσει τις παραδοσιακές εφεδρείες εμπιστοσύνης του σε κρίσιμα για την έκβαση των εκλογών κοινωνικά στρώματα, το Κίνημα θα χρειαστεί πρόσθετο χρόνο για να προσδοκά βάσιμα σε πολιτική ανάκαμψη.
Εκ των πραγμάτων λοιπόν, η μάχη για τη διαδοχή προσλαμβάνει χαρακτηριστικά γνωρίσματα κούρσας αντοχής. Μεγάλων αποστάσεων. Και θα απαιτήσει προσωπικές και πολιτικές αντιστάσεις από όσους συμμετάσχουν, εφόσον φυσικά επιθυμούν να κληρονομήσουν Κίνημα και όχι… χάος.
Σε αυτή τη μακρά διαδρομή, που πιθανότατα θα περιλαμβάνει ως ενδιάμεσα στάδια την εκλογή «προσωρινού» αρχηγού από Συνέδριο ή το Εθνικό Συμβούλιο, και εν συνεχεία, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν, προσφυγή στο «μεγάλο γήπεδο» της κοινωνίας, το δαχτυλίδι θα το κερδίσει εκείνος που θα δείξει τη μεγαλύτερη πολιτική γενναιότητα. Όποιος κάνει ένα βήμα πίσω, για να πάρει μεγαλύτερη φόρα προκειμένου να κάνει το άλμα προς το μέλλον.
Σε αυτή τη διαδικασία, και ενώπιον μιας κοινωνίας η οποία έχει υπερβεί προ πολλού τα όριά της, και δεν δέχεται να ακούσει άλλες δικαιολογίες, από τα στελέχη ενός πολιτικού φορέα στον οποίο πίστεψε… τυφλά, το πραγματικό πολιτικό προβάδισμα θα το αποκτήσει εκείνος ο οποίος θα… αποχωρήσει.
Όποιος δηλαδή αναγνωρίσει το προσωπικό μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί, για την αυτοκαταστροφική επιλογή του Μνημονίου, όχι με λόγια και ρητορικές διακηρύξεις, αλλά στην πράξη. Παραιτούμενος και αποχωρώντας από την ενεργό πολιτική. Μέχρι να τον… ξαναχρειαστεί το ΠΑΣΟΚ.
Προφανώς και πρόκειται για σημαντικό πολιτικό ρίσκο. Αποτελεί ωστόσο και την ασφαλέστερη οδό για να κληρονομήσει κάποιος το ΠΑΣΟΚ. Όχι από τον εκάστοτε, «προσωρινό» ηγέτη του. Αλλά από τη λαϊκή βάση του.
