Δεν περίμενε φυσικά κανείς από τον Μαριάνο Ραχόι να αποτελέσει την απρόσμενη εξαίρεση, στον κανόνα που θέλει τη σύγχρονη πολιτική ηγεσία της Ευρώπης να στερείται ειδικού βάρους και εκτοπίσματος.
Ο νικητής των πρόσφατων βουλευτικών εκλογών, σε μια χώρα η οποία δεν έχει ενταχθεί ακόμη στον μηχανισμό στήριξης του Μνημονίου, αλλά για να μην περιπέσει σε αυτό το εθνικό αδιέξοδο, μοιάζει υποχρεωμένη να ενστερνιστεί και να εφαρμόσει μέτρα ακραίας λιτότητας, παρουσιάζει στο κοινοβούλιο της χώρας του, ένα πρόγραμμα που κάθε άλλο παρά… ονειρεύονταν οι Ισπανοί ψηφοφόροι, όταν του έδιναν την εξουσία.
Φυσικά, δεν έχουν κανένα δικαίωμα να νιώθουν εξαπατημένοι. Ο Ραχόι τους είχε προειδοποιήσει ότι οι πολιτικές που θα εφάρμοζε θα συνιστούσαν… ωδή στη λιτότητα, εκείνοι όμως δεν τον πίστεψαν. Ή μάλλον, δεν ήθελαν να τον πιστέψουν.
Η στιγμή της αλήθειας ωστόσο έφτασε, και ο Μαριάνο Ραχόι παρουσιάζει μέτρα ακραίας λιτότητας, με το πολιτικό επιχείρημα ότι, μονάχα έτσι, η Ισπανία θα καταφέρει να παραμείνει ζωηρό κύτταρο της… πειθαρχημένης Ευρώπης που ονειρεύεται το δίδυμο Μέρκελ-Σαρκοζί.
Οι θιασώτες της πολιτικής του Μαριάνο Ραχόι, εκτιμούν ότι ο εντολοδόχος πρωθυπουργός της Ισπανίας είναι ένας ρεαλιστής πολιτικός, που έχει πλήρη συναίσθηση των προβλημάτων τα οποία καλείται να αντιμετωπίσει.
Όσοι τον αμφισβητούν, αντίθετα, θεωρούν ότι και εκείνος, όπως και άλλοι ηγέτες της ευρωζώνης, αδυνατεί να κατανοήσει τον πυρήνα του προβλήματος. Και… προσκυνώντας τη λιτότητα, τοποθετεί τον θεμέλιο λίθο για την περαιτέρω ύφεση της ισπανικής οικονομίας. Παράλληλα δε, θέτει τις βάσεις για να ακολουθήσει σύντομα… τον Θαπατέρο.
