Το όνομα Ρασπούτιν, ακούγεται μέχρι και σήμερα σαν θρύλος, για τη Ρωσία αλλά και την παγκόσμια τάξη εξουσίας. Τον αποκάλεσαν «τρελό καλόγερο», και τον δολοφόνησαν σαν σήμερα, στις 29 Δεκεμβρίου του 1916. Ο θάνατός του ωστόσο, δεν επαρκούσε για να σβήσει τις μνήμες από την καθοριστική επιρροή που επί σειρά ετών ασκούσε ο Ρασπούτιν στο τελευταίο αυτοκρατορικό ζεύγος της Ρωσίας, τον Τσάρο Νικόλαο Β’ και την τσαρίνα Αλεξάνδρα.
Το βίαιο τέλος του, και οι φήμες που κυκλοφόρησαν ότι παρέμενε ζωντανός ενώ τον είχαν δηλητηριάσει και πυροβολήσει στην καρδιά, μέχρι να πεθάνει από πνιγμό, στη λίμνη όπου πέταξαν το πτώμα του, έδωσαν θρυλικές διαστάσεις στην ύπαρξή του.
Πολλοί μάλιστα φοβούνταν ότι το πνεύμα του Ρασπούτιν θα επέστρεφε, προκειμένου να τους κυνηγήσει και να τους τιμωρήσει. Ενώ, μετά την πτώση του Κομμουνισμού, πολλοί ήταν εκείνοι που πρότειναν την αγιοποίησή του, για να σταματήσει τέτοιες σκέψεις ο ίδιος ο τότε Πατριάρχης Μόσχας Αλέξιος.
Επιλογικό συμπέρασμα: Στον μάταιο τούτο κόσμο, όλοι κάποια στιγμή πεθαίνουν. Ακόμη και ο Ρασπούτιν. Έστω κι αν κάποιοι πεθαίνουν… πιο δύσκολα από άλλους.
