aegeantimes.gr
Παλαιστίνη (εβραϊκά: פלשתינה δηλ. Παλεστίνα και αραβικά: فلسطين δηλ. Φιλαστίν ή Φαλαστίν) είναι ένα από τα ιστορικά ονόματα της περιοχής που βρίσκεται μεταξύ της Μεσογείου και των οχθών του Ιορδάνη ποταμού,στη Μέση Ανατολή.
Με το όνομα Παλαιστίνη, γενικά, ονομάζεται ή περιοχή της ανατολικής Μεσογείου που περιλαμβάνει τμήμα του σημερινού Ισραήλ και εκτείνεται από τα σύνορα της Αιγύπτου, (νότια), μέχρι τα σύνορα του Λιβάνου (βόρεια), και ανατολικά μέχρι τον Ιορδάνη ποταμό. Από τις αρχές του 20ου αιώνα η περιοχή αυτή αποτελεί πεδίο εθνικών διεκδικήσεων και συγκρούσεων μετάξύ Εβραίων και Αράβων. Κατά τους βιβλικούς χρόνους στην περιοχή αυτή εγκαταστάθηκαν τελικά οι περιφερόμενοι μέχρι τότε Εβραίοι, καθοδηγούμενοι από τον Γιαχβέ ως μοναδικός "τόπος Επαγγελίας" όλης της Υδρογείου.
Έτσι ξεκινώντας οι Εβραίοι τους πρώτους πολέμους με άλλους βιβλικούς λαούς της περιοχής δημιούργησαν δύο βασίλεια, του Ιούδα και του Ιακώβ (που μετονομάστηκε από τον Γιαχβέ σε Ισραήλ), υπό τη κυριαρχία των οποίων περιήλθε όλη η περιοχή. Το όνομα Παλαιστίνη αναβίωσε και καθιερώθηκε επίσημα ως ανεξάρτητο έδαφος από τον Ιορδάνη ποταμό μέχρι τις ακτές της Μεσογείου μετά τον Α` Παγκόσμιο Πόλεμο όταν δημιουργήθηκε ως "κράτος κατ΄ εντολή και παραχωρήθηκε υπό την προστασία των Άγγλων.
Το έτος 1896: Δημοσιεύεται το «Der Judenstaat», η «βίβλος» του σιωνισμού, από τον βιεννέζο δημοσιογράφο Θέοντορ Χερστ. Το όραμα του Χέρτσλ χαρακτηρίζεται από τέσσερα στοιχεία:
α) το γεγονός της υπάρξεως ενός εβραϊκού λαού
β) το δεδομένο της αδυναμίας αφομοιώσεώς του από τις κοινωνίες στις οποίες διεσπάρει
γ) το δικαίωμά του λαού αυτού επί των εδαφών της Γής της Επαγγελίας
δ) και η μη αναγνώριση δικαιωμάτων δικαιοδοσίας και υπάρξεως επι της Γης αυτής κανενός άλλου Λαού.
Το έτος 1897 γεννιέται το σιωνιστικό κίνημα στην Σουηδία με σκοπό την ίδρυση ενός εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη εξασφαλισμένο με δημόσιους νόμους.
Η περίφημη "Διακήρυξη του Μπαλφούρ" (2 Νοεμβρίου 1917). Με τη διακήρυξη του Μπάλφουρ η Βρετανία υποστηρίζει την οικοδόμηση εβραϊκών οικισμών στην Παλαιστίνη), η οποία και προσδιόριζε μία "εθνική εστία" μόνιμης βάσης των Εβραίων στη Παλαιστίνη, η οποία κατά την διάρκεια των απελευθερωτικών εκείνων επιχειρήσεων είχε ανακηρυχθεί ως "κράτος κατ΄ εντολή", δηλ. Προτεκτοράτο, της Κοινωνίας των Εθνών υπό αγγλική προστασία.
Το Κράτος του Ισραήλ σήμερα (Εβραϊκά: מדינת ישראל Μεδινάτ Γισραέλ, Αραβικά: دولة اسرائيل Ντάουλατ Ισραΐλ) είναι ένα μικρό, ανεπτυγμένο, κράτος της Μέσης Ανατολής, με έκταση 20.770 τετρ. χλμ. και πληθυσμό 7.587.000 κατοίκους περίπου. Οι Εβραίοι ζούν εδώ και χιλιάδες χρόνια στην περιοχή του σύγχρονου Ισραήλ και στην αρχαιότητα ήταν πλειονότητα μέχρις ότου εκδιώχθηκαν από τους Ρωμαίους και κατοίκησαν σε διάφορα μέρη του κόσμου. Ο πρώτος μαζικός επαναπατρισμός Εβραίων συνέβη κατά τον 14ο αιώνα κυρίως από την Ισπανία προς την Ιερουσαλήμ.
Από τον 19ο αιώνα το σιωνιστικό κίνημα (που είχε ιδρυθεί το 1897 με σκοπό την ίδρυση του Ισραήλ), απαίτησε την δημιουργία ενός ανεξάρτητου εβραϊκού κράτους, ενώ ανέλαβε την παράνομη μετανάστευση εκατοντάδων χιλιάδων Εβραίων στην Παλαιστίνη, την οποία προσπάθησαν αρχικά να σταματήσουν οι Βρετανοί οι οποίοι είχαν μετατρέψει την περιοχή σε προτεκτοράτο.
Το 1906, λόγω των διωγμών των Εβραίων από τις ρωσικές αρχές, o Μπεν-Γκουριόν μετανάστευσε στην Παλαιστίνη, τμήτα τότε της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Εκεί, εργάστηκε στις αγροτικές κοινότητες των Εβραίων εποίκων, οι οποίες είχαν δημιουργηθεί από τους πρώτους σιωνιστές. Αγνοώντας τις δυσκολίες στην Παλαιστίνη, με σκληρή δουλειά, ο Μπεν-Γκουριον συνέχισε τη σιωνιστική δράση του. Διακρίθηκε ως κορυφαίο στέλεγχος του κόμματος Εργάτες της Σιών και ως μέλος της συντακτικής ομάδας της εφημερίδας του, όπου αρθρογραφούσε. Ενθάρρυνε τη μαζική μετανάστευση Εβραίων στην Παλαιστίνη και αφού αγωνίστηκε για την ίδρυση της πρώτης Εβραϊκής ομοσπονδίας, εκλέχθηκε γενικός γραμματέας της το 1921 μέχρι και το 1935.
Το έτος 1916 υπογράφεται η αγγλογαλλική συμφωνία Σάικς - Πικό, προσχέδιο «μοιράσματος» της πετρελαιοφόρου Μέσης Ανατολής σε ζώνες επιρροής. Ενώ το έτος 1917 οι Άραβες νικούν τους Οθωμανούς και ονειρεύονται ανεξαρτησία, ο βρετανός υπουργός Εξωτερικών, Άρθουρ Μπάλφουρ, υπογράφει τη διακήρυξη που φέρει τ` όνομά του, και υπόσχεται στους σιωνιστές μια πατρίδα στην Παλαιστίνη. Παρ` όλ` αυτά, τον επόμενο χρόνο η Αγγλία καταλαμβάνει την περιοχή.
Το 1930 μετά τη συνένωση μικρών ομάδων Εβραίων μεταναστών, προέκυψε το σοσιαλσιωνιστικό κόμμα Μαπάι, του οποίου την ηγεσία ανέλαβε ο Μπεν-Γκουριόν. Το διογκούμενο μεταναστευτικό ρεύμα των Εβραίων ανησύχησε τους Αραβες της Παλαιστίνης, με αποτέλεσμα να προκληθούν συγκρούσεις ανάμεσα στις δύο κοινότητες και αλλαγή της αγγλικής πολιτικής, το 1939 η αγγλική κυβέρνηση επέβαλε αυστηρούς περιορισμούς στη μετανάστευση των Εβραίων και στο δικαίωμά τους να αγοράζουν γη στην Παλαιστίνη. Ετσι ξεκινά ένας αιματηρός πόλεμος, μεταξύ Εβραίων και Αράβων, ο οποίος συνεχίζεται έως και σήμερα. Ο Μπεν-Γκουριόν θεώρησε το μέτρο κατάφωρη παραβίαση της Διακήρυξης Μπάλφουρ.
Ο ισραηλινός πολιτικός Δαβίδ Μπεν-Γκουριόν (το πραγματικό του επώνυμο ήταν Γκρούεν) γεννήθηκε στο Πλονσκ, στο τμήμα της Πολωνίας που βρίσκονταν υπό ρωσική κυριαρχία. Όπως και ο πατέρας του, ήταν ένθερμος και δραστήριος οπαδός του σιωνισμού, του κινήματος που επιδίωκε την επιστροφή των Εβραίων μεταναστών στην Παλαιστίνη και τη δημιουργία εβραϊκού κράτους. Ο Μπεν-Γκουριόν συνέχισε να είναι παρών στην πολιτική ζωή του Ισραήλ ως το 1970, όταν παραιτήθηκε από τη Βουλή, το Κνεσέτ, και αποσύρθηκε σε ένα κιμπούτς για να ασχοληθεί με τη συγγραφή των απομνημονευμάτων του.
Ο Μπεν-Γκουριόν κατάπινε φιλοσοφικά βιβλία, έγραφε σχόλια στη Βίβλο, "ερωτοτροπούσε" με τον βουδισμό, έμαθε ακόμη και αρχαία ελληνικά για να διαβάσει Πλάτωνα στο πρωτότυπο. Τό δικαίωμα τών Εβραίων να έχουν το κράτος τους, το οποίο ιστορικά εχει αναφορές και ρίζες, σε καμμία περίπτωση δέν αναιρεί το δικαίωμα τών Αράβων να έχουν το δικό τους, και να συνυπάρχουν ειρηνικά ώς όμορα κράτη. Το έτος 1936 οι Άραβες ξεσηκώνονται ενάντια στην συνεχή εβραϊκή μετανάστευση προς την Παλαιστίνη.
Οι δύο εθνικότητες έρχονται σε αντιπαράθεση ιδιαίτερα με την δημιουργία κλειστών εβραϊκών οικισμών μέσα στην Ιερουσαλήμ. Στίς 27 Νοεμβριου 1947 παρουσιάζεται στον ΟΗΕ ένα σχέδιο για την διαίρεση της Παλαιστίνης σε ένα Ισραηλινό κράτος κι ένα Αραβικό και την μετατροπή της Ιερουσαλήμ σε διεθνή πόλη εκτός συνόρων. Το σχέδιο αυτό το υποδέχθηκαν οι Άραβες με έντονες και βίαιες διαμαρτυρίες που στρέφονταν κατά των παράνομων εβραίων εποίκων.(590,000 Εβραίοι και 1,320,000 Άραβες ζούνε στην Παλαιστίνη).
Στις 14 Μαΐου 1948, μία ημέρα πριν λήξει η βρετανική Εντολή στην περιοχή, το ανώτατο εβραϊκό συμβούλιο ανακήρυξε την ανεξαρτησία του Ισραήλ και όρκισε πρόεδρο τον Χάιμ Βάιζμαν και πρωθυπουργό τον σιωνιστή ηγέτη Δαβίδ Μπέν Γκουριόν.
Στίς 15 Μαϊου 1948 ο πρώτος Αραβο – Ισραηλινός πόλεμος. Μια μέρα μετά την ανακύρηξη του κράτους του Ισραήλ, η Αίγυπτος, η Ιορδανία, η Συρία, ο Λίβανος και το Ιράκ εισβάλλουν στα εδάφη της Παλαιστίνης και αρχίζουν μεγάλης έκτασης συγκρούσεις με τον ισραηλινό στρατό.
Άπαντες οφείλουν να σέβονται έναν λαό ιστορικό, όπως ο λαός του Ισραήλ, ο οποίος διεκδίκησε μέσα στούς αιώνες την πατρογονική του εστία, καταφέρνωντας να επιβιώσει, μέσα απο διωγμούς, ολοκαυτώματα και εθνικές διώξεις. Εχει υποχρέωση απέναντι στην ιστορία του, στον λαό του, στόν εαυτό του και στην Ανθρωπότητα να μείνει όρθιο ώς κράτος ανά τούς αιώνες, όπως θα έλεγε και ο Θεόδωρος Χερτσλ, (Εβραίος δημοσιογράφος, πρωτοπόρος του Σιωνισμού).
Όμως και το Ισραήλ θα έπρεπε να επιδιώκει ειρήνη και να δείξει σεβασμό, για έναν λαό επίσης ιστορικό, τους Άραβες γείτονές του. Ψαλμός 122:6 δηλώνει, «Ειρήνη ευχηθείτε στην Ιερουσαλήμ: Ας ζουν ειρηνικά αυτοί που σ` αγαπάνε».
Ως Άραβες χαρακτηρίζονται νομαδικοί - ημινομαδικοί σημιτικοί λαοί της αραβικής χερσονήσου και του δυτικού τμήματος της υπόλοιπης Μέσης Ανατολής, στα σύνορα με άλλους πολιτισμούς. Στο μεγαλύτερο μέρος της 1ης χιλιετίας π.Χ. εμφανίζονται ως επιδρομείς με συνεχείς διαρροές ομάδων σε μόνιμη εγκατάσταση κατοικημένων περιοχών (δηλ. σε βασίλεια). Μέχρι την εμφάνιση του Χριστιανισμού η ιστορική έρευνα για τους Άραβες είναι πολύ δύσκολη, λόγω κυρίως έλλειψης μνημείων και κειμένων. Τον δε Αβραάμ -Ιμπρα(χ)ήμ- τιμούν ως ιδρυτή του Μωαμεθανισμού αποκαλώντας τον, "Χαλίλ ουλλάχ" (= φίλο θεού).
Στην περίοδο (800-1258) σημειώνονται οι μεγαλύτερες μηχανορραφίες αλλά και αντιζηλίες μεταξύ των Αράβων. Οι δολοπλοκίες μεταξύ των Χαλίφηδων και των Δυναστειών τους δεν έχει προηγούμενο. Αυτή τη περίοδο εκμεταλλεύτηκαν οι Σελτζούκοι Τούρκοι έτσι ώστε αυτό το απέραντο κράτος των Αράβων σιγά σιγά να φθίνει μέχρι την ολική κατάλυσή του το (1258).
Από τους ιστορικούς ο Στράβων αναφέρει, την εκστρατεία των Ρωμαίων υπό τον Αίλιο Γάλλο το 26πΧ. που παρακολούθησε ο ίδιος, από Αλεξάνδρεια μέχρι Συήνη (σημ. Ασσουάν) με 80 τριήρεις και στρατό 10.000 πεζών μεταξύ των οποίων 500 Εβραίοι και 1000 Ναβαταίοι που έγινε μέχρι της Λευκής Πόλης (σημ. Β.της Τζέντας).
Η Ιερουσαλήμ είναι μια από τις αρχαιότερες πόλεις της παγκόσμιας ιστορίας. Την ίδρυσαν οι Καναανίτες το 2000 π.Χ. Το 1400 π.Χ. ήταν υποτελής στο Φαραώ της Αιγύπτου.
Το 1000 π.Χ. ο Δαβίδ την έκανε πρωτεύουσα των Ιουδαίων κι αργότερα ο Σολομώντας έχτισε εκεί τον περίφημο ναό του.
Το 637 μ.Χ. κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ οι Άραβες οι οποίοι την έλεγαν Κουντούς Σερίφ, που σημαίνει ιερή πόλη. Το 1099 την πήραν οι Σταυροφόροι, οι οποίοι την έκαναν έδρα βασιλείου. Το 1187 την πήραν ξανά οι Άραβες, το 1517 την πήραν οι Τούρκοι και το 1917 οι Βρετανοί, οι οποίοι αποχώρησαν από εκεί όταν άρχισε να γίνεται αντικείμενο σφοδρής διαμάχης μεταξύ των Αράβων και των Εβραίων. Τελικά, το 1947 ένα τμήμα της έγινε εβραϊκό και το άλλο αραβικό, ενώ το 1967 έγινε ολόκληρη εβραϊκή.
Η κακοπιστία μεταξύ Εβραίων, Αράβων και Περσών, δηλαδή μεταξύ σιωνιστών, σουνιτών και σιιτών, χρονολογείται από το 680 μ.Χ. Άραβες διπλωμάτες παρελαύνουν καθημερινά από το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών, για να προειδοποιήσουν ότι η βελτίωση των σχέσεων μεταξύ Ουάσιγκτον και Τεχεράνης είναι επικίνδυνη.
Oύτε οι Αραβες αλλά ούτε οι Ισραηλινοί επιθυμούν αλλαγή του status quo που περιλαμβάνει την ισραηλινή στρατιωτική κυριαρχία επί της περιοχής και τις άνετες σχέσεις που απολαμβάνουν οι σύμμαχοι των ΗΠΑ από τον Περσικό κόλπο ως το Κάιρο.
Το «μεσανατολικό» όπως συνηθίζεται να λέγεται αποτελεί την κορωνίδα της εμπλοκής συμφερόντων, εθνικών στρατηγικών επιβίωσης, μα πάνω απʼόλα, την κατάλυση της «ανθρωπιάς» και των αξιών οι οποίες αποτελούν ακρογωνιαίο λίθο της ανθρώπινης ύπαρξης.
Έπεται συνέχεια ...
