Γιώργος Παπανικολάου
Όχι κυβερνήτες και «σωτήρες» δεν είναι, αλλά παράνομοι και πραξικοπηματίες και αυτή τη στιγμή θάπρεπε να είναι στη φυλακή. Άρθρο 52 συντάγματος: «Η ελεύθερη και ανόθευτη εκδήλωση της λαϊκής θέλησης, ως έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας, τελεί υπό την εγγύηση όλων των λειτουργών της πολιτείας, που έχουν την υποχρέωση να τη διασφαλίζουν σε κάθε περίπτωση. Νόμος ορίζει τις ποινικές κυρώσεις κατά των παραβατών της διάταξης αυτής».
Παραβίαση του Συντάγματος, σφετερισμός της λαϊκής κυριαρχίας.
Η κυβέρνηση Παπαδήμου, συναντά σφοδρές αντιδράσεις από το νομικό κόσμο της χώρας, για μη τήρηση των διατάξεων του Συντάγματος, κυρίως σε ότι αφορά το πρόσωπο του ίδιου του πρωθυπουργού. Αν τελικά υπάρχουν προβλήματα σχετικά με την τήρηση του Συντάγματος, είναι πρόδηλο ότι τις όποιες ευθύνες τις φέρει κυρίως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος κατά το Σύνταγμα (άρθρο 30) είναι ο ρυθμιστής του Πολιτεύματος και ως εκ τούτου ο...
θεματοφύλακας του.Συντάγματος.
Σύμφωνα με το άρθρο 37 παρ. 1, ο ΠτΔ διορίζει τον πρωθυπουργό. Σύμφωνα με το άρθρο 37 παρ. 2, πρωθυπουργός διορίζεται ο αρχηγός του κόμματος που έχει απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή. Αν δεν υπάρξει δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης, τότε σύμφωνα με το άρθρο 37 παρ. 3, θα πρέπει να δοθούν διερευνητικές εντολές με τη σειρά στο δεύτερο και τρίτο κόμματα. Αν και τότε δεν υπάρξει δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης, σύμφωνα με το τελευταίο εδάφιο της ίδια παραγράφου του άρθρου 37, ο ΠτΔ υποχρεούται να αναθέσει την πρωθυπουργία στον Πρόεδρο του ΣτΕ ή του Αρείου Πάγου, προκειμένου να σχηματίσει υπηρεσιακή κυβέρνηση και να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές.
Σύμφωνα με το άρθρο 38 παρ. 2, αν ο πρωθυπουργός παραιτηθεί και υπάρχει κόμμα που να διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή (ΠΑΣΟΚ), τότε ο ΠτΔ διορίζει υποχρεωτικά πρωθυπουργό, το πρόσωπο που θα υποδείξει η ΚΟ του πλειοψηφούντος κόμματος. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν έγινε από την ΚΟ του ΠΑΣΟΚ.
Σύμφωνα με το άρθρο 37 παρ. 4, αν στο κόμμα που ανατίθεται διερευνητική εντολή δεν έχει αρχηγό (εδώ και τα τρία πρώτα κόμματα ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΚΚΕ έχουν αρχηγούς) ή εάν ο αρχηγός δεν έχει εκλεγεί βουλευτής, τότε ο ΠτΔ δίνει την διερευνητική εντολή, στο πρόσωπο που προτείνει η αντίστοιχη ΚΟ.
ΠΡΟΣΟΧΗ. Αυτό το τελευταίο που λέει το Σύνταγμα, ότι δηλαδή αν «ο αρχηγός του κόμματος δεν έχει εκλεγεί βουλευτής» σημαίνει με ερμηνεία a contrario, ότι δεν μπορεί να διορισθεί πρωθυπουργός, πρόσωπο ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΚΛΕΓΕΙ στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Ο κ. Παπαδήμος δεν έχει εκλεγεί από τον ελληνικό λαό.
Αντιλαμβάνεστε άραγε τι λέει το Σύνταγμα εδώ;;; Ο ΠτΔ δεν μπορεί να δεχτεί να διορίσει πρωθυπουργό, ούτε τον ίδιο τον αρχηγό ενός κόμματος, τη στιγμή που δεν είναι βουλευτής. Πως είναι δυνατόν να δέχτηκε ο κ. Παπούλιας να διορίσει πρωθυπουργό τον κ. Παπαδήμο ο οποίος δεν είναι ούτε αρχηγός κόμματος ούτε βουλευτής;;;
Πολλοί, πιο «ήπιοι», κάνουν λόγο για ενέργειες στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας. Η δική μας αντίθετα νομική άποψη είναι ότι η παρούσα κυβέρνηση λειτουργεί πέρα από τα όρια αυτά, κατά σαφή παράβαση των ανωτέρω συνταγματικών διατάξεων.
Σύμφωνα τέλος, με την παρ. 3 του άρθρου 120 του Συντάγματος: «O σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος». Σύμφωνα δε με την παρ. 4 του ίδιου άρθρου: «H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Eλλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.».
Θέλετε τη γνώμη μας; Η νομιμότητα θα πρέπει να αποκατασταθεί αμέσως με τη νόμιμη οδό που είναι οι εκλογές, διαφορετικά δεν θα έχουμε καλές εξελίξεις.
Εάν επικρατήσει η πιο πάνω νομική άποψη, καμία από τις ενέργειες που θα κάνει η παρούσα κυβέρνηση δεν θα δεσμεύει τον ελληνικό λαό, ως μη νόμιμη. Τα δε δικαστήρια έχουν υποχρέωση να μην εφαρμόσουν κανένα νόμο αυτής της κυβέρνησης ως αντισυνταγματικό.
Προβάλλουν ορισμένοι και προτάσσουν το σύνθημα της εξόδου απ το ευρώ και την Ε.Ε, στο όνομα της επαναστατικότητας, της προσήλωσης σε «ουσιαστικές αλλαγές», της εξόδου απ το καπιταλιστικό σύστημα κ.ο.κ.
Αλλά βλέπουμε ότι πολύ ευρύτερες δυνάμεις συσπειρώνονται στα αιτήματα της ανεξαρτησίας, της αποκατάστασης της δημοκρατίας και της συνταγματικής τάξης και της απαλλαγής απ τα μνημόνια και τις συμβάσεις καρατόμησης των δικαιωμάτων του λαού και της χώρας. Μια τέτοια συσπείρωση που θα επέβαλε τα παραπάνω αιτήματα (δηλ κυβέρνηση ανεξαρτησίας, δημοκρατίας και άρνησης των μνημονίων και ό,τι ορίζεται από αυτά), δεν θα παρείχε καλύτερες συνθήκες και για πάλη για την έξοδο απ το ευρώ και την Ε.Ε., εφόσον οι συνθήκες που θα είχαν δημιουργηθεί τότε και στην υπόλοιπη Ε.Ε. θα μας ωθούσαν σ αυτό;
Πως πρέπει να σκεπτόμαστε σε τέτοιες συνθήκες;
Ο Λένιν στο άρθρο του «Ένα απ τα θεμελιακά ζητήματα».
λέει: (μέτρα όπως τα παραπάνω) «θα δυναμώσουν ή θα εξασθενίσουν τη σημασία, το ρόλο, την επιρροή του προλεταριάτου και του μισοπρολεταριάτου στη μάζα όλου του πληθυσμού; Αναμφίβολα θα τα δυναμώσουν, γιατί τα μέτρα αυτά δεν είναι «μικρονοικοκυρίστικα» μέτρα, γιατί η δυνατότητα πραγματοποίησής τους δημιουργήθηκε ακριβώς από εκείνες τις «αντικειμενικές συνθήκες» που το 1889 δεν υπήρχαν ακόμη και που τώρα υπάρχουν κιόλας».
Επίσης: «..Όποιος περιμένει μια «ανόθευτη» κοινωνική επανάσταση ποτέ δεν θα τη δει. Ένα τέτοιο άτομο υποστηρίζει στα λόγια την επανάσταση, χωρίς όμως να την καταλαβαίνει. Η Ρωσική Επανάσταση του 1905 ήταν μια αστικοδημοκρατική επανάσταση. Αποτελούταν από μια σειρά από μάχες στις οποίες συμμετείχαν όλες οι απογοητευμένες τάξεις, ομάδες και κομμάτια του πληθυσμού. Ανάμεσα σε αυτούς, υπήρχαν μάζες με τις χειρότερες προκαταλήψεις, με τους πιο αφελείς στόχους πάλης, υπήρχαν μικρές ομάδες που δωροδοκούνταν από τους Ιάπωνες, υπήρχαν τυχοδιώκτες. Αλλά, αντικειμενικά, το μαζικό κίνημα στρεφόταν ενάντια στο τσαρισμό και έστρωνε το δρόμο για τη δημοκρατία και για αυτό το λόγο, το καθοδήγησαν οι εργάτες με ταξική συνείδηση. Η σοσιαλιστική επανάσταση στην Ευρώπη, δεν μπορεί να έρθει παρά ως ένα ξέσπασμα μαζικής πάλης εκ μέρους όλων των διάφορων καταπιεσμένων και απογοητευμένων στοιχείων. Αναπόφευκτα, κομμάτια των μικροαστών και των πιο καθυστερημένων εργατών θα συμμετέχουν. Χωρίς μια τέτοια συμμετοχή, ο μαζικός αγώνας είναι αδύνατος, χωρίς το μαζικό αγώνα, η επανάσταση είναι αδύνατη. Το ίδιο αναπόφευκτα αυτοί θα φέρουν στο κίνημα τις προκαταλήψεις τους, τις αντιδραστικές φαντασιώσεις τους, τις αδυναμίες και τα λάθη τους. Αλλά αντικειμενικά, θα επιτεθούν ενάντια στο κεφάλαιο και η συνειδητή πρωτοπορία της επανάστασης, το πιο προχωρημένο προλεταριάτο, εκφράζοντας την αντικειμενική αλήθεια του ποικιλόμορφου και διχασμένου, ετερόκλητου και προς τα έξω κατακερματισμένου μαζικού αγώνα θα μπορέσει να τον ενώσει και να τον καθοδηγήσει, να καταλάβει την εξουσία, να καταλάβει τις τράπεζες, να απαλλοτριώσει τα μονοπώλια, που όλοι μισούν (αν και ο καθένας για διαφορετικούς λόγους) και να εφαρμόσει τα μέτρα της δικτατορίας του προλεταριάτου, που στο σύνολο τους θα φέρουν την ανατροπή των αστών και τη νίκη του σοσιαλισμού, που όμως σε καμία περίπτωση δε θα απαλλαγεί αμέσως από τις μικροαστικές επιρροές...» Λένιν.
Όταν λοιπόν σήμερα βλέπουμε μια τέτοια συσπείρωση στα παραπάνω αιτήματα, δυνάμεων που ξεκινούν απ τις πιο απομακρυσμένες ιδεολογικές και πολιτικές αφετηρίες, που ούτε τη φανταζόμασταν πριν λίγο μόλις καιρό, έχουμε δικαίωμα ν αρνηθούμε ή να καθυστερήσουμε (πολύ περισσότερο πρέπει να πρωτοπορήσουμε) στη δημιουργία ενός μετώπου βασισμένου πάνω σ αυτά; Όταν ο αντίπαλος, ξέρουμε (και το βλέπουμε καθημερινά να συμβαίνει) πως εκμεταλλεύεται και την παραμικρότερη ευκαιρία να προσεταιριστεί δυνάμεις του εργατικού μετώπου, έστω και προσωρινά, προκειμένου να διασπάσει το δικό μας μέτωπο και να δυναμώσει το δικό του;
Κάτω λοιπόν οι παράνομοι και πραξικοπηματίες, μέτωπο για τη δημοκρατία και την απαλλαγή από μνημόνια και κηδεμόνες. Ο λαός στην εξουσία.
