ΡΩΜΥΛΟΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ
Από χθες, η Κριστίν Λαγκάρντ βρίσκεται στη Ρωσία. Αύριο θα μεταβεί στην Κίνα, και στη συνέχεια στην Ιαπωνία. Μια γυναίκα, μόνη… ψάχνει λεφτά. Όχι για την ίδια, αλλά για την Ευρώπη, τη φυσική και πολιτική πατρίδα της,
που δοκιμάζεται λόγω της μεγάλης κρίσης χρέους της Ελλάδας, και των κλυδωνισμών της Ιταλίας, στο περιθώριο της αδυναμίας της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας να ανακάμψουν και να επιστρέψουν σε αναπτυξιακούς ρυθμούς.
Η Γενική Διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου δεν έγινε φυσικά ξαφνικά «πλασιέ». Υποκαθιστά ουσιαστικά, σε ρόλο διεθνούς μεσολαβητή, τον Γάλλο Πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί, η αντίστοιχη πρωτοβουλία του οποίου «πάγωσε», με συντονισμένη παρέμβαση από την Ουάσινγκτον και το Βερολίνο.
Με τη Λαγκάρντ, οι έτερες «εγγυήτριες» δυνάμεις, δεν έχουν να φοβούνται την πολιτική προίκα που θα κληρονομούσε ο Νικολά Σαρκοζί, εφόσον κατάφερνε να πείσει τις αναδυόμενες οικονομίες να συνδράμουν, με ρευστό και επενδύσεις, τον νέο μηχανισμό στήριξης που δημιουργείται στην Ευρώπη, τον EFSF, αλλά και τους αντίστοιχους μοχλούς χρηματοδότησης τους οποίους σχεδιάζει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Προκειμένου να έχει το ρευστό για να αποτρέψει την κατάρρευση μιας χώρας, που θα λειτουργούσε σαν ντόμινο σε ολόκληρη την ευρωζώνη, και θα απειλούσε συνολικά την παγκόσμια οικονομία.
Και όταν μιλάμε για ένα τέτοιο σενάριο, θα πρέπει να έχουμε συναίσθηση ότι οι ανησυχίες δεν αφορούν την «μικρή» Ελλάδα. Αφορούν την Ιταλία.
