ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Μπροστά σε έναν πολιτικό ηγέτη που, συναισθηματικά φορτισμένος, επιχειρεί βουτιά στην ιστορική μνήμη του πολιτικού και οικογενειακού παρελθόντος του, ο καθένας θα πρέπει να δείχνει αυτοσυγκράτηση.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, ήταν χθες βράδυ ένας τέτοιος πολιτικός αρχηγός. Εισπράττοντας διεθνή κατακραυγή για τις πρόσφατες πρωτοβουλίες του, αλλά και πρωτοφανή αμφισβήτηση μέσα στο ίδιο το κόμμα του. Ένα κόμμα που ίδρυσε ο πατέρας του, και ο ίδιος κληρονόμησε… σε δυο δόσεις. Πρώτα το 1996, όταν διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο, για να περάσει το ΠΑΣΟΚ στα χέρια του Κώστα Σημίτη, εκείνου που ο Ανδρέας… δεν ήθελε να βλέπει, και όχι στον Άκη Τσοχατζόπουλο, φυσικό κληρονόμο του παπανδρεϊσμού.
Και στη συνέχεια, το 2004, με το χαρακτηρισθέν από τον Νίκο Παπανδρέου ως θαμπό δαχτυλίδι, τότε που ο Κώστας Σημίτης του παρέδωσε το ΠΑΣΟΚ «πακεταρισμένο», για να μην συνδέσει ο απερχόμενος πρωθυπουργός την πολιτική διαδρομή του, με τη διαφαινόμενη βαριά ήττα από τον Κώστα Καραμανλή και τη Νέα Δημοκρατία.
Αξίζει ωστόσο να σταθούμε στη συναισθηματική αποστροφή του Γιώργου Παπανδρέου στη χθεσινή ομιλία του, ενώπιον της Ολομέλειας της Βουλής. Επανέλαβε ότι από τον παππού του, τον Γεώργιο Παπανδρέου, κληρονόμησε ένα ρολόι. Τίποτα άλλο. Και από τον πατέρα του, τον Ανδρέα Παπανδρέου, το όνομά του. Τίποτα άλλο.
Ακόμη και στην περίπτωση που ο Πρωθυπουργός έχει δίκιο, ας προχωρήσουμε τον λογικό συνειρμό: Η Ελλάδα, τι κληρονόμησε από το ΠΑΣΟΚ; Το διαχρονικό, «όλον» και μοιραίο για την πορεία του τόπου; Η απάντηση είναι προφανής. Το πρόσφατο πρωτοσέλιδο της Liberation είναι εύγλωττο. Και απολύτως κατανοητό.
