ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
Η πολιτική όπως τη ξέραμε πάει περίπατο. Μας τελειώνει και μαζί της τελειώνουν και τα μέσα ενημέρωσης-μηδέ εξαιρουμένων και των «μοδάτων» του διαδικτύου- που την επέβαλαν προκειμένου να φτιάξουν το πολιτικό σύστημα στα μέτρα τους. Οι ωραιοποιημένες καταστάσεις, οι ανέξοδες υποσχέσεις και τα «καλοπιάσματα» που εξέθρεψαν τον λαϊκισμό, τώρα πλέον τελειώνουν μαζί με τα δανεικά.
Περάσαμε ωραία, ζήσαμε με τα ψέματα, αλλά τώρα είμαστε αναγκασμένοι, εκ των πραγμάτων, να προσαρμοσθούμε στη νέα πραγματικότητα. Δεν είναι εύκολο αλλά αν δεν το κάνουμε δεν θα μπορέσουμε να συμβαδίσουμε με τις εξελίξεις. Κάποιοι θεωρούν ότι η προσαρμογή ή καλύτερα η προσγείωση στην πραγματικότητα, αφορά μόνο τα μεσαία και τα κατώτερα εισοδήματα. Κάνουν λάθος. Αφορά όλη τη κοινωνία. Πλούσιους και φτωχούς. Το τίμημα της μετάβασης θα το πληρώσουμε όλοι.
Οι επιχειρηματίες, οι οποίοι οφείλουν να αναθεωρήσουν τους στόχους τους και να επενδύσουν στη καινοτομία και στις νέες τεχνολογίες. Οι τραπεζίτες, που οφείλουν να αναπροσαρμόσουν τα σχέδια τους ώστε να ξαναγίνουν οι τράπεζες μοχλός ανάπτυξης της οικονομίας. Οι πολίτες, που οφείλουν να εντάξουν τον «εγωιστικό ατομισμό» στην υπηρεσία της κοινωνίας. Οι πολιτικοί και τα κόμματα, που θα πρέπει να επαναπροσδιορισθούν σε σχέση με το απρόσμενο.
Τα επόμενα χρόνια θα είναι δύσκολα, και όποιοι επιμένουν να μιλάνε για διετίες ή τριετίες λιτότητας, λένε ψέματα. Αποκρύπτουν από το λαό την πραγματική κατάσταση, τάζοντας «λαγούς με πετραχήλια», προκειμένου να εξυπηρετήσουν τις κομματικές τους κάστες. Όλοι αυτοί οι «πατριώτες του γλυκού νερού», που υποτίθεται ότι κόπτονται και πασχίζουν για το εθνικό συμφέρον, είναι αυτοί που το υπονομεύουν βάζοντας σε κίνδυνο την εθνική κυριαρχία και τα συμφέροντα της Ελλάδας.
Αντί να ακούμε όλους αυτούς τους «αφηγητές» της «νεοδεξιάς», τους «ντελάληδες» της «εθνοαριστεράς» ή τους «φιλελεύθερους γιαλαντζί», να κλείσουμε τα αυτιά μας και να ανοίξουμε τα μάτια μας στο κόσμο. Να δούμε τι συμβαίνει στις άλλες χώρες, πως ζουν εκεί οι άνθρωποι, τι κάνουν για να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα και πως συμπεριφέρονται ως κοινωνίες. Να καταλάβουμε-επιτέλους- ότι δεν είμαστε «επιούσιοι» και οι τελευταίοι επιζώντες στον πλανήτη. Να ξανασκεφθούμε τι μπορούμε να κάνουμε εμείς για τη χώρα μας, αντί διαρκώς να παραπονιόμαστε για το τι κάνουν-δεν κάνουν-οι άλλοι για αυτήν.
