Κοινωνία Ανέργων - Αγορά Εργασίας Μερικής Απασχόλησης Μόνο μια κυβέρνηση με ισχυρή λαϊκή εντολή μπορεί να επαναδιαπραγματευθεί με όρους εθνικής αξιοπρέπειας, κοινωνικής δικαιοσύνης και παραγωγικής ανάκαμψης
Του Ευρωβουλευτή Κώστα Πουπάκη
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ απήλθε, τα αδιέξοδα όμως της πολιτικής της παραμένουν οδηγώντας με μαθηματική ακρίβεια την κοινωνία στην «πτώχευση» και την πραγματική οικονομία στον οριστικό μαρασμό.
Η καταστροφική «συνταγή» της ακραίας λιτότητας προκάλεσε ένα πρωτόγνωρο «κούρεμα» των θέσεων εργασίας μετατρέποντας τις «ουρές του ΟΑΕΔ» σε αναγκαστικό «μονόδρομο» για εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας. Το 64% των Ελλήνων εργαζομένων ζει καθημερινά με τον εφιάλτη της εργασιακής ανασφάλειας και το εκβιαστικό δίλημμα «εκ περιτροπής εργασία ή απόλυση» κυριαρχεί (η μετατροπή των συμβάσεων από πλήρη σε εκ περιτροπής απασχόληση με μονομερή απόφαση του εργοδότη αυξήθηκε κατά 1.192.39%).
Η πλήρης απασχόληση αποτελεί πλέον είδος υπό εξαφάνιση και οι εργασιακές σχέσεις απορρυθμίζονται πλήρως. Το «4ωρο» γίνεται αναγκαία συνθήκη για να βρει κάποιος δουλειά, το «μπλοκάκι» εξαπλώνεται και η «μαύρη εργασία» εξελίσσεται σε επιδημία υπονομεύοντας κάθε προοπτική βιωσιμότητας και επάρκειας των Ασφαλιστικών Ταμείων, που αν τώρα ανταποδίδουν «συντάξεις πείνας» στους κόπους μιας ζωής, σε λίγο θα διανέμουν προνοιακά επιδόματα κάτω από το όριο της φτώχειας.
Η ανεργία καλπάζει αγγίζοντας τον Αύγουστο -το μήνα της τουριστικής κορύφωσης- το 18.4% (907.953 σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία) και οι εργαζόμενοι στο 1/3 των ελληνικών επιχειρήσεων παραμένουν απλήρωτοι για διάστημα μεγαλύτερο των 4 μηνών.
Η κοινωνική αδικία εμπεδώνεται με τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, τους μόνιμους και νόμιμους χρηματοδότες του Κρατικού Προϋπολογισμού, να συνεχίζουν να υποβάλλονται σε μια πρωτοφανή φορολογική αφαίμαξη καλύπτοντας περισσότερο από το 55% των συνολικών κρατικών φορολογικών εσόδων. Τα «μόνιμα χαράτσια» αναβαπτίζουν τα δημοσία αγαθά σε φορολογικές υποχρεώσεις υφαρπάζοντας και την τελευταία αχτίδα αξιοπρέπειας από χιλιάδες ελληνικά νοικοκυριά.
Η εφαρμογή του «άρθρου 37» νομιμοποιεί βίαιες και ανεξέλεγκτες μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα που θα ξεπεράσουν το 25% και σε συνδυασμό με τις καθημερινές και αναδρομικές φοροεπιδρομές συμπληρώνουν το «παζλ» ενός σύγχρονου κοινωνικού εφιάλτη, που διαλύει τον κοινωνικό ιστό και διαμορφώνει συνθήκες κοινωνικής έκρηξης και αναταραχής.
Η ύφεση ανακυκλώνεται και η συρρίκνωση του ΑΕΠ αγγίζει το 6%. Τα «λουκέτα» πολλαπλασιάζονται και η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα -η ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας- καταρρέει από την έλλειψη ρευστότητας στην αγορά και το «εμπάργκο» στον τραπεζικό δανεισμό, ακόμη και για τις υγιείς επιχειρήσεις. Το λιανικό εμπόριο καταρρέει ενώ η οικοδομική δραστηριότητα «γκρεμίζεται».
Η ανάπτυξη φαντάζει «όνειρο απατηλό» για μια χώρα που εμφανίζει αρνητικό πρόσημο στη σχέση ενεργού και μη ενεργού οικονομικού πληθυσμού, για μια κοινωνία που βλέπει τους νέους της -το πιο δυναμικό και ελπιδοφόρο κομμάτι της- να καταδικάζονται στη μετανάστευση, την εργασιακή περιπλάνηση και την ετεροαπασχόληση.
Η εξέλιξη των δημοσιονομικών και κοινωνικών δεικτών αποδεικνύει με τον πιο απόλυτο και σαφή τρόπο το «ναυάγιο» της απερχόμενης διακυβέρνησης, ξεπερνώντας ακόμη και τις πιο δυσοίωνες προβλέψεις.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δημιούργησε ένα μεγάλο μέρος του προβλήματος και σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να προσφέρει τη λύση του. Ξεκίνησε τη θητεία της με τον διεθνή διασυρμό της Ελλάδος στο εξωτερικό -ρίχνοντας νερό στο μύλο της διεθνούς κερδοσκοπίας- και την ολοκλήρωσε με τον ανεύθυνο λεονταρισμό του Δημοψηφίσματος που καταρράκωσε την εθνική μας αξιοπιστία θέτοντας σε κίνδυνο το σπουδαιότερο μεταπολιτευτικό μας επίτευγμα, την παραμονή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Με τις παλινωδίες του, ο τέως Πρωθυπουργός επιβεβαίωσε την μακρά ακυβερνησία στην οποία είχε περιέλθει η χώρα εντείνοντας την εθνική ανάγκη για κυβερνητική αλλαγή και άμεση προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία.
Η μεταβατική κυβέρνηση «ειδικού σκοπού» έχει και πρέπει να έχει συγκεκριμένη διάρκεια και προσανατολισμό. Την εκταμίευση της 6ης δόσης, την ολοκλήρωση της δανειακής σύμβασης -μια αναπόφευκτη εξέλιξη της ακολουθούμενης πολιτικής που όλες οι πολιτικές δυνάμεις απεύχονταν μέχρι χθες-, την ενίσχυση της χαμένης αξιοπιστίας μας και τη διενέργεια εκλογών μέσα σε ένα κλίμα ομαλότητας.
Αν όμως η διασφάλιση της απαιτούμενης σταθερότητας είναι στόχος αυτής της «μετάβασης», η ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής και η επανεκκίνηση της οικονομίας είναι το μεγάλο στοίχημα που οφείλει να κερδίσει η επόμενη εκλεγμένη κυβέρνηση. Μόνο μια κυβέρνηση με ισχυρή και νωπή λαϊκή εντολή είναι σε θέση να επαναδιαπραγματευθεί σθεναρά τις επαχθείς δεσμεύσεις που ανέλαβε η προηγούμενη, να εφαρμόσει ένα άλλο μείγμα πολιτικής με όρους εθνικής αξιοπρέπειας, κοινωνικής δικαιοσύνης και παραγωγικής ανάκαμψης. Οι εκλογές είναι η μόνη λύση και πρέπει να πραγματοποιηθούν το συντομότερο δυνατό. Η 19η Φεβρουαρίου πρέπει να καταστεί η αφετηρία μιας μεγάλης εθνικής προσπάθειας, τόσο εντός όσο και εκτός των συνόρων, ώστε ο τόπος μας να μπει στις ράγες μιας βιώσιμης ανάπτυξης και η ελληνική κοινωνία στην τροχιά της ευημερίας.
