ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Το όραμα μεγάλων και ιστορικών ηγετών της Ευρώπης, όπως του ντε Γκολ και του Αντενάουερ, ήταν η δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της… από εδώ πλευράς του Ατλαντικού.
Δηλαδή, η πολιτική ενοποίηση των ιστορικότερων λαών του πλανήτη, κάτω από κοινή ηγεσία, με κοινές επιδιώξεις και στρατηγικές για την προσέγγιση του μέλλοντος.Με το πέρασμα των ετών αποδείχτηκε ότι μια τέτοια επιδίωξη απείχε μακράν από το να καταστεί εφικτή και υλοποιήσιμη. Επειδή οι άμεσα εμπλεκόμενοι, δηλαδή οι λαοί της Ευρώπης, αδυνατούσαν να παραμερίσουν όσα μικρά τους χώριζαν, και να εστιάσουν στα πολλά και μεγάλα που τους ενώνουν. Αλλά και επειδή οι άμεσα ενδιαφερόμενες ΗΠΑ, φρόντιζαν να ασκούν παρεμβατικές πολιτικές στην Ευρώπη, και να διευρύνουν το έτσι κι αλλιώς μεγάλο χάσμα.
Η οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2008, μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, έχει τις ρίζες και την προέλευσή της στις Ηνωμένες Πολιτείες. Υπό προϋποθέσεις, η κρίση αυτή θα μπορούσε να εξελιχθεί στη χρυσή ευκαιρία της Ευρώπης για το… προσπέρασμα. Δηλαδή, να καλύψει το κενό στο παγκόσμιο ισοζύγιο των υπερδυνάμεων, που προέκυψε μετά και λόγω της κατάρρευσης του υπαρκτού Σοσιαλισμού και της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης.
Η Ευρώπη όμως δεν κατάφερε ούτε και αυτή τη φορά να κοιτάξει στο μέλλον. Πέρα και μακριά από τα ενδογενή προβλήματά της. Η κρίση χρέους της Ελλάδας, αφέθηκε να «εκκολαφτεί», και από τη στιγμή που ο Γιώργος Παπανδρέου προσέφυγε στη βοήθεια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, βασικός μέτοχος του οποίου είναι οι ΗΠΑ, το παιχνίδι είχε χαθεί.
Ο Λευκός Οίκος κατάφερε να επηρεάζει έκτοτε καθοριστικά την ισοτιμία δολαρίου-ευρώ, να παρεμβαίνει εμμέσως στις ευρωπαϊκές αγορές, να μην αφήνει την ευρωζώνη να ανασάνει, μιας και τις ανάσες αυτές θα τις είχε στερηθεί η Wall Street.
Μάλιστα, οι Αμερικανοί έφτασαν στο σημείο να εμφανίζονται ως οι «καλοί» του δράματος, και να εγκαλούν την ατροφική πολιτική ηγεσία της Ευρώπης, για το αντικειμενικά αληθές γεγονός ότι δεν επιδεικνύει την αναγκαία για τις κρίσιμες περιστάσεις βούληση και αποφασιστικότητα.
Φυσικά, οι πραγματικές στοχεύσεις των ΗΠΑ αποκαλύφτηκαν όταν, στην πρόσφατη Σύνοδο των υπουργών Οικονομικών του G20 στο Παρίσι, ο Τίμοθι Γκάιτνερ απέρριψε την πρόταση που κατατέθηκε για αύξηση των ταμειακών αποθεμάτων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ώστε να μπορεί το IMF να συνδράμει περισσότερο αποτελεσματικά στην κρίση χρέους της ευρωζώνης.
Μετά το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, που εκ των πραγμάτων αδυνατίζει την παρεμβατική δυνατότητα της ευρωζώνης στις παγκόσμιες αγορές, το «σχέδιο» φαίνεται να εισέρχεται στο τελευταίο στάδιο της υλοποίησής του. Με την Ευρώπη να ετοιμάζεται να ζητήσει από τις Ηνωμένες Πολιτείες… δανεικά.
Νέος «δούρειος ίππος» είναι ο συντηρητικός πρωθυπουργός της Πορτογαλίας Πέδρο Πάσος Κοέλιο, που αφού οδήγησε τη χώρα του σε εκλογές, λόγω του Μνημονίου, στη συνέχεια εξελίχτηκε στον πιο φανατικό… θαυμαστή της δανειακής σύμβασης που έχει υπογράψει η χώρα του με την τρόικα.
Ο κ. Κοέλιο λοιπόν, ζήτησε από το Μεξικό να διαμηνύσει στα υπόλοιπα μέλη του G20 ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να προσφέρουν οικονομική βοήθεια για την επίλυση της κρίσης χρέους της ευρωζώνης. Μια κρίση, την οποία χαρακτήρισε συστημικό και παγκόσμιο πρόβλημα.
Πρακτικά, ο Μπαράκ Ομπάμα θα έχει την ευκαιρία, στην τελική ευθεία για τις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ το 2012, να… επικαιροποιήσει το δόγμα Τρούμαν. Και δανείζοντας ρευστό στην ευρωζώνη, πέρα από τη σύναψη εμπορικών και οικονομικών συμφωνιών, να κρατήσει την Ευρώπη όμηρο των ΗΠΑ για πάρα πολλά χρόνια.
