ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Ούτε αυτή τη φορά το Βερολίνο είχε καλές ειδήσεις για την Ελλάδα. Η συνάντηση της Άνγκελα Μέρκελ με τον Νικολά Σαρκοζί, είχε… ουρά προσδοκιών να τη συνοδεύουν, καθώς ήταν προπαρασκευαστική της επικείμενης έκτακτης Συνόδου Κορυφής των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στις 17 και 18 Οκτωβρίου. Εκεί όπου πιθανολογείται ότι θα δοθεί η… χιλιοτραγουδισμένη πολιτική λύση για το ελληνικό πρόβλημα.
Μετά την ολοκλήρωση της συνάντησής τους, οι δυο ηγέτες δεν είπαν πολλά. Άφησαν πολλά περισσότερα να εννοηθούν. Ίσως και διαβάζοντας μεταξύ των γραμμών των τοποθετήσεών τους, να μπορεί κανείς να διαγνώσει ποια θα είναι η εξέλιξη των πραγμάτων.
Η Ελλάδα βρίσκεται στην εξαιρετικά δυσμενή θέση να αποφασίζουν άλλοι για εκείνη, χωρίς φυσικά εκείνη. Το «κούρεμα» του χρέους θα πρέπει πλέον να θεωρείται δεδομένο, όπως προβάλλει και ως εξαιρετικά πιθανό το ενδεχόμενο να υπερβεί το ψυχολογικό όριο του 50%. Η Ελλάδα δεν θα αποβληθεί από την ευρωζώνη, τουλάχιστον όχι σε πρώτη φάση, θα υποχρεωθεί ωστόσο σε αναγκαστική εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας.
Η νύξη περί τροποποιήσεων στα ευρωπαϊκά κείμενα, στην ακραία εκδοχή της θα μπορούσε να σημαίνει την πρόσθεση μιας παραγράφου για την αποβολή μιας χώρας από την ευρωζώνη, κάτι που δεν προβλέπεται σήμερα. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, προφανώς καταλαβαίνουμε ότι… αφορά πρωτίστως και κυρίως εμάς.
Μάλλον όμως δεν θα φτάσουμε εκεί. Η Ευρώπη επέλεξε να οξύνει τους τόνους για την Ελλάδα, περισσότερο για εσωτερική κατανάλωση, ώστε να μπορεί ο κάθε ηγέτης να δικαιολογήσει στο κοινωνικό ακροατήριο της χώρας του τις πρόσθετες παραχωρήσεις και την απεριόριστη ανοχή προς την Αθήνα, παρά επειδή… πιστεύουν όσα λένε.
Η αντικειμενικά δραματική παράμετρος της ιστορίας, έχει δυο πτυχές: Η πρώτη αφορά το «κούρεμα»… αποφασιστικότητας που επέδειξαν για άλλη μια φορά η Άνγκελα Μέρκελ και ο Νικολά Σαρκοζί. Παραπέμποντας και πάλι, έστω και στο εξαιρετικά εγγύς μέλλον της Συνόδου Κορυφής, τις οριστικές ανακοινώσεις.
Η δεύτερη αφορά τη θέση της Ελλάδας σε αυτή τη διαπραγμάτευση. Η Κυβέρνηση απουσιάζει από τα δρώμενα. Τα παρακολουθεί εκ του μακρόθεν, αναλισκόμενη σε επαναλαμβανόμενες διαπραγματεύσεις με την τρόικα. Χωρίς ίχνος δυνατότητας πολιτικής παρέμβασης. Μια Κυβέρνηση που εξελίσσεται στο μείζον πρόβλημα της χώρας. Περισσότερο ακόμη και από το έλλειμμα και το χρέος… μαζί.
