Η τελευταία ζαριά του παπανδρεϊσμού συνεπαγόταν τελικά την επιδίωξη να κερδίσει η Κυβέρνηση πολιτικό χρόνο, να παραταθεί για μερικούς μήνες η παραμονή του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, και να κλονιστεί συθέμελα η βιωσιμότητα της Συμφωνίας των Βρυξελλών για το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους.
Μιας Συμφωνίας που, κατά δήλωση του ίδιου του Πρωθυπουργού, έβαζε τέλος στην προοπτική χρεοκοπίας της Ελλάδας, και άνοιγε… λεωφόρους για ένα καλύτερο μέλλον.
Η σημερινή απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου να προχωρήσει στον τακτικισμό του δημοψηφίσματος για την έγκριση ή μη της νέας δανειακής σύμβασης, απλώς… καθυστερεί για μερικούς μήνες τη διεξαγωγή των πρόωρων εκλογών. Που πλέον, αντί να διεξαχθούν μέχρι τα τέλη του έτους, θα πρέπει να αναμένονται στις αρχές του 2012, εφόσον το κλίμα κοινωνικής εξέγερσης εκφραστεί στις κάλπες με ένα «όχι». Ανεξαρτήτως του ποιο ακριβώς θα είναι το ερώτημα του δημοψηφίσματος, και οι παρενέργειες του αποτελέσματός του.
Η πολιτική πρωτοβουλία του Πρωθυπουργού συνάντησε την καθολική αντίδραση κομμάτων και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, ακόμη και με σκληρούς χαρακτηρισμούς. Δεν έλειψαν και εκείνοι που ουσιαστικά προέτρεψαν τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να ρίξουν την Κυβέρνηση, κατά την επικείμενη ψηφοφορία για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης.
Ταυτόχρονα, σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και διεθνών αγορών, περισσεύει ο εκνευρισμός και η αβεβαιότητα για τα μελλούμενα στην Ελλάδα, μετά την πρωτοβουλία του Γιώργου Παπανδρέου, η οποία έρχεται μετά από μια οδυνηρή και επώδυνη διαπραγμάτευση των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τους εκπροσώπους των τραπεζών, προκειμένου να δεχθούν οι τελευταίοι «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, σε ποσοστό 50%.
Αξίζει να σημειωθούν ακόμη δυο παράμετροι: Είναι μόλις η δεύτερη φορά στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, που διενεργείται δημοψήφισμα, με πρώτη την ετυμηγορία του ελληνικού λαού για την εγκαθίδρυση του πολιτεύματος της Προεδρευόμενης Δημοκρατίας, και την κατάργηση της μοναρχίας.
Για τη θεμελιώδη απόφαση ένταξης της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής πήρε πάνω του την ευθύνη. Δεν έκανε δημοψήφισμα. Λειτούργησε ως εθνικός ηγέτης, πέρα και πάνω από την εποχή του και την ιστορική συγκυρία. Κοίταξε στο μέλλον, τράβηξε… από το μανίκι έναν ολόκληρο λαό, και η Ιστορία τον δικαίωσε πανηγυρικά.
Ακόμη: Η Ιστορία έχει διδάξει ότι σε ένα δημοψήφισμα δεσμευτικού χαρακτήρα, η κοινωνία δεν απαντάει ποτέ στο ερώτημα που τίθεται. Επιλέγει να τοποθετηθεί, σύμφωνα με το γενικότερο κλίμα που επικρατεί τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, και τα υπόγεια ρεύματα που τη διαχέουν.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι Γάλλοι, βαθιά πολιτικοποιημένος λαός, δεν δίστασαν να φρενάρουν πριν από μερικά χρόνια το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, ψηφίζοντας «όχι», επειδή ήθελαν να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους για την πολιτική της τότε κυβέρνησης. Και τελικά, φρέναραν το μέλλον της Ευρώπης.
Στην ουσία λοιπόν, η παράμετρος που άλλαξε απόψε το βράδυ, μετά την ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, αναφορικά με το χρονοδιάγραμμα των πολιτικών εξελίξεων, είναι ότι… πριν από τις εθνικές εκλογές, θα έχουμε δημοψήφισμα.
