Την ώρα που η πρόληψη και η αποτελεσματική καταπολέμηση του φαινομένου της ανεργίας και των επιπτώσεών της βρίσκεται στο επίκεντρο του ευρωπαϊκού κοινωνικού διαλόγου και της Ευρωπαϊκής Στρατηγικής για την ερχόμενη δεκαετία (ΕΕ 2020), κάθε Έλληνας εργαζόμενος είναι υποψήφιος άνεργος και κάθε άνεργος γίνεται φτωχός ή «εν δυνάμει» φτωχός αφού η ραγδαία αύξηση της μακροχρόνιας ανεργίας αποδεικνύει πως η επάνοδος στην αγορά εργασίας είναι σχεδόν αδύνατη.
Η ακολουθούμενη «συνταγή» της ακραίας λιτότητας που πολλαπλασιάζει τα «λουκέτα» στην αγορά και κατά συνέπεια τις στρατιές των ανέργων στις ουρές του ΟΑΕΔ, αντί να «μηδενίζει» το έλλειμμα «εκμηδενίζει» την επαγγελματική προοπτική χιλιάδων συμπολιτών μας. Οι νέοι είναι τα μεγαλύτερα «θύματα» και τα «αδιέξοδα» της σημερινής διακυβέρνησης τους οδηγούν στο «μονόδρομο» της μετανάστευσης.
Οι 45αρηδες αναγκάζονται σε μια αδιάκοπη και ανασφαλή εργασιακή περιπλάνηση, ενώ 1 στις 5 γυναίκες εκτοπίζονται στο «παραγωγικό περιθώριο» ενώ καταργούνται άκριτα και συστηματικά ακόμη και οι λιγοστές δομές «συμφιλίωσης της επαγγελματικής με την οικογενειακή ζωή», όπως τα ολοήμερα σχολεία. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο η ανεργία έχει αυξηθεί κατά 5% και η απώλεια σχεδόν 250 χιλιάδων θέσεων εργασίας υπονομεύει τη βιωσιμότητα των Ασφαλιστικών Ταμείων που αν σήμερα «αναδιανέμουν» συντάξεις-προνοιακά επιδόματα σύντομα θα ανταποδίδουν «φιλοδωρήματα ανέχειας» σε εισφορές μιας ζωής.
Η λήξη της καλοκαιρινής περιόδου σε συνδυασμό με τις απολύσεις μέχρι και 200 χιλιάδων εργαζόμενων από την κυβερνητική εφαρμογή της εργασιακής εφεδρείας διαμορφώνουν συνθήκες για ένα «κραχ ανεργίας» χωρίς ιστορικό προηγούμενο. Αλήθεια ως πότε η κυβέρνηση θα συνεχίζει να αναπαράγει το «λάθος» παράγοντας ανέργους; Η ανάπτυξη και η δημοσιονομική εξυγίανση δεν μπορεί να έρθουν σε μια χώρα που οι οικονομικά ανενεργοί είναι περισσότεροι από τους απασχολούμενους. Η ψυχοκοινωνική στήριξη των ανέργων και η ενεργοποίηση του κοινωνικού κράτους είναι τα «αυτονόητα» για τις προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες, που στην Ελλάδα του 2011 μοιάζουν «αδιανόητα» και άγνωστες λέξεις.
Η κυβέρνηση αντί να ενισχύει την πραγματική οικονομία και να στοχεύσει στην κατάρτιση του εργατικού δυναμικού δημιουργώντας ένα αξιόπιστο επενδυτικό περιβάλλον εξαντλεί την πολιτική της στην απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, την «εξαθλίωση» των αμοιβών και στην οριστική διάλυση των συλλογικών συμβάσεων όταν η φορολογική αστάθεια απωθεί κάθε σοβαρό επενδυτικό ενδιαφέρον.
Με την πολιτική τους δεν ευημερούν οι αριθμοί αλλά προπαντός υποφέρουν οι άνθρωποι.
