Για κάθε άνθρωπο, ορισμένες μέρες του χρόνου έχουν ιδιαίτερη σημασία από γεγονότα που έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στην μνήμη του. Γεγονότα που μπορεί να είναι ευχάριστα, όπως η γέννηση ενός παιδιού η ενός γάμος η μια επιτυχία στην ζωή, αλλά και γεγονότα δυσάρεστα όπως η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου που σε αυτές τις περιπτώσεις η μνήμη ισχυροποιείται δυνατά και ο χρόνος είναι ανήμπορος να την ξεθωριάσει.
Γιατί έτσι πρέπει. Και όπως λένε στα χωριά μας ως ευχή μετά την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, να είσαι γερός δυνατός και να τον θυμάσαι αυτόν που αγαπάς. Για το γράφοντα η σημερινή ήμερα είναι μέρα τιμής και ευγνωμοσύνης στον άνθρωπο που αγάπησε και έχασε πρόωρα σαν σήμερα πριν 38 χρόνια. Ήμερα που η μητρική αγκαλιά και το μητρικό φιλί έπαυαν να υπάρχουν για πάντα. Δεν έπαψαν όμως να υπάρχουν οι θυμίσεις. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα τα παιδιά της, η Φρειδερίκη η Μαρία ο Χρήστος και ο Κυριάκος αναπολούν την μεγάλη απώλεια και εκφράζουν ευγνωμοσύνη για αυτά που τους προσέφερε. Η Κυριακή Γιαννακίδου, η Κίτσα όπως την έλεγαν στο χωριό της την Νυμφόπετρα, ήταν η γιάτρισα τον ανήμπορων ανθρώπων. Άνθρωποι κάθε ηλικίας προσέτρεχαν να βρουν παρηγοριά και ίαση στα προβλήματα τους. Επιζητούσαν από εκείνη να ξορκίσει το κακό και να τους απαλλάξει από τις φοβίες τους. Οι νουθεσίες και τα λόγια της, ήταν βάλσαμο για τους πονεμένους ανθρώπους. Για αυτό και καθημερινά άνθρωποι από διάφορες περιοχές κατέφθαναν στο σπίτι της, με κάθε μέσω και από πολύ μακρινές περιοχές για να την δουν και να την ακούσουν. Εμείς σήμερα όλοι που την θυμόμαστε εκφράζουμε την μεγάλη μας ευγνωμοσύνη.
Χρήστος Γιαννακίδης.
