Η πορεία της οικονομίας λέγεται ότι σε μεγάλο, αν όχι βασικό, βαθμό επηρεάζεται και καθορίζεται από την ψυχολογία. Αλλά και από την πολιτική. Που μέσα από μια αμφίδρομη σχέση ‘δείχνει’ στις αγορές και τους καταναλωτές, ποιοι είναι οι στόχοι και οι επιδιώξεις αυτών που αποφασίζων.
Των κυβερνήσεων, δηλαδή αλλά και στην περίπτωση των Υπερεθνικών Σχηματισμών, όπως είναι η Ευρωπαική Ένωση, των μεγάλων Τραπεζικών Οργανισμών, με πρώτη την Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα.
Στις μέρες μας φαίνεται πως η ισορροπία δυνάμεων στην Ευρωπαική Ένωση, που ‘εκπέμπει’ και τον τόνο στις χρηματαγορές, έχει δραστικά μετατοπιστεί από την Ευρωπαική Επιτροπή, στο ‘Διευθυντήριο’. Όπου τον κυρίαρχο ρόλο από πλευράς δημοσιονομικών μεγεθών και πλήρους ένταξης στη νομισματική ένωση, διαδραματίζουν η Γερμανία και η Γαλλία. Κι ενώ η Γαλλία φαίνεται να αναζητά πυξίδα για την Ευρωπαική Οικονομία, η Γερμανική πλευρά, είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρη: Δημοσιονομική πειθαρχία και συνακόλουθη δραστική υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των υπερχρεωμένων ‘νότιων’ κυρίως χωρών. Την ίδια βέβαια στιγμή που η Γερμανία έχει σε μεγάλο βαθμό μετατοπίσει τη βιομηχανική της παραγωγή στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη.
Ως αποτέλεσμα έχει κόστος παραγωγής σε πολωνικά ζλότι και τσέχικες κορώνες και οφέλη πώλησης των αγαθών της σε Ευρώ. Ένα μοντέλο που μέσα από μια απόκτηση του εθνικού μας πλούτου από ‘γερμανούς επενδυτές’ και μείωση των βασικών μισθών κατά τρόπο που θα ‘εξυπηρετεί’ τους μνημονιακούς ‘ δείκτες, ενδεχομένως εφαρμοσθεί και στη χώρα μας. Ως ‘τελευταίου τροχού’ και φτηνού παραγωγικού δυναμικού μιας ‘ισχυρής’ Ευρωπαικής Οικονομίας. Που όμως θα έχει ως συνέπεια να ‘απωλέσει’ η ‘Ενωμένη Ευρώπη’ τη νομιμοποίηση δημιουργίας και συνέχισής της.
Σε αυτή τη ζοφερή προοπτική, που θυμίζει τις ασκήσεις και τους πολέμους ‘επί χάρτου’ των Πρώσων ηγεμόνων (που τελικά οδήγησαν στην απώλεια της Πρωσίας για τους Γερμανούς) η Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα πρέπει να παρέμβει. Και να ‘κόψει’ εν ανάγκη χρήμα. Και τους μηχανισμούς και την αυτονομία διαθέτει. Και εγγυητής της Ευρωπαικής προοπτικής και ενότητας μπορεί να γίνει.
Γιατί για όσους ξεχνούν ή όσους ασχολούμενους με τα κοινά πολιτικάντηδες δεν γνωρίζουν, η Ευρωπαική Ένωση οικοδομήθηκε και αποσκοπεί στη σύμμετρη ανάπτυξη και πρόοδο των χωρών και των λαών της, μέσα από τη σύγκλιση των οικονομιών και του βιοτικού τους επιπέδου. Εκτός και αν κάποιες χώρες και πολιτικοί επιμένουν να έχουν επιλεκτική γνώση των αρχών και προτεραιοτήτων της Ενωμένης Ευρώπης. Στην περίπτωση ωστόσο αυτή δεν μπορούν να ενεργούν επ’ ονόματί της. Κάποιος όμως πρέπει να τους το πει αυτό. Και να ‘χτίσει’ τις αναγκαίες συμμαχίες.
