ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
Τα κόμματα δεν έχουν καμία δουλειά με τον συνδικαλισμό. Βλάπτονται και βλάπτουν τον συνδικαλισμό. Βεβαίως αυτού του είδους οι εξαρτήσεις είναι «θεσμός» στη μεταπολιτευτική πραγματικότητα, που έχει ως αποτέλεσμα την πλήρη απαξίωση τόσο των κομμάτων όσο και των συνδικάτων, αλλά και την αλλοίωση της έννοιας του συνδικαλισμού. Η αλληλεξάρτηση τα προηγούμενα χρόνια λειτουργούσε αρμονικά. Τα κόμματα αύξαναν την επιρροή τους στο συνδικαλιστικό κίνημα, και ως αντάλλαγμα μοίραζαν βουλευτικές έδρες.
Τα δεδομένα όμως άλλαξαν, βάζοντας σε δοκιμασία αυτή τη σχέση, όταν ενέσκηψε η κρίση. Αρχικά και οι δύο πλευρές προσπάθησαν να αποφύγουν τη ρήξη. Αυτό όμως φαινόταν ότι ήταν αδύνατον λόγω της έντασης και των πιέσεων που ασκούσαν στις ηγεσίες των συνδικάτων οι καταστάσεις. Η σύγκρουση κατέστη αναπόφευκτη με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Το κυβερνών κόμμα, αυτό που ουσιαστικά καθιέρωσε τη συντεχνιακή λογική στον συνδικαλισμό, ήταν υποχρεωμένο να «σκοτώσει το παιδί του» από τη στιγμή που η εξουσία δεν ήταν πλέον αποκλειστικό του προνόμιο.
Οι κομματικές ηγεσίες υποχρεώνονται εκ των πραγμάτων να προσαρμοσθούν στα νέα δεδομένα. Και τα νέα δεδομένα οδηγούν σ’ ένα διαφορετικό τοπίο και σ’ ένα άλλο πλαίσιο τη σχέση του συνδικαλισμού με τα κόμματα. Το μεταπολιτευτικό μοντέλο αλλάζει, αλλά με δραματικό τρόπο και πάντως με εκατέρωθεν απώλειες. Η διακυβέρνηση στα χρόνια του μνημονίου, δεν έχει χρόνο για «παιχνίδια» με τα συνδικάτα. Ενδεχομένως αυτό να δώσει το χρόνο στους συνδικαλιστές να σκεφθούν διαφορετικούς τρόπους ώστε να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των εργαζομένων. Ίσως, τελικά, να είναι καλύτερα για όλους.
