ΜΑΡΙΚΑ ΛΥΣΙΑΝΘΗ
Πριν από 18 χρόνια, σχεδόν δηλαδή όσα χρειάζεται ένα παιδί για να γίνει έφηβος, και να μπορεί με την ψήφο του να επηρεάζει τις εξελίξεις σε αυτόν τον τόπο, έγινε ένα καθοριστικό βήμα για να χαραχθεί η εθνική περπατησιά που μας οδήγησε στο Μνημόνιο, την τρόικα, τη χρεοκοπία.Στις βουλευτικές εκλογές της 10ης Οκτωβρίου 1993, το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου επέστρεψαν πανηγυρικά στην εξουσία.
Το 1989 και το παλλαϊκό αίτημα για κάθαρση, έγινε… «βρώμικο 1989». Ποτέ δεν μάθαμε τι πραγματικά συνέβη με το σκάνδαλο Κοσκωτά, ενώ η θνησιγενής κοινοβουλευτική πλειοψηφία που είχε εξασφαλίσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, στις εκλογές του Απριλίου του 1990, οδήγησε τελικά, με μαθηματική ακρίβεια στην πτώση της.
Εκείνο το ΠΑΣΟΚ, επέστρεψε στην εξουσία, από την οποία ουσιαστικά δεν είχε αποχωρήσει ποτέ, περισσότερο… αποφασισμένο να επιταχύνει την πορεία αυτοκαταστροφής μιας ολόκληρης χώρας. Περισσότερο εκδικητικό απέναντι στους Έλληνες.
Με τον Ανδρέα Παπανδρέου βιολογικά αδύναμο να συγκρατήσει τις αντίρροπές δυνάμεις της εξουσίας, από το 1993 μέχρι και τα τέλη του 1995, η χώρα θύμιζε… παιδική χαρά. Μετά, ήρθαν ο εκσυγχρονισμός, τα Ίμια, η υπόθεση Οτσαλάν, το Χρηματιστήριο, οι «περίεργες» εκλογές του 2000, οι ταυτότητες, η ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ, οι Αγώνες του 2004. Και φυσικά, τα μεγάλα δημόσια έργα, με τις μεγάλες προμήθειες και… υπερκοστολογήσεις.
Θα έλεγε κανείς ότι μάλλον… αργήσαμε να καταστούμε απολύτως δέσμιοι των ξένων δανειστών. Και πολύ κρατήσαμε, δηλαδή. Η πορεία βέβαια ήταν προδιαγεγραμμένη. Ένας Παπανδρέου την ξεκίνησε, ένας άλλος Παπανδρέου την ολοκλήρωσε.
Η μοίρα μιας χώρας, χώρεσε στα στενά όρια ενός παλιού αρχοντικού, μιας από τις πλέον ακριβές περιοχές του λεκανοπεδίου της Αττικής. Το Καστρί, σφράγισε τη μοίρα του τόπου. Και αποδείχτηκε μοιραίο…
