Μια βαθιά και πολυσύνθετη οικονομική κρίση… Μια πρώην Ανατολικογερμανίδα χωρίς ενδοιασμούς να εξουδετερώσει όσους στέκονται εμπόδιο στα πλάνα της… Πολλοί ηγέτες στις άλλες χώρες της Ευρώπης, που είτε δεν μπορούν, είτε δεν θέλουν να ορθώσουν γραμμές Μαζινό… Και ο Πρωθυπουργός μιας μικρής σε μέγεθος, αλλά μεγάλης σε ιστορία και συμβολισμούς χώρας, που άνοιξε την Κερκόπορτα, για να περάσουν οι απόγονοι των θαυμαστών του ράιχ…
Για την εποχή μας μιλάμε φυσικά. Την Άνγκελα Μέρκελ, αδύναμους Ευρωπαίους πρωθυπουργούς και προέδρους, και φυσικά τον Γιώργο Παπανδρέου. Αυτό είναι το σκηνικό της γερμανικής επέλασης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς μάλιστα να χρειαστούν πολεμικές επιχειρήσεις.
Αρκούσε απλώς το οικονομικό στραγγάλισμα των αδύναμων χωρών της ευρωζώνης, και ο πολιτικός εκβιασμός των άλλων ισχυρών, και η Ευρωπαϊκή Ένωση θα θυμίζει σε λίγο καιρό γερμανική… αποικία.
Ο Τρισέ φεύγει από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, και τον διαδέχεται ο Ιταλός Ντράγκι, τον οποίο επέβαλε ουσιαστικά η Μέρκελ, θυσιάζοντας τον συμπατριώτη της, αλλά όχι απόλυτα ελέγξιμο από την ίδια, Άξελ Βέμπερ.
Ο Γιούνκερ αφήνει το Eurogroup, και οι Γερμανοί θέλουν να τον αντικαταστήσουν με τον Σόιμπλε. Εκ παραλλήλου με την ενδυνάμωση του ρόλου του Χέρμαν Φαν Ρόμπεϊ, τον οποίο οι ίδιοι επέλεξαν, επέβαλαν και… προστατεύουν.
Η επόμενη Ευρώπη, θα είναι μια Ευρώπη γερμανικής κοπής. Αυτή η εξέλιξη δεν θα ήταν απαραιτήτως άσχημη, αν μιλάγαμε για κάποια εταιρεία υπό εκκαθάριση, η οποία θα αναζητούσε έναν ψυχρό μάνατζερ, για να την επαναφέρει στην οδό των κερδών.
Εδώ όμως μιλάμε για έθνη και λαούς. Με την ξεχωριστή φυσιογνωμία, ταυτότητα, κουλτούρα και διαδρομή τους. Υποτίθεται ότι η πολιτικά Ενωμένη Ευρώπη θα προέκυπτε από την αρμονική σύνθεση της διαφορετικότητας των λαών που θα βρίσκονταν κάτω από την ομπρέλα της.
Όχι από την απόλυτη και μονολιθική ισοπέδωση μιας Γερμανίας η οποία δυσκολεύεται να κρύψει ότι παίρνει τη ρεβάνς για τους δυο χαμένους Παγκοσμίους Πολέμους, τους οποίους η ίδια προκάλεσε.
