ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Πριν από τέσσερις μήνες, και πάλι μια Κυριακή, ο Ντομινίκ Στρος-Καν σόκαρε τη διεθνή κοινή γνώμη, όταν τα τηλεοπτικά δίκτυα άρχισαν να μεταδίδουν εικόνες που τον εμφάνιζαν να οδηγείται με χειροπέδες στο δικαστήριο, κατηγορούμενος για την απόπειρα βιασμού μιας καμαριέρας του ξενοδοχείου Sofitel της Νέας Υόρκης.
Ήταν το tipping point, που γκρέμιζε μια καλά οργανωμένη και λεπτομερή εκστρατεία για την εκλογή του στην Προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας, το 2012, εκτοπίζοντας από τα Ηλύσια Πεδία τον Νικολά Σαρκοζί.
Στους μήνες που ακολούθησαν, ο Ντομινίκ Στρος-Καν αφέθηκε ελεύθερος, η αξιοπιστία της καμαριέρας κατέρρευσε, και μαζί της και οι κατηγορίες κατά του πρώην Γενικού Διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Ο DSK αποχαιρέτησε τους πρώην συνεργάτες και υφιστάμενούς του στο Ταμείο, και σήμερα πάτησε για πρώτη φορά μετά την περιπέτειά του το πόδι του στη Γαλλία.
Η υποδοχή του, θορυβώδης. Το ενδιαφέρον των ΜΜΕ εκκωφαντικό. Το χαμόγελο του πρωταγωνιστή του σκανδάλου, αινιγματικό. Ενώ η Αν Σινκλέρ εξέπεμπε την ανακούφιση της συζύγου που έδωσε τη μάχη για την υπεράσπιση του άνδρα της, και την κέρδισε.
Το δε μέλλον, νεφελώδες. Όχι ως προς το ποιο θα είναι το πολιτικό μέλλον του Ντομινίκ Στρος-Καν, αν υπάρχει τέτοιο, αλλά ως προς τη… μαυρίλα του.
Οι Γάλλοι δεν περίμεναν τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις που διενεργήθηκαν, για να πειστούν ότι ο άλλοτε επικρατέστερος για την Προεδρία της Δημοκρατίας, δεν επέστρεψε στο αεροδρόμιο Σαρλ ντε Γκολ ως ήρωας, αλλά περίπου ως «εθνική ντροπή».
Και οι ίδιοι οι Σοσιαλιστές άλλωστε, κάθε άλλο παρά δείχνουν διατεθειμένοι να ξεχάσουν. Να παραβλέψουν. Να κάνουν ότι… δεν κατάλαβαν. Γνωρίζουν καλά ότι για να χάσει ο Σαρκοζί, θα πρέπει ο δικός του υποψήφιος να μοιάζει στα μάτια της κοινής γνώμης, φερέγγυος. Ό, τι δηλαδή δεν είναι ο Στρος-Καν.
