Από τη ΝΙΝΕΤΤΑ ΚΟΝΤΡΑΡΟΥ - ΡΑΣΣΙΑ
Είμαστε άρρωστοι. Δεν εξηγείται αλλιώς. Ερχεται η τρόικα και μας επιβάλλει μείωση του κράτους υπό την απειλή στάσης πληρωμών, μισθών και συντάξεων. Ερχεται με τη σειρά της η κυβέρνηση και ζητάει από τη δημόσια διοίκηση μείωση του προσωπικού. Η εντολή αυτή διά χειρός Ρέππα φθάνει πριν από λίγες ημέρες και στο υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού.
Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης τους θέτει τρία ερωτήματα: Πόσο είναι το πλεονάζον προσωπικό από τις συγχωνεύσεις-καταργήσεις οργανισμών του υπουργείου. Αν οι άνθρωποι αυτοί εκ των προσόντων τους μπορούν να χρησιμεύσουν σε άλλες υπηρεσίες του Δημοσίου. Επίσης τους ζητεί προτάσεις για καταργήσεις ανενεργών υπηρεσιών (υπάρχουν όντως κάποιες) ή για συγχωνεύσεις ομοειδών υπηρεσιών. Ετσι, θέτει εμμέσως και την εργασιακή εφεδρεία για το πλεονάζον προσωπικό που θα προκύψει από όλα τα παραπάνω.
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ έχει ως εξής. Την επιστολή Ρέππα παίρνουν οι γενικές διευθύνσεις του Πολιτισμού κι αρχίζουν να μετριούνται, να συσκέπτονται και μία εξ αυτών τι απαντά; Χρειαζόμαστε τριακόσιους αρχαιολόγους και συντηρητές. Κι επειδή οι ειδικότητες αυτές όσο και να ψάξεις δεν θα τις βρεις στον ΟΣΕ ή τον ΗΣΑΠ, ουσιαστικά προτείνει αντί απολύσεων προσλήψεις. Και καλά κάνει. Αυτή είναι αντίσταση κατά της Αρχής, δηλαδή κατά των δανειστών μας. Οσο για την εργασιακή εφεδρεία, η ίδια υπηρεσία σηκώνει το δάχτυλο και δείχνει τις τεχνικές υπηρεσίες, τους αρχιτέκτονες και μηχανικούς, δηλαδή όλους αυτούς που σήμερα εκτελούν ή ετοιμάζονται να εκτελέσουν τα ενταγμένα έργα στα περιφερειακά προγράμματα του ΕΣΠΑ. Τι σας θυμίζει αυτό; Μήπως τη ρήση του Χριστόδουλου «να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα»;
ΔΕΝ ΘΑ μας απασχολούσε το θέμα αν η νοοτροπία αυτή αποτελούσε γνώρισμα μιας συγκεκριμένης συντεχνίας, εν προκειμένω των αρχαιολόγων, που ειρήσθω εν παρόδω αντιδρούν και στη συγχώνευση των Εφορειών Αρχαιοτήτων Κλασικών και Βυζαντινών, κάτι που το ίδιο το σωματείο τους είχε προτείνει πριν από δύο δεκαετίες στη Μελίνα Μερκούρη.
ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ αυτό δυστυχώς διακατέχει όλη την ελληνική κοινωνία. Ουδείς θέλει για τον εαυτό του και τους γύρω του θυσίες. Περιχαρακώνεται στα κεκτημένα και συνεχίζει να διεκδικεί δικαιώματα ακόμη και σήμερα. Γιατί έτσι έμαθε να κάνει. Η διεκδίκηση των δικαιωμάτων αυτών όμως είναι η αρχή της ανομίας, της καταπάτησης των δικαιωμάτων του άλλου και του συνόλου, όπως έλεγε προ ημερών στην τηλεοπτική συνέντευξή του στην Ελλη Στάη ο Στέλιος Ράμφος. Γενιές ολόκληρες γαλουχήθηκαν με τη νοοτροπία «να κερδίσω εγώ, οι δικοί μου, οι κολλητοί μου, οι συνάδελφοί μου»...
ΑΣ ΔΟΥΜΕ ο καθένας τι γίνεται στον τόπο δουλειάς του. Συρρικνώσεις, συγχωνεύσεις, μειώσεις προσωπικού γίνονται παντού. Ποιος όμως περισσεύει; Πάντα ο άλλος. Οχι εγώ ούτε οι δικοί μου. Σπρώχνουμε το πικρό ποτήρι από εμάς για να απολαύσουμε τα αποκτήματά μας σε έναν ιδιωτικό παράδεισο. Και δεν μας περνάει από το μυαλό ότι η σκόνη των ερειπίων του γείτονα θα σκεπάσει και το δικό μας παράδεισο.
Enet.gr
