Δέκα χρόνια νωρίτερα, καθώς στην ανατολική ακτή των Η.Π.Α ξημέρωνε η 11η Σεπτεμβρίου, η τάξη του κόσμου έμελλε να ανατραπεί.
Η διαβόητη πλέον νάιν ιλέβεν (9/11) τροφοδοτεί την σύγχρονη ιστορία με άφθονο πρωτογενές αίμα (2.996 οι νεκροί στις επιθέσεις στο Μανχάταν, στο Πεντάγωνο και από την πτώση του 757 - 200 στην Πενσυλβάνια), συνεχείς ένοπλες εμπλοκές και ασφαλώς όλες εκείνες τις ενδιαφέρουσες θεωρίες συνωμοσίας. Τέλος κληροδοτεί τις επόμενες γενιές με ένα δυσβάστακτο φορτίο, γεμάτο βία, μίσος, διαχωρισμούς και ακόμα περισσότερο αίμα.
Είναι να σαστίζει κανείς με αυτή, την αλλοπρόσαλλη τροπή που παίρνουν τα πράγματα στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Από την ενεργή συμμετοχή των Η.Π.Α. στο δεύτερο μεγάλο πόλεμο, με το ενδεχόμενο "τρυκ" της επίθεσης στο Περλ Χάρμπορ, από την ανεξιχνίαστη δολοφονία του 35ου προέδρου τους, την ήττα στην Ινδοκίνα, το σκάνδαλο Watergate, στην 11η Σεπτεμβρίου οι ιστορικές διαδρομές ήταν μεγάλες, βαπτισμένες σε αντίστοιχα δράματα, μεγάλες απώλειες και με ακόμα μεγαλύτερες απορίες.
Αν ο στόχος για όλα αυτά ήταν, είναι, η παγκόσμια οικονομική κυριαρχία το τίμημα "δικαιολογεί", έστω και με τρόπο κυνικό, το μέγεθος των απωλειών. Όταν το τέλος του δεύτερου μεγάλου πολέμου, σηματοδοτούσε τόσο το τέλος της Βρετανικής κυριαρχίας, όσο την ανάδυση της Σοβιετικής δύναμης, κάτι που ο Ρούσβελτ είχε την ικανότητα να αντιληφθεί, όφειλε, ως ηγέτης, να κάνει την κίνηση του ώστε να θέσει την πατρίδα του σε ρόλο ηγετικό. Με τον ψυχρό πόλεμο να υφαίνει τις διεθνείς σχέσεις, σχεδόν αμέσως μετά την συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας, ήταν βέβαιο ότι το δόγμα Μονρό θα γινόταν παρελθόν και θα το αντικαθιστούσε το δόγμα Τρούμαν. Η Αμερική έχανε την εσωστρέφεια της, όχι από άποψη, αλλά από την ανάγκη να ελέγξει, να ορίσει τις παγκόσμιες αγορές, εξελίξεις.
Στο αδυσώπητο αυτό ταξίδι, ο κύκλος της αγριότητας θα γινόταν ανεξέλεγκτος. Ποτισμένη στη βία, η κουλτούρα των ανθρώπων στην Αμερική, από την εποχή που τις τύχες τους όριζαν τα εξάσφαιρα, δεν έδειξαν να είχαν ιδιαίτερα σοβαρές αναστολές, ειδικά όταν το διακύβευμα ήταν και παραμένει η παγκόσμια κυριαρχία.
Όπως ακριβώς αυτές οι αναστολές έλειψαν και στο ανατολικό, κατά τεκμήριο πιο φωτισμένο, τμήμα του πλανήτη. Από τότε που ο Μέγας Αλέξανδρος δεν άφηνε πλίνθο επί πλίνθου στη Θήβα ή στην Τύρο, από τότε που το Κολοσσαίο, κατανάλωνε απάνθρωπα και αναίτια απίστευτο πλήθος ψυχών, ή από τότε που ο ισαπόστολος Μέγας Κωνσταντίνος εξολόθρευε με άνεση και βαρβαρότητα σύζυγο και τέκνο, η ανθρωπότητα στάθηκε ιδιαίτερα ανίκανη όχι μόνον να αφομοιώσει αλλά και να αντιληφθεί το όποιο μήνυμα των φιλοσόφων, των ποιητών, των ουμανιστών, υποτασσόμενη είτε στις επιθυμίες των στρατηλάτων, είτε στις "μεγάλες" ιδέες, είτε ακόμα χειρότερα των στις θεωρίες περί της καθαρότητας της Φυλής, του περιούσιου Λαού και άλλα παρόμοια.
Το αποτέλεσμα βεβαίως ήταν, σε μεγάλο βαθμό, αναμενόμενο. Εξ' άλλου, μετά από μια πιο ψυχρή θεώρηση, όλα αυτά δεν αποτέλεσαν και το καύσιμο της ιστορίας; Αυτό δεν ήταν και το σκηνικό όπου ο άνθρωπος έγινε ήρωας, ανυπότακτος, αθάνατος; Αυτές δεν ήταν οι συνθήκες που γέννησαν τις Θερμοπύλες, τη Γαλλική επανάσταση, το Μεσολόγγι, αλλά και το Στάλινγκραντ, το Μπέργκεν Μπέλσεν και το Μέι Λάι;
Υπήρχε όμως η ελπίδα, πως καθώς περνούν τα χρόνια, καθώς πολλαπλασιάζονται οι εκατόμβες, για μια πιο προσεκτική, πιο εξελιγμένη προσέγγιση. Η 11η Σεπτεμβρίου 2001, είναι μια απόδειξη ότι τέτοιου είδους ελπίδες, ουσιαστικά, δεν υπάρχουν. Το τι επακολούθησε, μετά την 11η 9ου, είναι ένα πλήθος ακόμα περισσότερων αποδείξεων.
Η αγριότητα με την οποία ο σύγχρονος άνθρωπος ασκεί εξουσία, ξοδεύει τους πόρους, επιβάλει πειθώ, διαχειρίζεται τον παραγόμενο πλούτο, αποτελεί την απόδειξη της αποτυχίας του.
Στο καίριο ερώτημα που αφορά τις ευθύνες του πολίτη, μπορούμε να αναζητήσουμε τις απαντήσεις στο κλάμα των Αμερικανών που έχασαν τους αγαπημένους τους πριν από δέκα χρόνια, αλλά και στην οδύνη όλων εκείνων που αντιμετώπισαν την Αμερικανική απάντηση.
