ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Η πικρή γεύση που άφησε η συνάντηση Σαρκοζί-Μέρκελ, σε όσους προσδοκούσαν ότι η Γερμανία θα αποφάσιζε έστω και την ύστατη ώρα, να λειτουργήσει ως συνεκτικός κρίκος του μέλλοντος της Ευρώπης, και όχι ως… διαλυτικό στοιχείο, επιβεβαίωσε ότι η ήπειρος που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως αντίπαλο δέος στις Ηνωμένες Πολιτείες, έχει ανάγκη, και μάλιστα άμεσα, από Νέα Ηγεσία.
Ο Νικολά Σαρκοζί ήταν το τελευταίο ανάχωμα και ελπίδα, για να μπει φραγμός στα σχέδια των Γερμανών να οικοδομήσουν μια Ευρώπη στα μέτρα τους: Μουντή, συννεφιασμένη, χωρίς ίχνος δημιουργικού πνεύματος, μετρώντας αριθμούς, αντί να διαβάζουν στίχους από ένα καλύτερο μέλλον.
Είναι πλέον προφανές ότι η Ευρώπη που οραματίζεται η Γερμανία, δεν θα μπορέσει να επιτελέσει τον ιστορικό της ρόλο. Γι’ αυτό και επείγουν οι ρηξικέλευθες αποφάσεις. Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα έπρεπε να αποφασίσει ότι θα ήταν καλύτερα χωρίς τη Γερμανία.
Να διαμορφωθεί ένα σχέδιο δράσης με συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα, και να δεσμευτούν όλες οι χώρες στις αναγκαίες θυσίες, προκειμένου να καλυφθεί το κενό που θα αφήσει πίσω του το Βερολίνο. Να επιδιωχθούν συμμαχίες ή ακόμη και μια «Εγκάρδια Συνεννόηση» με τη Ρωσία. Να γίνει η Ευρώπη πόλος έλξης και σημείο αναφοράς των υγειών δυνάμεων ανά τον κόσμο, που βλέπουν και αγωνιούν για τις επόμενες γενιές, και όχι τις επόμενες εκλογές, όπως συμβαίνει σήμερα με την Άνγκελα Μέρκελ.
Η αδυναμία των υπόλοιπων Ευρωπαίων να βάλουν φραγμό στα σχέδια μιας πρώην Ανατολικογερμανίδας, η οποία ηγείται μιας οικονομίας που αρχίζει να τρικλίζει, όπως έδειξαν και τα τελευταία στοιχεία περί υφεσιακών ρυθμών, είναι ιστορικά ασυγχώρητη. Και μην ξεχνάτε ότι την Ιστορία την γράφουν οι νικητές και οι λαοί τους. Ενώ οι Γερμανοί, έχασαν όλους τους πολέμους που προκάλεσαν.
