ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΒΟΪΤΣΙΔΗ
Στο δήμο Βόλβης αγανακτούν με την ιδέα να μπουν διόδια στην Εγνατία. Δεν πρωτοτυπούν. Και σε άλλους εκατό δήμους να ρωτήσουμε, κι εκεί θα πουν ότι αγανακτούν. Πριν από πέντε χρόνια, για να έρθεις από τον Προφήτη στη Θεσσαλονίκη
ήθελες μία ώρα πίσω από τρακτέρ και νταλίκες. Σήμερα έρχεσαι σε είκοσι λεπτά με κλειστά μάτια. Πριν από πέντε χρόνια, για να πας στην Ασπροβάλτα το σκεφτόσουν ξανά και ξανά. Σήμερα πετάγεσαι για καφέ και το μεσημέρι είσαι πίσω. Περιοχές που βρίσκονταν πίσω από τον κόσμο σήμερα επωφελούνται οικονομικά από την εύκολη πρόσβαση και βλέπουν την καθημερινότητα των κατοίκων τους να γίνεται ευκολότερη. Αλλά, όταν είναι να μπει το χέρι στην τσέπη, αρχίζουν να δαγκώνουν τα καβούρια. Ή πλακώνουν οι συνήθεις πολιτικάντηδες για να πουν αυτό που ένα μεγάλο μέρος του κόσμου θέλει ν' ακούσει. Οτι το Κράτος οφείλει να παρέχει τα πάντα δωρεάν. Ιταλικούς αυτοκινητόδρομους χωρίς διόδια, ελβετικά νοσοκομεία χωρίς νοσήλια και γερμανικά μετρό χωρίς εισιτήρια. Με μπόλικο τσαμπουκά «δεν πληρώνω» και λίγη σαντιγί συνταγματικού δικαίου. Το οποίο, βεβαίως, όταν μιλά για ελευθερία των μετακινήσεων, δεν εννοεί τζάμπα αυτοκινητοδρόμους.
Να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά; Η Εγνατία είναι έργο ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Κατασκευάστηκε με εθνικούς και ευρωπαϊκούς πόρους και δεν έχει σχέση με το «ντόπιο και ξένο τραπεζικό κεφάλαιο» και άλλες τέτοιες ιστορίες που εξάπτουν τη φαντασία των ψηφοφόρων. Αλλά όπως κάθε αυτοκινητόδρομος, χρειάζεται συντήρηση. Εβδομήντα εκατομμύρια το χρόνο. Να συμφωνήσουμε κατ' αρχάς ότι πρέπει να συντηρείται ή προτιμάμε το «όποιον πάρει ο Χάρος»; Εάν συμφωνήσουμε ότι δε θα την αφήσουμε στο έλεος του Θεού, πρέπει να συμφωνήσουμε και πώς θα βρεθούν τα εβδομήντα εκατομμύρια. Η μία επιλογή είναι να πληρώνει ο δημόσιος προϋπολογισμός, κάτι που σημαίνει πρώτον, περισσότερους φόρους και δεύτερον, ότι ο αγρότης από την Καλλονή Λέσβου, που ίσως δεν τη δει ποτέ στη ζωή του, θα επιβαρύνεται όσο ο ιδιοκτήτης του φορτηγού που την περνά καθημερινά αφήνοντας μόνο καυσαέρια. Δηλαδή, αυτό που γίνεται σήμερα. Η δεύτερη επιλογή είναι να πληρώνουν όσοι τη χρησιμοποιούν και κατά το μέτρο που τη χρησιμοποιούν. Δηλαδή, η λογική των διοδίων.
Οποιος δε θέλει να χρησιμοποιεί την Εγνατία, ας πάει από τη Νυμφόπετρα στο Λαγκαδά, όπως πήγαινε μέχρι χτες. Από τον επαρχιακό δρόμο. Δεν είναι δράμα. Αλλά η πολιτική χρειάζεται καθαρά λόγια. Οποιος δε θέλει διόδια στην Εγνατία, οφείλει να εξηγήσει ποιος θα πληρώνει για τη συντήρηση. Η κοροϊδία των μισόλογων, τέλος.
