ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είναι ένας από τους τελευταίους σημαντικούς πολιτικούς της Ευρώπης. Η τύχη και οι συγκυρίες τα έφεραν έτσι ώστε να μην είναι εκείνος ο Καγκελάριος που θα διαχειριζόταν την κρίση, από τη θέση του Υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας όμως, επηρεάζει καθοριστικά, όχι μόνο τη σκέψη και τη στρατηγική της Άνγκελα Μέρκελ, αλλά συνολικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Υπό μια έννοια λοιπόν, στον Σόιμπλε θα πρέπει να προσάψει κανείς την… αρρυθμία οράματος που διακρίνει το Βερολίνο, σε συνδυασμό με την έλλειψη αλληλεγγύης από την πλευρά της Γερμανίας. Μπορεί να είναι και έτσι. Το πιθανότερο ωστόσο είναι πως, ένας πολιτικός ο οποίος κατάφερε να παρακάμψει ακόμη και την αναπηρία του, και να αναγκάσει τις ηγεσίες των μεγάλων χωρών του πλανήτη να αποδέχονται τις διαπιστώσεις του, μάλλον γνωρίζει καλύτερα μέχρι που μπορεί να τραβήξει το σχοινί.
Δεν ανησυχεί ότι η στάση της Γερμανίας μπορεί να οδηγήσει σε πλήρη κατάρρευση το οικοδόμημα της ευρωζώνης, αλλά αντιθέτως προσδοκά ότι το Βερολίνο θα εξέλθει περισσότερο ενδυναμωμένο από αυτή την περιπέτεια. Και φυσικά, θα συνεχίσει να ηγείται της Ενωμένης Ευρώπης, έστω και αν θα πρόκειται για μια Ευρώπη με… πατερίτσες.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, οι διαπιστώσεις του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είναι συνήθως σωστές. Γι’ αυτό και προκαλεί περίσσευμα σκεπτικισμού η άποψη που διατύπωσε περί «δεκαετούς δοκιμασίας» της Ελλάδας. Προσυπέγραψε την εκτίμηση ότι η ελληνική οικονομία θα χρειαστεί μια «γεμάτη» δεκαετία, για να διαμορφώσει συνθήκες ανταγωνιστικής παρουσίας σε διεθνές επίπεδο.
Αν η «προφητεία» Σόιμπλε αποδειχθεί σωστή, προκαλούνται ερωτήματα, οι απαντήσεις στα οποία θα διασφαλίσουν ή όχι το μέλλον της χώρας. Πως θα αντέξει η Ελλάδα; Πόσο θα αντέξει μια κοινωνία στα όριά της; Με ποιόν τρόπο θα διαμορφωθούν οι κατάλληλες δομές, ώστε η επόμενη Ελλάδα να μην ταλαιπωρείται από τις παθογένειες και τις στρεβλώσεις που μας έφεραν ως εδώ; Πως θα διαμορφωθεί μια υγιής επιχειρηματική κουλτούρα, εθνικής ευθύνης, για να αντικατασταθεί η σημερινή νοοτροπία του εύκολου κέρδους;
Πάνω απ’ όλα όμως, θα διευκολύνουμε την ανάδειξη μιας νέας πολιτικής ρητορικής, φορείς της οποίας θα είναι πρόσωπα που δεν θα κουβαλούν αρνητικές φορτίσεις, και θα μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις ενός έθνους μετά από μια τόσο βαθιά κρίση; Ή θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε αγκαζέ με τις αγκυλώσεις μας;
