Αν και αναμενόμενη, η υπουργική απόφαση για το καθορισμό του ποσοστού της κατακράτησης των συντάξεων των περιθαλπομένων σε δημόσια ιδρύματα χρόνιας παραμονής και σε εξωνοσοκομειακές στεγαστικές δομές (βλ. σχόλιο της Συσπείρωσης, της 28/5, για την σχετική τροπολογία που περιελήφθη στο νομοσχέδιο για τις μεταμοσχεύσεις) αποτέλεσε, παρ΄ όλα αυτά, ένα καινούργιο σοκ.
Με ποσοστά κατακράτησης που κυμαίνονται από 40% (για συντάξεις μέχρι 360 ευρώ) και 50% (για συντάξεις 360-500 ευρώ) και φτάνουν μέχρι το 80% (για συντάξεις πάνω από 1500 ευρώ) ο Λοβέρδος σπεύδει, για μιαν ακόμα φορά, να ενσαρκώσει τον ανενδοίαστο απανθρωπισμό του αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού που υπηρετεί, στοχεύοντας ακριβώς στον (και διευρύνοντας στο έπακρο τον) χώρο της κοινωνικής οδύνης : οι πιο αδύναμοι, οι πιο ευάλωτοι σ΄ αυτή την κοινωνία, αυτοί πρέπει να πληρώσουν, όσο πιο λίγα παίρνουν κάποιοι (οι περισσότεροι), τόσο πιο πολλά πρέπει να δώσουν, όσο μικρότερη διαπραγματευτική δύναμη έχει μια κοινωνική ομάδα, τόσο μεγαλύτερη η αφαίμαξη, όσο λιγότερα περιθώρια έχουν κάποιοι για ένταξη στον κοινωνικό ιστό, τόσο περισσότερο πρέπει να εκτοπιστούν εκτός αυτού, όσο πιο πολύ έχουν οδηγηθεί να διάγουν μια ‘ζωή στα όρια’, τόσο περισσότερο σπρώχνονται εκτός ζωής.
Είναι, πλέον, σαφές ότι επιχειρήματα όπως, πχ, ότι τα ταμεία ήδη πληρώνουν νοσήλια για τη φροντίδα στο όποιο δημόσιο ίδρυμα, ή ότι τα χρήματα των συντάξεων αυτών, συνήθως, ίσα που φτάνουν για την κάλυψη των στοιχειωδών αναγκών της καθημερινότητας, δεν πρόκειται να πείσουν και δεν έχει πια νόημα να απευθύνονται στα εκτελεστικά όργανα της τρόικας, των οποίων το κύριο μέλημα και ανησυχία, ακριβώς τη στιγμή που ξεχαρβαλώνουν το ‘σύμπαν’ για να εφαρμόσουν τους όρους για την 5η δόση του τοκογλυφικού δανείου, είναι τι θα έχει απομείνει να ξεχαρβαλώσουν προκειμένου να ικανοποιηθούν οι όροι για την 6η δόση μετά δύο μήνες.
Γεγονότα ακραία, όπως αυτό της απροκάλυπτης, και δια μιας υπουργικής απόφασης, καταλήστευσης των συντάξεων των πιο αδύναμων στρωμάτων (γεγονότα που κινδυνεύουν, την επόμενη μέρα, να ‘χάνονται’ μέσα στον καταιγισμό των εξελίξεων), είναι, πολύ περισσότερο από άλλα, ενδεικτικά του βάθους και του χαρακτήρα της κρίσης που διερχόμαστε και της πολιτικής που ασκείται προκειμένου να εφαρμοστούν τα οικονομικά μέτρα του ‘μνημονίου’: όσο κι΄ αν πολλοί δυσκολεύονται ακόμα να (αφήσουν τον εαυτό τους να) το δεχτούν, η πολιτική αυτού του αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού, ενός καπιταλισμού στην θανάσιμη αγωνία του, για την επιβολή αυτών των μέτρων κινείται ακριβώς στις γραμμές που οδηγούν στην κοινωνική εξόντωση διαφόρων ομάδων (ψυχικά ασθενών, ‘αναπήρων’, μεταναστών, νεόπτωχων, ανέργων, επισφαλώς εργαζομένων κοκ), στον κρατικό ρατσισμό και στον φασισμό.
Μέτρα όπως αυτό, της κατάσχεσης των συντάξεων, έρχονται από ένα μέλλον που είναι, ίσως, πολύ κοντά. Και όπως έχει δείξει η ιστορία (και έχει αναλύσει η Χάννα Αρεντ), το «κακό» δεν εισέρχεται πάντα στη σκηνή μ΄ ένα βαρύγδουπο τρόπο (όπως, πχ, πρόσφατα στη Νορβηγία) – συχνά ακολουθεί τις ατραπούς της ‘κοινοτοπίας’, έτσι ώστε μπορεί, ένας φιλόδοξος συνταγματολόγος/λογιστής, που έχει αναλάβει το καθήκον να εκτοπίσει τις ανάγκες πληθυσμών ολόκληρων εκτός της ‘επικράτειας’ του όποιου κόστους για τον προϋπολογισμό, να τους οδηγήσει, εν τέλει, τελείως γραφειοκρατικά, στην κυριολεκτική εξόντωση.
Θεωρούμε ότι το μέτρο αυτό δεν πρέπει να αφεθεί να περάσει και να ξεχαστεί και εν συνεχεία να κληθεί το προσωπικό των διαφόρων δομών να αναλάβει να διεκπεραιώσει, όπως προβλέπει η εγκύκλιος, την δήθεν αποδοχή, από μέρους του ‘χρήστη’, της καταλήστευσής του. Ο Λοβέρδος και οι συν αυτώ θεωρούν ότι οι εργαζόμενοι στις δομές θα αδυνατούν να σκύψουν στην οδύνη των ασθενών (στον αιφνιδιασμό, στην οργή και στην αιτία των πιθανών ‘υποτροπών’ τους) τη στιγμή που θα έχουν στραμμένη την προσοχή τους και θα μετρούν, από τον Σεπτέμβρη, το ποσοστό του μισθού τους που θα περικοπεί και θα αναζητούν εναγωνίως πληροφορίες για το τι θα γίνει με τους ‘αορίστου χρόνου’ ή και με όσους είναι μόνιμοι – ιδιαίτερα όταν βλέπουν δίπλα τους να γίνονται προσλήψεις των 625 ευρώ με πεντάμηνες συμβάσεις.
Είναι αυτή ακριβώς την προσδοκία τους που πρέπει να διαψεύσουμε.
Αν το μέτρο της περικοπής των συντάξεων αφεθεί να εφαρμοστεί, την επόμενη μέρα οι λειτουργοί θα μπουν να εργαστούν σε μιαν ‘άλλη δομή’, σ΄ έναν ‘άλλο κόσμο’ – δουλειά πολλών χρόνων θα τιναχτεί στον αέρα. Το πλήγμα στους χρήστες είναι, ταυτόχρονα, πλήγμα στη δουλειά των λειτουργών, όπως και το πλήγμα στους λειτουργούς είναι, επίσης, πλήγμα κατά των ‘χρηστών’. Πρέπει να δούμε την κοινή φύση και τον κοινό χαρακτήρα των περικοπών και στους ‘λήπτες’ των υπηρεσιών και στους παρέχοντες τις υπηρεσίες.
Και ταυτόχρονα, τον κοινό εχθρό. Ν΄ αγωνιστούμε από κοινού απέναντι σε μια επίθεση που στοχεύει στην εξόντωση όλων, και των θεραπευτών και των θεραπευομένων. Το επόμενο βήμα θα είναι να βρεθούν στο δρόμο, μέσα από ποικίλες ατραπούς, οι ‘χρήστες’ και πιθανόν, μαζί μ΄ αυτούς , ίσως και πριν, ή μετά από αυτούς, οι λειτουργοί.
Οι χρήστες των υπηρεσιών πρέπει να ενημερωθούν και να ενισχυθούν στις όποιες αντιρρήσεις προβάλλουν ενάντια στην καταλήστευση των εισοδημάτων τους και στον άμεσο ή έμμεσο εκβιασμό «ή δέχεσαι, ή φεύγεις από τη δομή». Να έχουν δίπλα τους συμπαραστάτες ενάντια στην πίεση (και στον πιθανό φόβο) που θα τους ασκηθεί άνωθεν. Ο λειτουργοί να αρνηθούν να χρησιμοποιηθούν ως οι μεσολαβητές, με τον οποιοδήποτε τρόπο, στην εφαρμογή του μέτρου. Να ενισχυθούν και να διευκολυνθούν στην περίπτωση που θα θελήσουν να ασκήσουν νομικές διαδικασίες ενάντια στην παράνομη υπουργική εγκύκλιο και να υπάρξει επαγρύπνηση για την στήριξη των πιο αδύναμων, αυτών που δεν είναι σε θέση να ‘καταλάβουν πλήρως’, ή αντιδρούν παθητικά στην χειραγώγηση των διοικήσεων, από φόβο ή όποια άλλη αιτία.
Ταυτόχρονα, να υπάρξει πανελλαδικός συντονισμός για κοινές δράσεις των φορέων που εμπλέκονται, αλλά και όλης της κοινωνίας, οργάνωση κινητοποιήσεων, αλλά και νομικών προσφυγών ενάντια στην παράνομη τροπολογία και την υπουργική εγκύκλιο, αλλά και ενάντια στις όποιες καταναγκαστικές διαδικασίες των διοικήσεων για εφαρμογή του μέτρου. Οι επιστημονικές ενώσεις (ΕΨΕ κλπ) και φορείς που κάνουν αναφορά ή εκφράζουν τα στρώματα που πλήττονται, πρέπει άμεσα να πάρουν θέση.
Δημόσια υπηρεσία (πρέπει να) σημαίνει ίση, δωρεάν και υψηλού ποιοτικού επιπέδου (όποιο κι΄ αν είναι το κόστος) υπηρεσία για τον ‘λήπτη’ και μονιμότητα της θέσης εργασίας, με ταυτόχρονη διασφάλιση της κατάλληλης κουλτούρας και εκπαίδευσης, καθώς και αποδοχών που εξασφαλίζουν μιαν άνετη ζωή για τον παρέχοντα την υπηρεσία. Αυτό, το τόσο αυτονόητο, είναι δυνατό μόνο πάνω στα συντρίμμια του ‘μνημόνιου’ ΕΕ/ΔΝΤ/ΕΚΤ και των εξουσιών που το επιβάλλουν.
"ΕΡΓΑΤΗΣ"
