Από τη Λισαβόνα ως το Βλαδιβοστόκ… Αυτός θα ήταν ο νοητός, γεωγραφικός, πολιτικός και οικονομικός άξονας μιας Μεγάλης Ευρώπης, αν η πρόταση του Ρώσου επιχειρηματία και… εσχάτως πολιτικού, Μιχαήλ Προχόροφ, να «συγγενέψει» η χώρα του με την Ευρωπαϊκή Ένωση, είχε ρεαλιστική βάση.
Η σχετική ιδέα κατατέθηκε στο πλαίσιο συνέντευξης Τύπου, από έναν εκ των 50 πλουσιότερων ανθρώπων του κόσμου, που ίδρυσε πρόσφατα πολιτικό κόμμα, και υποστηρίζει την εκ νέου υποψηφιότητα του Ντιμίτρι Μεντβέντεφ για την Προεδρία της Ρωσίας, στις εκλογές του 2012.
Αυτή τουλάχιστον είναι η «βιτρίνα». Γιατί στο παρασκήνιο, οι φήμες «χορεύουν», ότι ο Προχόροφ, ένας μεγιστάνας που βρήκε κώδικα επικοινωνίας με το σύστημα εξουσίας του Βλαντιμίρ Πούτιν, και έτσι κατάφερε να μην έχει την… τύχη του Μιχαήλ Χοντορκόφσκι, λειτουργεί ως η χρήσιμη απενοχοποίηση της ηγετικής ομάδας της Ρωσίας, η οποία φυσικά βρίσκεται στοιχημένη στο πλευρό του σημερινού πρωθυπουργού. Και προσφέρει την «άλλη άποψη», ώστε να υπάρχουν επιχειρήματα έναντι της σταθερά καχύποπτης Δύσης, η οποία ζητεί εκδημοκρατισμό της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος της Μόσχας, με έμφαση στον πλουραλισμό.
Η κυβέρνηση της Ρωσίας, δηλαδή ο Πούτιν, έδειξε να μην συμφωνεί με όσα είπε ο Μιχαήλ Προχόροφ, υπογραμμίζοντας το γεγονός ότι σε μια τέτοια σχέση «ελεύθερης συμβίωσης», η Ρωσία θα έπρεπε να κάνει υποχωρήσεις ως προς τις πολιτικές της θέσης, καθώς και την κυριαρχία της.
Ο σπόρος της ιδέας ωστόσο, έπεσε και… φυτρώνει. Η δε λογική λέει ότι κάθε άλλο παρά αντίθετο θα έβρισκε τον Βλαντιμίρ Πούτιν μια τέτοια προοπτική. Γιατί φυσικά, η σύγχρονη Ρωσία των ανεξάντλητων φυσικών πόρων (σε πετρέλαιο και αέριο) και της πληθυσμιακής υπεροχής έναντι οποιασδήποτε άλλης χώρας της Ευρώπης, δεν θα έχανε την κυριαρχία της, αλλά θα έπαιρνε τη θέση της Γερμανίας, ως «κινητήρας» των Βρυξελλών.
Και, μεταξύ μας, με τον Πούτιν να καθορίζει τις αποφάσεις όπως σήμερα η Μέρκελ, η Ευρώπη μπορεί να προσδοκά ότι δεν θα… σέρνεται πίσω από τις καλοπληρωμένες εκθέσεις των Οίκων Αξιολόγησης. Ούτε θα αντικρίζει με δέος τη θέα… στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Μια τέτοια, Μεγάλη Ευρώπη, θα εξελισσόταν στην αδιαμφισβήτητη υπερδύναμη, στον κόσμο που θα προκύψει μετά την κρίση.
