ΚΡΙΣΗ ΧΡΕΟΥΣ… Ή ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΛΕΗΛΑΣΙΑΣ ΕΘΝΙΚΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ;

Του Γεν. Γραμματέα της ΓΣΕΕ κ. Νικ. Κιουτσούκη

Η βάρβαρη, αντιλαϊκή και αντιαναπτυξιακή πολιτική που επενδύει στο λάθος, επιφέρει φτώχεια, απολύσεις, λουκέτα στην αγορά και ανεργία.

Τα μέτρα που επιβλήθηκαν με «ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ» από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μετά τα εκβιαστικά διλήμματα «Μνημόνιο ή Χρεοκοπία» και «Μεσοπρόθεσμο ή Τάνκς» είναι αυταπόδεικτα ένα τεράστιο ΛΑΘΟΣ μιας και δεν αντιμετωπίζουν τις γεννεσιουργές αιτίες που έφεραν τη χώρα μας σ’αυτή την κατάσταση.Η επίθεση που δέχτηκαν και δέχονται οι υγιείς επιχειρήσεις από το 1981 μέχρι και σήμερα, είτε με την υψηλή φορολόγηση, είτε με άλλους τρόπους, συνετέλεσαν στην αποβιομηχάνιση της Ελλάδος και την μετεγκατάστασή τους σε άλλες βαλκανικές χώρες και μαζί με τις καταστροφικές πολιτικές που εφαρμόστηκαν στην γεωργία, τις αγροτικές καλλιέργειες και την κτηνοτροφία, διέλυσαν την παραγωγική βάση του τόπου μας, χάνοντας έτσι κάθε πλεονέκτημα έναντι άλλων κρατών μελών της Ε.Ε. Δυστυχώς το πολιτικό σύστημα και τα παπαγαλάκια προσπαθούν να διαγράψουν από τη μνήμη μας τις πραγματικές αιτίες και να αποδώσουν τα λάθη, τις παραλείψεις και την εγκληματική αδιαφορία τους, στο δήθεν διογκωμένο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα.Έχουν βαλθεί να καταστρέψουν ή να ξεπουλήσουν τις παραγωγικές δυνάμεις της οικονομίας που παρ’ όλες τις απαξιωτικές πολιτικές που τους επιβλήθηκαν συνεχίζουν να είναι κερδοφόρες.Εμείς επειδή δεν ξεχνούμε θα προσπαθήσουμε να φρεσκάρουμε τη μνήμη τους για όλα τα παραπάνω παραθέτοντας κάποια στοιχεία. Σύμφωνα λοιπόν με επίσημα στοιχεία της EUROSTAT, τα οποία έδωσε στη δημοσιότητα ο πρώην τσάρος των Κυβερνήσεων Σημίτη, κ. Παπαντωνίου το 1980 το δημόσιο χρέος στη χώρα μας ήταν στο 22,9% του ΑΕΠ και παρά την άνοδό του δεν συνιστούσε ακόμη μείζον πρόβλημα, αφού παρέμενε σε χαμηλά επίπεδα και η δαπάνη για την εξυπηρέτηση των τόκων ήταν μόλις το 2,1% του ΑΕΠ.Από το 1980 όμως το δημόσιο χρέος αρχίζει να καλπάζει, φθάνοντας το 1990 στο 71,4% του ΑΕΠ, το 1995 εκτοξεύεται στο 119%, ενώ οι δαπάνες για τους τόκους εξυπηρέτησής του φθάνουν στο 13,2% του ΑΕΠ.Στα τέλη του 2005 το δημόσιο χρέος ήταν 119,7% του ΑΕΠ και το μόνο που διέσωζε την ελληνική οικονομία ήταν ότι η παραμονή των επιτοκίων σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα περιόριζε τη δαπάνη για τόκους στο 5% του ΑΕΠ.Η ανάλυση επίσημων στοιχείων δείχνει ότι το δημόσιο χρέος αυξήθηκε θεαματικά από το 1980 με ταχύτατους ρυθμούς λόγω των ακάλυπτων ελλειμμάτων όλων των προϋπολογισμών εξαιτίας των οποίων το κράτος άρχισε να δανείζεται τεράστια ποσά για την κάλυψη των χρεών των ΔΕΚΟ και για τις αγορές οπλικών συστημάτων και πολεμικού υλικού.Οι Κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ κατά τη διάρκεια διακυβέρνησης της χώρας πραγματοποίησαν αθρόες προσλήψεις με χρήματα που απέκτησαν όχι από την παραγωγή αλλά από δανεισμό.Είναι χαρακτηριστικό ότι ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων από το 1993 έως το 2004 διογκώθηκε κατά 25% ή 120.000 άτομα (εκτός των συμβασιούχων ομήρων).Όμως ας μην ξεγελιόμαστε, ούτε οι υπερβολικές προσλήψεις στο δημόσιο, ούτε η κάλυψη των ελλειμμάτων των ΔΕΚΟ αρκούν για να εξηγήσουν την εκτόξευση του δημόσιου χρέους από 22,9% το 1980, στο 119,7%, του ΑΕΠ το 2009, δηλαδή στο δεκαπλασιασμό του.Ένα μεγάλο μέρος του δημόσιου χρέους είναι το προϊόν λεηλασίας του εθνικού πλούτου από τα διαπλεκόμενα συμφέροντα. Οι πανάκριβες αγορές οπλικών συστημάτων μέσω μεσαζόντων, οι υπερβάσεις στα δημόσια έργα, οι σκανδαλώδεις και διάτρητες συμβάσεις των ΔΕΚΟ με τους γνωστούς προμηθευτές (SIEMENS, NEOPLAN, MERCEDES κ.λ.π.), στοίχησαν δεκάδες δισεκατομμύρια που φορτώθηκαν στο δημόσιο χρέος.Παραδείγματα όπως της SIEMENS, της GOLDMAN SACHS κ.α. δίνουν το μέγεθος της διαφθοράς, της σπατάλης και της διόγκωσης του δημόσιου χρέους που δυστυχώς ούτε η Κυβέρνηση της Ν.Δ. μπόρεσε να πατάξει. Από την άλλη η σκληρή λιτότητα που επιβάλλεται στους εργαζόμενους σε συνδυασμό με την επιβολή νέων φόρων και αύξηση των παλαιών κατάντησαν να είναι τα μοναδικά «κεκτημένα» των πολλών και η χαρά των λίγων.

Μόνο το 1986 οι πραγματικές αμοιβές μειώθηκαν κατά 7,7%, το 1987 κατά 3,6%, το 1992 κατά 4,5%, το 1994 κατά 4,4% ενώ στην περίοδο 1980 – 2000 οι μέσες πραγματικές αμοιβές παρουσιάζουν σχεδόν μηδενική αύξηση, ενώ σήμερα οι μειώσεις έχουν ξεπεράσει το 40%!!!

Σε όλη την περίοδο μετά το 1981 οι άμεσοι φόροι παρουσίασαν αύξηση που έφθασε το 1983 στο 57% ενώ η συμμετοχή των μισθωτών και των συνταξιούχων στο σύνολο των φόρων έφθασε το 70% το 1984 και σήμερα αυξάνεται παραπέρα μιας και “πλούσιοι” θεωρούνται και όσοι έχουν ετήσιο εισόδημα 8.000 € το χρόνο.

Η ανεργία η οποία ήταν η χαμηλότερη πριν το 1981 στην Ε.Ε. αυξάνονταν συνεχώς και έφθασε το 12,1% το 1999. Μειώθηκε το 2009 στο 7% και σκαρφάλωσε στο 16% το 1ο τρίμηνο του 2011.

Σήμερα το δημόσιο χρέος είναι σε δυσθεώρητα επίπεδα 145% του ΑΕΠ, και η πρόβλεψη του Δ.Ν.Τ. είναι ότι θα φτάσει στο 172% του ΑΕΠ το 2012, μόνο που η εξυπηρέτηση των δανείων είναι το 60% και πλέον αυτών που παράγουμε.

Το συμπέρασμα είναι τραγικό για τους εργαζόμενους. Τριάντα πέντε χρόνια λιτότητας, τριών υποτιμήσεων του εθνικού μας νομίσματος δισεκατομμυρίων εσόδων που εισέρρευσαν για έργα και ανάπτυξη και σήμερα δεν υπάρχει φως στο τούνελ, παρά μόνο πιο σκληρή λιτότητα με μείωση μισθών, πρώτη φορά μεταπολεμικά, αύξηση της φορολογίας, μείωση των συντάξεων, αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, ξεπούλημα της κινητής και ακίνητης περιουσίας των Ταμείων και του Δημοσίου.

Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Αντί λοιπόν οι προσπάθειες να επικεντρωθούν στην επανασύσταση της παραγωγικής βάσης και της διεύρυνσής της, αντί να φτιάξουν ένα σταθερό και αναπτυξιακό φορολογικό σύστημα ώστε να προσελκύσουμε υγιείς επενδυτές, προσπαθούν να ξεπουλήσουν στα “ΣΑΪΝΙΑ” και σε όλους αυτούς που πλούτισαν από την διαφθορά, τις μίζες, τους κρατικοδίαιτους εργολάβους και τους εθνικούς προμηθευτές που λυμαίνονται 35 χρόνια την Ελλάδα, τις μοναδικές επιχειρήσεις που μπορούν να αποτελέσουν μοχλό ανάπτυξης.
Παράλληλα δεν βρέθηκε ούτε ένας ένοχος γι΄ αυτό το μεγάλο πάρτυ. Ούτε πολιτικός, ούτε διορισμένος Σύμβουλος, ούτε προμηθευτής, ούτε μιζαδόρος.

Δεν πήγε κανείς φυλακή!!! Γιατί;

Γιατί πολύ απλά υπάρχουν και … ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ!!!

Οι μόνοι που δεν μπορούν να προστατευθούν είναι οι απλοί άνθρωποι. Οι άνθρωποι του καθημερινού μόχθου που αγωνίζονται για το ψωμί και την αξιοπρέπεια των οικογενειών τους και όχι για το “παντεσπάνι” κάποιων ισχυρών.

Τα “μόνιμα” και “νόμιμα” υποζύγια του συστήματος που καλούνται κάθε φορά να πληρώσουν το μάρμαρο των λανθασμένων πολιτικών και των κατευθυνόμενων εντολών των μεγάλων συμφερόντων.

Όλοι αυτοί είναι το λάθος. Είναι οι δημιουργοί του προβλήματος και στρουθοκαμηλίζουν.

Ως δημιουργοί δεν μπορούν να αποτελούν τη λύση.

Σε κάθε περίπτωση, ούτε η “ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ”, ούτε τα “ΤΑΝΚΣ”, ούτε τα παιδαριώδη λάθη τους, ούτε τα ΨΕΜΑΤΑ τους, δεν ανατρέπουν το αδιέξοδο στο οποίο μας έχουν οδηγήσει.

Μόνη λύση είναι η Νωπή Λαϊκή Ετυμηγορία.