ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Δεν είναι να αναρωτιέσαι… Πότε πρόλαβαν και πέρασαν επτά ολόκληρα χρόνια από εκείνο το «μεγάλο ελληνικό καλοκαίρι του 2004»; Τότε που τα παιδιά του Ρεχάγκελ στην Πορτογαλία… έβγαζαν ψεύτρα την ιστορία του ποδοσφαίρου, και πετύχαιναν τη μεγαλύτερη ανατροπή σε συλλογικό άθλημα «ευρείας» κατανάλωσης και απήχησης. Για να ακολουθήσουν, μετά από περίπου δυο μήνες, οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας, που έστρεψαν και εκείνοι με τη σειρά τους προβολείς του ενδιαφέροντος της οικουμένης, στη δική μας… νησίδα γης.
Η σημερινή επέτειος της κατάκτησης του Euro, ανατροφοδοτεί την εθνική μελαγχολία στην οποία έχει βυθιστεί η χώρα. Το μήκος της διαδρομής προς την κατρακύλα άλλωστε, είναι τόσο σύνθετο και σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, που δυσκολεύεσαι να μην παραδοθείς στο συναίσθημα.
Απ’ την άλλη όμως, ίσως θα έπρεπε να δώσουμε στην Ελλάδα ακόμη μια ευκαιρία. Να επιστρέψουμε νοερά σε εκείνο το καλοκαίρι. Να δούμε τι κάναμε λάθος. Να καταλάβουμε που χάθηκε η μεγάλη ευκαιρία. Να ξαναπιάσουμε το νήμα με την εθνική αισιοδοξία.
Θα πρέπει βέβαια, να βρούμε τον επόμενο μεγάλο, αλλά αυταπόδεικτα ρεαλιστικό εθνικό στόχο: Να μετατρέψουμε την «αγανάκτηση» σε «λύση». Να σταματήσουμε να αφηγούμαστε μοιρολατρικά το… πως καταντήσαμε έτσι, να δούμε τι πρέπει να γίνει για να σταθούμε στα πόδια μας, και να το κάνουμε.
Γιατί, προφανώς πέσαμε. Σημασία όμως δεν έχει η πτώση, αλλά η πρόσκρουση. Και είναι στο χέρι μας, να μην καθηλωθούμε στην εθνική στασιμότητα. Υπάρχουν άλλωστε φορές που βήματα προς τα πίσω, ακόμη κι όταν είναι πολλά, χρησιμεύουν για να πάρεις μεγαλύτερη φόρα. Για το άλμα προς το μέλλον που φεύγει…
