Η οξεία αντιπαράθεση της Κυβέρνησης με τον ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχεί τις τελευταίες ημέρες στην επικαιρότητα, σκεπάζοντας κάθε παράπλευρο δεδομένο και είδηση..
Μια αντιπαράθεση που τείνει να προσλάβει «σκληρά» χαρακτηριστικά, από τη στιγμή που, μετά τον Θεόδωρο Πάγκαλο, ο Απόστολος Κακλαμάνης, ο Μιχάλης Καρχιμάκης και μια σειρά ακόμη στελεχών της Κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ, δεν διστάζουν να κατονομάσουν μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, ως υποκινητές ή και «δράστες» ακόμη των αποδοκιμασιών κατά πολιτικών του κυβερνώντος κόμματος.
Η φόρτιση της στιγμής, και η πολιτική πίεση την οποία αισθάνεται συνολικά του ΠΑΣΟΚ, ενδεχομένως και να δικαιολογεί τέτοιες αντιδράσεις από την πλευρά του Μεγάρου Μαξίμου και της Ιπποκράτους.
Απ’ την άλλη όμως, και επειδή… για το ΠΑΣΟΚ μιλάμε, είναι λίγο δύσκολο να μην πιστέψει κανείς ότι το πρωθυπουργικό επιτελείο κοιτάζει… πιο μακριά. Και εμμέσως, πολώνοντας το κλίμα της αντιπαράθεσης με τον ΣΥΡΙΖΑ, πριμοδοτεί τον Συνασπισμό και τις συνιστώσες του, αναδεικνύοντάς τους σε κεντρικό πόλο αντιπολίτευσης.
Η τακτική αυτή, παλιά και δοκιμασμένη, αποσκοπεί στο να διοχετευτεί σημαντικό μέρος της αγανάκτησης των πολιτών για την Κυβέρνηση, στην Αριστερά, και μάλιστα στον ΣΥΡΙΖΑ, που είναι περισσότερο «κινούμενος πόλος», και δεν έχει τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα παγίωσης συμπεριφοράς του Κομμουνιστικού Κόμματος, για παράδειγμα.
Η στόχευση είναι προφανής. Αν οι αγανακτισμένοι πολίτες στραφούν στον ΣΥΡΙΖΑ, που εμφανίζεται να βρίσκεται σε μετωπική σύγκρουση με την Κυβέρνηση, δεν θα στραφούν στη Νέα Δημοκρατία. Που ως Αξιωματική Αντιπολίτευση και έτερος ιστορικός πόλος του δικομματισμού, αποτελεί υπό κανονικές συνθήκες, τη φυσική εναλλακτική της κοινωνίας.
Η στρατηγική του Μεγάρου Μαξίμου είναι ενδιαφέρουσα. Μόνο που, έρχεται από το… χθες, και δεν ανταποκρίνεται στις συνθήκες της εποχής. Μια εποχή που ζητά με επιτακτικό τρόπο απαντήσεις και λύσεις. Όχι τεχνάσματα.
