ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΕΙΔΑΚΙΣ
Ότι όλοι πρέπει να πληρώνουν τους φόρους που τους αναλογούν είναι δεδομένο. Ότι η φοροδιαφυγή είναι η πιο αντικοινωνική και καταδικαστέα συμπεριφορά, είναι αυτονόητο. Ότι η πάταξη της φοροδιαφυγής (και εισφοροαποφυγής) είναι στοιχειώδης υποχρέωση του Κράτους, είναι αναμφίβολο.
Όμως, εάν όντως ψηφισθεί από τη Βουλή η διάταξη περί παραπομπής στο αυτόφωρο, των οφειλετών στο Δημόσιο ποσού άνω των 5.000 ευρώ, το πιθανότερο είναι ότι ο εν λόγω νόμος πολύ δύσκολα θα εφαρμοσθεί στην πράξη.
Πριν απ’ όλα θα πρέπει να πολλαπλασιασθούν οι δυνάμεις συλλήψεως και προσαγωγής στα αυτόφωρα, να πενταπλασιασθεί –τουλάχιστον- ο αριθμός των δικαστών, των δικαστικών επιμελητών, των γραμματέων και του διοικητικού προσωπικού των δικαστηρίων κτλ. κτλ.
Θα πρέπει ακόμη να οικοδομηθούν νέες φυλακές μεγάλης χωρητικότητας. Εκτός και αν ανατεθεί «η δουλειά» (όπως και η είσπραξη των φόρων) σε ιδιώτες, σε «φυλακο-επιχειρηματίες», εν προκριμένω ή σε «εξειδικευμένα» διεθνή νομικά Γραφεία.
Έως ότου οργανωθούν όλα αυτά, η προσαγωγή στο αυτόφωρο θα γίνεται, βέβαια, επιλεκτικά. Οπότε όμως υπάρχει ο κίνδυνος να γίνεται πάρα πολύ «επιλεκτικά»! Κάπως δηλ. όπως λειτούργησε το καταγέλαστο opengov.
Υπάρχουν όμως και άλλα πιθανά σενάρια. Εάν π.χ. το δικαστήριο αθωώσει (όπως είναι πάρα πολύ πιθανό) τον πρώτο που θα παραπεμφθεί στο αυτόφωρο για οφειλή, ας πούμε 5.150 ή 10.830 ευρώ, θα έχει δημιουργηθεί νομολογία και για οφειλέτες των π.χ. 50.150 ευρώ.
Η νομολογία δεν είναι, βέβαια, υποχρεωτικής εφαρμογής. Όμως σε τέτοια ιδίως θέματα, λαμβάνεται πολύ σοβαρά υπ όψη από τον επόμενο δικαστή.
Πάντως, οι μεν οφειλέτες των 5.000 ή 10.000 ευρώ, το πιθανότερο είναι ότι δεν έχουν και δεν μπορούν να πληρώσουν αυτά τα ποσά. Ούτε πριν ούτε μετά από το αυτόφωρο.
Οι οφειλέτες όμως των 500.000 ή των 5.000.000 ευρώ, το πιθανότερο είναι ότι απλώς δεν θέλουν να πληρώσουν. Γι αυτό (ανενόχλητοι) δεν πλήρωσαν ούτε ως τώρα.
Αυτοί είναι οι πραγματικοί φοροφυγάδες. Αυτοί θα έπρεπε να είχαν διωχθεί, χωρίς να χρειάζεται αυτόφωρο. Και αυτοί θα πρέπει να διωχθούν τώρα και κυρίως να εξαναγκασθούν να πληρώσουν.
Ένας φίλος έμπειρος φοροτεχνικός, και «εθελοντής» (όπως αυτοχαρακτηρίζεται) κοινωνικός και οικονομικός ερευνητής, υποστήριξε πρόσφατα ότι υπάρχει τρόπος να εισπραχθούν από το κράτος, σε σύντομο χρόνο και με τρόπο σχετικά απλό, που όμως προϋποθέτει μεγάλο κυβερνητικό θάρρος, πολλά δισεκατομμύρια ευρώ.
Αρκεί να… Και προτείνει:
α. Να διαγραφούν όλα τα χρέη προς το δημόσιο, ιδιωτών και επιχειρήσεων, μέχρι ποσού 5.000 και να μειωθούν κατά το ίδιο ποσό όλα τα χρέη που το υπερβαίνουν.
β. Να γίνει νέα ενιαία ρύθμιση όλων των υπολοίπων, μετά το «κούρεμα» κατά 5.000, χρεών ιδιωτών και επιχειρήσεων, χωρίς πρόστιμα και επιβαρύνσεις, με άμεση καταβολή τουλάχιστο του 20%, του δε υπολοίπου σε δόσεις, μέχρι 48, αναλόγως του ποσού.
γ. Να ορισθεί ενιαίος φορολογικός συντελεστής για πρόσωπα και επιχειρήσεις στο 15%.
δ. Να κλείσουν οριστικά, με διαδικασίες fast track, μέσα σε ένα το πολύ χρόνο και έπειτα να καταστραφούν οι φάκελοι όλων των εκκρεμών φορολογικών υποθέσεων, εφ όσον οι υπόχρεοι καταβάλουν αμέσως το 20 ή το 25% του επιδικασθέντος ποσού και το υπόλοιπο ρυθμισθεί μέχρι και σε 60 δόσεις, αναλόγως του ποσού.
ε. Να επιβληθεί ένας γενικός, προσωπικός, συμβολικός αλλά υποχρεωτικός ετήσιος «φόρος κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης» από 10 έως 100 ευρώ, στα δε 20 βασικά είδη πρώτης ανάγκης (επιβίωσης) να επιβληθεί συμβολικά ΦΠΑ μόνο 1%.
στ. Να δοθεί γενική αμνηστία για όλα τα καθαρώς φορολογικά αδικήματα αλλά συγχρόνως να θεσπισθεί νόμος που θα προβλέπει βαρύτατες κυρώσεις (πχ. κλείσιμο καταστημάτων και επιχειρήσεων, αφαίρεση αδειών, υψηλά πρόστιμα κτλ.) καθώw και μη εξαγοραζόμενες ποινές πολυετούς φυλάκισης, για οποιαδήποτε φοροδιαφυγή, ανεξαρτήτως ποσού.
Αν και κάθε μια χωριστά από τις προτάσεις αυτές φαίνεται να μειώνει παρά να αυξάνει τις κρατικές εισπράξεις, ο συνδυασμός όλων αυτών των μέτρων και η συνολική δυναμική επίπτωσή τους στην οικονομία –υποστηρίζει ο προτείνων- θα αποφέρει, αν όχι αμέσως, πάντως πολύ σύντομα, απρόσμενα μεγάλα έσοδα στο δημόσιο. Έχει κάνει, υποστηρίζει, σοβαρούς υπολογισμούς.
Ίσως παρέλειψα κάποιες από τις ριζοσπαστικές προτάσεις του ειδικού περί τα φορολογικά, φίλου. Διαβιβάζω όμως όσες πρόλαβα να καταγράψω, προς τον κ. Βενιζέλο, για όποιαν αξία τους αποδώσει ο ίδιος και όχι βέβαια οι γραφειοκράτες των υπηρεσιών του Υπουργείου του, ο μελαγχολικός υπουργός του Γεν. Λογιστηρίου κ. Σαχινίδης ή ο αναπόφευκτος κ. Τόμσεν.
