ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Όσοι παρακολούθησαν εκ των έσω την προετοιμασία για τη φιλοξενία των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 από την Αθήνα, θα δυσκολευτούν να μην παραλληλίσουν τον Ζακ Ρογκ με τον Πολ Τόμσεν..
Ο πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, που διαδέχτηκε την πληθωρική προσωπικότητα του Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ, πέρασε στην Ιστορία ως εκείνος που έβγαλε μόνο… κίτρινες κάρτες. Η ΔΟΕ απείλησε πολλές φορές να μας αφαιρέσει τη διοργάνωση των Αγώνων, στην πραγματικότητα ωστόσο δεν σκέφτηκε ποτέ στα σοβαρά ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Σε μια σκληρή παρτίδα πόκερ με… τον εαυτό τους, τις εργολαβίες που είχαν αναλάβει την εκτέλεση των μεγάλων δημοσίων έργων, και το θυμικό των Ελλήνων, που δεν θα ανέχονταν να μην υποδεχτούν τους Αγώνες στο φυσικό «σπίτι» τους, οι κατ’ όνομα «αθάνατοι» ζόρισαν τα πράγματα μέχρι εκεί που ήξεραν ότι το σχοινί δεν θα σπάσει. Και πήγαν όλα, μια χαρά.
Ο Πολ Τόμσεν απ’ την άλλη, συνδέθηκε περισσότερο από κάθε άλλο εκπρόσωπο της τρόικας ή… ανθύπατο που πέρασε από την Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες, με ένα Μνημόνιο εθνικής αυτοχειρίας. Καθόλη τη διάρκεια αυτών των 13 μηνών έκρουε των κώδωνα του κινδύνου, ποτέ όμως δεν διέβη τον Ρουβίκωνα.
Αυτό το… άλμα συνέβη σήμερα. Με τη δημοσιοποίηση των συμπερασμάτων της έκθεσης του εντεταλμένου εκπροσώπου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την Ελλάδα, που προβλέπει χρεοκοπία (έτσι λέγεται… στα ελληνικά, η αναδιάρθρωση), εφόσον δεν υλοποιηθούν τα σκληρά μέτρα που έχει απαιτήσει η τρόικα. Που… δεν θα υλοποιηθούν φυσικά.
Τα όσα λέει στην έκθεση που φέρει την υπογραφή του ο κ. Τόμσεν, εγείρουν δυο μείζονα ζητήματα: Πρώτον, γιατί δεν είχε διολισθήσει νωρίτερα στην… κυνικότητα. Και δεύτερον, γιατί δεν υπάρχει ούτε ίχνος αυτοκριτικής για τις ευθύνες του ΔΝΤ και των άλλων δυο μελών της τρόικας, της ΕΚΤ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο ναυάγιο του Μνημονίου.
Η απάντηση στο δεύτερο είναι προφανής. Οι ευθύνες της τρόικας είναι τόσο εξόφθαλμες, που θα απαιτούσαν προχωρημένη πολιτική γενναιότητα για να τις αποδεχθεί κανείς. Και ο κ. Τόμσεν δεν είναι πολιτικός, πόσο μάλλον ηγέτης, αλλά ένας φλεγματικός γραφειοκράτης.
Η απάντηση στο πρώτο, είναι περισσότερο αποκαλυπτική του δράματος που ζούμε. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο… είδε το φως του, αναφορικά με το οικονομικό αδιέξοδο της Ελλάδας, από τη στιγμή που ο Ντομινίκ Στρος-Καν φόρεσε χειροπέδες. Μέχρι την περιπέτεια με την καμαριέρα του Sofitel, ο Γάλλος πολιτικός είχε πάρει πάνω του την υπόθεση διάσωσης της Ελλάδας. Όχι φυσικά επειδή υπήρξε… διακεκριμένος φιλέλληνας, αλλά επειδή επένδυσε σε αυτή την προοπτική, για να κραδαίνει την αποφυγή χρεοκοπίας της ευρωζώνης ως το «Ιερό Δισκοπότηρο» που θα τον οδηγούσε το 2012 στο μέγαρο των Ηλυσίων Πεδίων, και την Προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας.
Χωρίς τον DSK επικεφαλής του Ταμείου, να αγνοεί τους γραφειοκράτες, να σκέφτεται και να ενεργεί πολιτικά, ο οδικός χάρτης για τη σωτηρία της Ελλάδας, προσέκρουσε σε τοίχο. Ο προσωρινός αντικαταστάτης του, Αμερικανός Τζον Λίπσκι, ήταν «σαρξ εκ της σαρκός» του ΔΝΤ, επομένως μέρος του προβλήματος. Η δε Κριστίν Λαγκάρντ, δεν έχει την πολιτική βαρύτητα του Στρος-Καν, ενώ προφανώς προχώρησε σε μια σειρά συμβιβασμών και υποχωρήσεων για να καταλάβει το αξίωμα, ώστε σήμερα… απλώς προεδρεύει.
Πόσο πιο πιστευτός και αξιόπιστος θα ήταν ο Πολ Τόμσεν, αν μαζί με τα δυσοίωνα για το μέλλον της Ελλάδας συμπεράσματα, υπέβαλε και την παραίτησή του. Αποδεχόμενος το δικό του μερίδιο ευθύνης στο ναυάγιο.
