Αλλιώς το είχε φανταστεί ο Φον Γκέμπελς. Ο άνθρωπος που έγινε συνώνυμο της προπαγάνδας, παρεξηγήσιμης ή μη, είχε βαφτίσει «Μπαρμπαρόσα» την επιχείρηση εισβολής της ναζιστικής Γερμανίας στη Σοβιετική Ένωση, που ξεκίνησε σαν σήμερα, στις 22 Ιουνίου του 1941...
Για τους ιταλομαθείς, «Μπαρμπαρόσα» είναι εκείνος που έχει κόκκινα γένια, και η ιστορία απέδωσε το συγκεκριμένο παρατσούκλι στον Φρειδερίκο τον Α’, Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ο οποίος ηγήθηκε των Σταυροφόρων τον 12ο αιώνα.
Φυσικά, η επιχείρηση «Μπαρμπαρόσα» δεν είχε κανένα αγνό ιδανικό ως ζητούμενο. Ο Χίτλερ ήθελε να πετύχει το… αδιανόητο, αυτό που δεν κατάφερε ούτε καν ο Μεγάλος Ναπολέων. Να καταλάβει τη Μόσχα, στο ξεκίνημα μάλιστα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τότε που η στρατιωτική μηχανή του «Άξονα» έμοιαζε ανίκητη.
Το Ράιχ εκτιμούσε σωστά ότι αν γονάτιζε τη Σοβιετική Ένωση, θα κυριαρχούσε σε περισσότερες από μια ηπείρους. Θα τρόμαζε επαρκώς τις Ηνωμένες Πολιτείες, και στη χειρότερη για τη ναζιστική Γερμανία και τους συμμάχους της περίπτωση, οι απόγονοι του Αβραάμ Λίνκολν θα υποχρεώνονταν σε έναν ηττοπαθή συμβιβασμό.
Ο… κοκκινογένης όμως, δεν υπολόγισε τρεις βασικές παραμέτρους: Την καθυστέρηση που συνάντησε η Γερμανία στην απόπειρα να καταλάβει τα Βαλκάνια, από… εμάς. Το ακατάβλητο φρόνημα ενός λαού όπως του σοβιετικού, που καταπιεζόταν από τον Κομμουνισμό, δεν είχε χάσει όμως την εσωτερική δύναμη και το μεγαλείο. Και τον ανίκητο χειμώνα της αχανούς Σοβιετικής Ένωσης, που προκάλεσε… κρυοπαγήματα σε εκείνους που πίστευαν ότι αποτελούσαν ανώτερη φυλή.
Όλα αυτά μαζί, οδήγησαν τους Σοβιετικούς στο να καταφέρουν να αντέξουν. Η επιχείρηση «Μπαρμπαρόσα» δεν οδήγησε ποτέ στη Μόσχα. Αντιθέτως, λειτούργησε ως η απαρχή της μεγάλης ανατροπής, με τον στρατάρχη Ζούκοφ και τους άνδρες του Κόκκινου Στρατού, να προελαύνουν ως το Βερολίνο, και να υψώνουν εκεί τη σημαία της νίκης. Πάνω στα ερείπια της ιδεολογίας του τρόμου.
Η αλήθεια είναι ότι αν έπεφτε το σοβιετικό μέτωπο, σήμερα πιθανότατα… δεν θα γράφαμε όλα τα παραπάνω. Η γερμανική θα ήταν η επίσημη γλώσσα της διπλωματίας, και το μάρκο διεθνές συναλλαγματικό νόμισμα.
Οφείλουμε λοιπόν πολλές ευχαριστίες στον Κομμουνισμό. Που σταμάτησε τον ναζισμό, και στη συνέχεια, έστω κι αν πέρασαν πολλές δεκαετίες, σταμάτησε… και τον εαυτό του.
