Η επιχείρηση «καθαρά χέρια» που βρίσκεται σε εξέλιξη στον χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου, προσλαμβάνει διαστάσεις «χρήσιμης παραπλάνησης», αναφορικά με τα οικονομικά προβλήματα τα οποία κυριαρχούν και δυσχεραίνουν την καθημερινότητα όλων μας...
Κάποιοι θα φέρουν στην… πρώτη σειρά της σκέψης τους, θεωρίες συνωμοσίας, ως προς την ένταση, την ταχύτητα και το βάθος με το οποίο εξελίσσεται η υπόθεση. Ειδικά αν μεταξύ των συλληφθέντων βρεθούν ονόματα «βαρέων-βαρών», και η υπόθεση αγγίξει τα «ιερά και όσια» του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου.
Ενδεχομένως να έχουν έτσι τα πράγματα. Η μεθοδολογική διαχείριση του σκανδάλου ωστόσο, δεν αφαιρεί την ουσία της υπόθεσης: Το ποδόσφαιρο, ως κατεξοχήν άθλημα των μαζών, υπερβαίνει την πολιτική και την οικονομία, στην αξιολόγηση των προτεραιοτήτων του μέσου Έλληνα. Ακόμη και σήμερα, στην εποχή της μεγάλης κρίσης, που αμφισβητείται η βιωσιμότητα ακόμη και του ίδιου του μέλλοντός μας.
Η εξήγηση έχει κοινωνιολογικά χαρακτηριστικά. Το ποδόσφαιρο, όπως και κάθε άλλο μαζικό άθλημα, καλύπτει την ανάγκη ενός ενεργού πολίτη να ξεχαστεί. Να παραμερίσει την προβληματική καθημερινότητα την οποία βιώνει. Να παθιαστεί με την ομάδα του, να τσακωθεί με τον φίλο του, να πιστέψει σε μια επιτυχία, να προσδοκά έναν τίτλο, να πανηγυρίσει, να χαρεί ή να λυπηθεί. Με λίγα λόγια, να το ζήσει βιωματικά.
Όταν λοιπόν, σε μια κοινωνία που αδυνατεί να διακρίνει φως στο βάθος του τούνελ, της «μαυρίζεις» την ψυχή, κατεδαφίζοντας τις ψυχολογικές εναλλακτικές που έχει, όπως για παράδειγμα να παρακολουθεί και να άγχεται για την αγαπημένη της ομάδα, ο αντίκτυπος είναι εκκωφαντικός, και σκεπάζει κάθε άλλη δραστηριότητα ή ενδιαφέρον.
