Τα μέτρα που τελικά αποφάσισε να ανακοινώσει η κυβέρνηση, μετά την έγκριση που έλαβε από την τρόικα, αποκαλύπτουν ότι η συναίνεση που ζητούσε δεν ήταν παρά ένα τέχνασμα. Πέραν όμως αυτού, όπου ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του ως προς την ειλικρινή διάθεση της κυβέρνησης για τη συναίνεση, εγείρεται ένα τεράστιο ζήτημα που έχει να κάνει με την ηθική και πολιτική νομιμοποίηση της κυβέρνησης.
Το ερώτημα είναι απλοϊκό: Θα είχε λάβει τη λαϊκή εντολή η παρούσα κυβέρνηση αν ζητούσε τη ψήφο του εκλογικού σώματος το 2009 με τα συγκεκριμένα μέτρα; Θα εκλεγόταν αν δεν έλεγε δια στόματος του πρωθυπουργού ότι υπάρχουν λεφτά; Ούτε για πλάκα αφού στην καλύτερη περίπτωση θα τους είχαν πάρει στην πλάκα. Όπως της πλάκας είναι το επιχείρημα ότι, «δεν ξέραμε τι κατάσταση θα παραλαμβάναμε». Διότι αν το πάρουμε στα σοβαρά τότε τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά απ’ ό, τι πιστεύουμε αφού οι κυβερνώντες δεν είναι μόνο άσχετοι αλλά και επικίνδυνοι.
Δυστυχώς αυτή η κυβέρνηση δεν είναι σοβαρή για να αντιμετωπίσει σοβαρές καταστάσεις. Το χειρότερο δε είναι ότι η σημερινή κατάσταση οφείλεται στους ερασιτεχνικούς χειρισμούς της κυβέρνησης, η οποία προκειμένου να εξοντώσει πολιτικά την προηγούμενη κυβέρνηση κατάφερε να διασύρει τη χώρα και να φέρει το ΔΝΤ στην Ελλάδα. Και τότε, πριν από 19 περίπου μήνες, αλλά και τώρα κινήθηκε με κομματική ιδιοτέλεια αγνοώντας το εθνικό κόστος.
Είναι πανθομολογούμενο ότι η κυβέρνηση έχει απολέσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας και ως εκ τούτου δεν έχει παρά έναν τρόπο να περάσει τα μέτρα. Να τα θέσει στη κρίση του εκλογικού σώματος προσφεύγοντας σε εκλογές. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος εφόσον υπάρχει ακόμα-κι αυτό είναι ένα ζήτημα- Ελληνική Δημοκρατία. Αν λοιπόν η κυβέρνηση πιστεύει πραγματικά ότι μ’ αυτά τα μέτρα η Ελλάδα θα βγει από την κρίση, δεν έχει παρά να προσφύγει στη κρίση του λαού. Εκτός κι αν στο μεσοπρόθεσμο προβλέπεται και η αναστολή των εκλογών με το πρόσχημα ότι κοστίζουν ακριβά στο ΔΝΤ.
