Οι περισσότεροι από εκείνους που κάνουν πέτρα την καρδιά τους, και παίρνουν την απόφαση ζωής να ασχοληθούν με την πολιτική, γνωρίζουν βαθιά μέσα τους ότι δεν διαφέρουν ιδιαίτερα από έναν… συμβασιούχο. Μόνο που στη δική τους περίπτωση εργοδότης-εντολέας είναι ο κυρίαρχος λαός, η δε σύμβαση την οποία υπογράφουν είναι προφανέστατα «ορισμένου χρόνου». Δεν καλύπτονται δηλαδή από καμία «πολιτική μονιμότητα», ώστε να απαιτείται Συνταγματική Αναθεώρηση για να τερματιστεί η σύμβαση...
Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου βρίσκεται τις τελευταίες ημέρες στη φάση της συνειδητοποίησης μιας τόσο πικρής αλήθειας. Μπορεί η αστική ευγένεια του Γιώργου Παπανδρέου να τον διατήρησε στην Κυβέρνηση, η πολιτική αποδοκιμασία των πεπραγμένων του στο υπουργείο Οικονομικών ωστόσο, είναι καθολική και εξόφθαλμη.
Ακόμη και η «ελπίδα», που προσδοκούν στο ΠΑΣΟΚ ότι κομίζει ο Ευάγγελος Βενιζέλος, εδράζεται στον τεμαχισμό των όσων έκανε στο Γενικό Λογιστήριο ο άλλοτε συνεργάτης του Κώστα Σημίτη, στα ανέφελα χρόνια του «εκσυγχρονισμού», τότε που η Ελλάδα ζούσε με την ψευδαίσθηση της ισχύος και, προσδοκούσε αέναη ευημερία, μέσω της ένταξης στην ΟΝΕ.
Σήμερα, με το ΠΑΣΟΚ να διάγει φεγγάρι πολιτικής συρρίκνωσης και ιδεολογικής αυτοπαγίδευσης, κανείς δεν είναι διατεθειμένος να προστατεύσει τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου. Και η φυσική παρουσία του μέχρι πρότινος «τσάρου», στην Κυβέρνηση, ως Υπουργός Περιβάλλοντος, λειτουργεί περισσότερο ως επιταχυντής της πλήρους παραταξιακής αποδοκιμασίας του.
Είναι ορατή δια γυμνού οφθλαμού η αγωνιώδης προσπάθεια των «πολλών ΠΑΣΟΚ» να «διαγράψουν» την πολιτική Παπακωνσταντίνου. Και μην αμφιβάλετε ότι, αν είχαν μια τέτοια δυνατότητα, θα διέγραφαν και τον πρωταγωνιστή του δράματος.
