ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
Συνέβη κι αυτό. Να… κλονίζεται η ισορροπία της παγκόσμιας οικονομίας από μια καμαριέρα. Από μια μεροκαματιάρα όπως θα λέγαμε και στην πατρίδα μας, όπου οι επιδόσεις των δικών μας σοσιαλιστών φθάνουν μέχρι αεροσυνοδούς. Δεν μπορώ να ξέρω τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, αλλά τέτοιας μορφή εκδίκησης του προλεταριάτου έναντι του καπιταλιστικού συστήματος δεν θα μπορούσε να την φαντασθεί ο θείος Κάρολος.
Εκείνος είχε μείνει με την εντύπωση ότι η επικράτηση του σοσιαλισμού θα έρθει ως αποτέλεσμα της «πάλης των τάξεων», μέχρι που συνέβη να αμφισβητηθεί η θεωρία του από μια άλλου είδους πάλη, της «πάλης του λίμπιντο», την οποία είχε περιγράψει σε ανύποπτο χρόνο ο Βίλχελμ Ράιχ. Κι εκείνος, όμως, δεν φαντάστηκε τη σχέση του λίμπιντο με το χρήμα και την αλληλεξάρτηση με τα spreads.
Σε ό, τι μας αφορά, και επειδή στην Ελλάδα δεν υπάρχει πρωθυπουργός ή έστω πολιτικός που να ονομάζεται «Μοχάμεντ Εσπόζιτο», αρχίζει να διαφαίνεται η λύση στο πρόβλημα. Αρκεί να κινηθούμε έξυπνα, γρήγορα και μεθοδικά ώστε να ρίξουμε στη… μάχη ό,τι καλύτερο διαθέτουμε από καμαριέρες. Τουτέστιν, τρεις καμαριέρες για κάθε έναν από τα μέλη της τρόικα ή αν το προτιμούν «ομαδικό». Και εν συνεχεία να κάνουμε το σταυρό μας μπας και βρεθεί ένας καμαριέρης- αποφασισμένος να θυσιαστεί για την Ευρώπη- να την «πέσει» στην Άνγκελα.
